“โห ซ่อมเสร็จแล้วนี่ เฮียเล่นปิดซะเงียบเชียว -*-”
ผมบ่นปอดแปดกับตัวเอง จังหวะเดียวกับที่ปิ่นโตปีนรั้วข้ามไปอยู่ฝั่งด้านในตัวบ้านอย่างไม่มีคำว่าลำบาก เรื่องปีนป่ายว่องไวของเธอเนี่ยผมชินแล้ว แต่จะเข้าไปทำไมล่ะ? แถมตอนปีนเมื่อกี้อะ ผมไม่เห็นจริงๆ นะสาบานได้!
ลายลูกไม้สีขาวนั่นน่ะ -..-
เธอหันมายิ้ม พร้อมกระดิกนิ้วเรียก ผมเลยปีนรั้วเดินตามเข้าไป แต่พอเดินทอดน่องสบายๆ ปิ่นโตก็กลับกระชากชายเสื้อผม สั่งให้เดินช้าๆ เบาๆ ตามเธอ อะ จัดให้...ถึงจะแอบตะขิดตะขวงใจก็เหอะ
ทำไมผมต้องย่องเข้าบ้านตัวเองด้วยล่ะเนี่ย =”=
เพล้ง!!
เฮ้ย! ปิ่นโตขว้างหินใส่กระจกบ้านผมอะ! ถ้าเฮียรู้เข้ามีหวังโดนฆ่าตายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด (ผมนะที่โดนฆ่า โทษฐานไม่ยอมเอาหัวตัวเองไปรับหินแทนกระจกนั่น) ปิ่นโตเอื้อมมือเข้าไปปลดล็อกด้านในก่อนดันหน้าต่างเปิดขึ้นด้านบนค้างไว้ และอาศัยความตัวเล็กมุดเข้าไปในนั้น เพียงไม่กี่อึดใจ หน้าต
