อะไรน่ะ... แค่ผมตักไข่ต้มไปวางให้ในจานข้าวและหลังมือแตะโดนมือเฮียแค่นั้น ถึงกับต้องสะดุ้งโหยง ปล่อยช้อนร่วงลงพื้นแล้วกุมมือตัวเองเหมือนโดนของร้อนแบบนั้นด้วยเรอะ -”-
“เฮีย...?”
ผมมุ่นคิ้ว ก้มหน้าลงพยายามมองหน้าเฮียที่ยิ่งก้มหน้าต่ำไปใหญ่จนหน้าผมเกือบจะทิ่มลงไปในถ้วยไข่ตุ๋นอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าจู่ๆ ร่างบางตรงหน้าก็ขยับลุกหันหลังผลุนผลันวิ่งหนีไป ก่อนที่เสียงปิดประตูห้องจะดังโครมไล่หลัง!
ผมถือช้อนค้าง อ้าปากพะงาบๆ ก่อนหุบปากสนิท ขมวดคิ้วนิ่งอย่างไม่เข้าใจชีวิต
เกิดอะไรขึ้นกับเฮียผมล่ะเนี่ย ปกติต่อให้เศร้าแค่ไหนเฮียก็ไม่เคยรั่วขนาดนี้เลยนี่นา...
ไอ้เวรกังฟู...
แม่งทำระยำอะไรกับเฮียของผมวะ!!
ก๊อกๆ!
“เฮีย เป็นอะไรรึเปล่า?”
“...”
“เฮ้ ออกมาเถอะ ทางบ้านให้อภัยเฮียแล้วน้า”
“...”
ก๊อกๆๆๆ!
“เฮี๊ยยย...”
ผมตะโกนเรียกสุดเสียงแต่เฮียก็ยังเก็บตัวในห้องเงียบอยู่อย่างนั้น จนผมยอมแพ้ทรุดตัวลง
