ผมอาจแสดงความรู้สึกที่มีกับปิ่นโตออกไปหมดทั้งทางสีหน้าและน้ำเสียงตอนที่เล่าเลยล่ะมั้ง ซายน์ถึงตั้งใจฟังด้วยรอยยิ้มราวยกภูเขาออกจากอกแบบนั้น ไม่แน่ว่า...สี่ปีที่ผมคิดไปเองว่าเจ็บอยู่คนเดียว สาวน้อยตรงหน้าที่รักผมอย่าง ‘พี่ชาย’ ก็อาจแอบสังเกตเห็นและเป็นห่วงอยู่ไกลๆ
“แล้วไอ้โซเป็นไงมั่ง ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอมันเลย”
ผมเสมองต้นไม้ใบหญ้า ถามหาเพื่อนซี้สมัย ม.ปลาย ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายแท้ๆ ของซายน์แก้เขินไปงั้น แต่คำถามนั่นก็ทำให้ซายน์หน้ามุ่ยลงทันใจได้เหมือนกัน
“พี่โซดาอะเหรอ ก็ตาแก่หัวงูอะดิ ชิ! เดี๋ยวนี้นะ อะไรก็หยุย หยุย หยุย หมั่นไส้ -*-“
เหอๆ ตั้งท่าเป็นเด็กมีปัญหา ขาดความรักจากพี่ชายขึ้นมาเลยเชียว แก้มหยุยเป็นเพื่อนรักของซายน์มาตั้งแต่ประถมแล้วมั้ง? (ถ้าผมจำไม่ผิดนะ) แต่ตอนนี้เลื่อนขั้นเป็นคนรักของพี่ชายเธอไปเรียบร้อยโรงเรียนโซดาแล้ว ร้ายเหมือนใครนะเพื่อนผมเนี่ย -_-+
“แต่หมอนั่นน่ะ ก
