อาการน่าขนลุกที่ผมเป็นเมื่อกี้น่ะ อาจเพราะผมกำลังอินเลิฟกับปิ่นโตอยู่ก็ได้ เลยอ่อนไหวมากไปหน่อย -*- ต้องเป็นแบบนั้นแน่!!
แต่ถ้ามั่นใจขนาดนั้น หลังจากยืนส่งเฮียแบบเอ๋อๆ อยู่หน้าช่องผู้โดยสารขาออกจนเครื่องขึ้นไปพักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้แล้ว ผมจะขับรถตรงดิ่งมาจอดหน้าบ้านปิ่นโตทำไมวะเนี่ย เหมือนอยากเจอเธอเพียงแค่ให้มั่นใจว่าเมื่อกี้ไม่ได้เกิดเหตุผิดปกติกับหัวใจ...
ไม่! ไม่! ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า การที่ผมอยากเจอคนที่รักน่ะเป็นเรื่องธรรมดาจะตายไป ผมไม่ได้หวั่นไหว ผมไม่มีทางใจสั่นกับพี่ชายตัวเองหรอก
ต่อให้คนละสายเลือดกันก็เหอะ!
ผมเอนกายพิงเบาะ มือก็เคาะพวงมาลัยรอเวลาที่ปิ่นโตจะกลับมาอย่างหงุดหงิด ในใจมันร้อน...ร้อนยังไงชอบกลเมื่อชะเง้อมองเข้าไปในตัวบ้าน แล้วได้พบเพียงความเงียบงัน
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย ปกติตอนผมมาหา ปิ่นโตก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว การได้นั่งรอเธอเคยเป็นความสุข
