เรือนกายบอบบางที่ถูกผลักให้นอนราบลงบนโซฟาออกอาการเกร็งน้อยๆ เมื่อผมทาบทับร่างกายตามไป น้ำค้างเบิกตาโต สองมือที่ยกขึ้นดันอกผมนั้นสั่นกึกๆ แต่เมื่อเลื่อนหน้าไปใกล้เธอก็หลับตาแน่นแต่เผยอริมฝีปากน้อยๆ อย่างเชิญชวนแบบเด็กไม่รู้ประสา ทำเอาผมแทบอยากจะหยุดแค่นี้เพราะความสงสาร แต่... ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอก็คงไม่ยอมรับออกมาแน่...
ว่าใครสั่งให้เธอมาโกหกผมในเรื่องสำคัญขนาดนี้!
ผมลดหน้าลงไปใกล้ซอกคอระหง และเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนของเธอออกโดยไม่แตะต้องอะไรเกินกว่านั้นนอกจากเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามเสียงซื่อ
“คิสมาร์คที่ผมทำไว้ตรงนี้ หายไปไหนเหรอ... ปิ่นโต?”
ผมยกศีรษะขึ้นมองหน้าเธอและเอ่ยถามยิ้มๆ นั่นทำให้คนที่นอนหลับตาพริ้มมาตลอดเปิดเปลือกตาขึ้นมองผมอย่างตกใจ เด็กนี่นะ... ถึงเมื่อคืนผมจะไม่ได้ทำอะไรปิ่นโตถึงขั้นนั้นก็จริงแต่อย่างน้อยผมก็ได้พิสูจน์แล้วว่ารูปร่างเพอร์เฟคของเธอไม่ได้มาจากการพยายามยัดฟ
