♪♫♪♫♪♫~
ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ปล่อยให้เสียงริงโทนโทรศัพท์กรีดดังไปทั้งห้องกว้างที่มีเพียงผมยืนอยู่ตามลำพังในช่วงเวลาที่ดวงตะวันกำลังโบกมือลาไปทำหน้าที่ในอีกมุมของโลก... ไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจเลย...
ผมไม่เข้าใจอะไรเลย!!
สองชั่วโมงต่อมา...
ร้านอาหารย่านโรงเรียนมัธยมเก่าของผมเปิดไฟสลัว เล่นแสงพอประมาณผิดกับในผับ และที่ผิดกันมากๆ ก็อาจจะเป็นเพลงสุนทราภรณ์ทำนองละเมียดที่เปิดเบาๆ เคล้าบรรยากาศสบายๆ แบบที่ป๋าเดย์... พ่อทูนหัวของผมชอบจริงชอบจัง
“เอ้า! เอาแต่เหม่ออยู่นั่น ช่วยกินยำนี่หน่อยสิวะ ปลาดุกมันจะร้องไห้อยู่แล้ว”
ชายสูงวัยตรงหน้าบอกมาขำๆ พร้อมยกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวหมดอย่างกับกินน้ำเปล่า ป๋านี่น้า... บอกกี่ทีๆ ก็ไม่เคยเชื่อกันมั่ง
“เพลาๆ มั่งเหอะป๋า หมอห้ามไม่ใช่รึไง”
“วะ! นานๆ ถี่น่า”
ป๋าเดย์ว่าพลางหัวเราะชอบใจใหญ่เมื่อผมขมวดคิ้ว จะมีพ่อคนอื่นโทรเรีย
