“...”
ท...ทำไมเธอรู้ล่ะว่าผมคิดจะทำอะไร พอผมยกมือขึ้นหมายจับเค้กนั่น ปิ่นโตก็ฉวยโอกาสแปะเค้กทั้งก้อนมาที่หน้าผม แบบเดียวกับที่ผมคิดจะทำกับเธอเด๊ะเลยอะ T_T
มือเล็กช่วยปาดเค้กออกให้พร้อมรอยยิ้มใสที่ทำเอาผมเคืองเธอไม่ลงอยู่ดี เฮ้อ! ทำไมน่ารักแบบนี้น้า... ปิ่นโตจับมือผมลากเข้าไปในห้อง ดันไหล่ให้นั่งลงบนเตียงนอน ก่อนวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมายื่นผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำให้
ด้านนอกฟ้าเริ่มมืดแล้ว รอบกายเราเป็นเพียงเงาสลัว แต่เราคงต่างรู้สึกแบบเดียวกัน ยังไม่อยากกลับออกไป ยังไม่อยากอยู่ห่างกันตอนนี้
‘ฉันมีของขวัญจะให้คุณด้วยละ’
‘อะไรเหรอ’
‘ความลับ’
อ๊าก ท่าเอานิ้วชี้ชิดปากนั่นน่ารักชะมัด ถ้าเป็นไปได้ขอเป็นตัวเธอผูกโบได้มั้ย? คิดแล้วก็อยากแกะของขวัญชิ้นนี้ขึ้นมาซะแล้วสิ -..-
ปิ่นโตคุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนยื่นมือเข้าไปดึงบางอย่างออกมาจากใต้เตียงที่คลุมผ้าขาวจรดพื้น แสงสลัวจากแสงไฟข้างบ
