“เมื่อไหร่จะกลับ”
ผมทำลายความเงียบด้วยการหันไปถามกังฟูด้วยประโยคเดิมเป๊ะ ทำเอามันทำหน้าปั้นยาก
“อะไรวะ ไล่อยู่ได้”
“แล้วมึงจะมานั่งทำเป๊ะอะไร ดึกแล้วนะโว้ย เกรงใจน่ะสะกดเป็นมั้ย?”
“Sure! I can!”
“อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงพูดอะไร”
“เหอะ! ประโยคสั้นเท่าขี้ตามดแถมเป็นศัพท์มาตรฐานแบบนี้ถ้าเด็กมหาลัยปีสี่ที่จะจบอยู่รอมร่อแบบมึงไม่รู้ก็แปลกแล้วไอ้ต๊ะ -_-”
“...”
พวกเราสองคนนั่งมองเขม่นกันด้วยวิธีด่าทางสายตาเพราะขี้เกียจมานั่งเถียงแบบไร้สาระ กระทั่งที่กังฟูอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง หัวแข็งๆ ของคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างผมมาตลอดก็หล่นตุบ!มาพิงซบบ่าจนเราสองคนต้องหันไปมองเฮียเป็นตาเดียวกัน
น็อกกลางอากาศอีกแล้วสิเฮียผม เฮ้อ...
“เมื่อคืนเฮียได้นอนกี่ชั่วโมงวะเนี่ย”
ผมหันไปถามกังฟูพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าพี่ตัวเองที่ต่อให้ตะโกนว่าไฟไหม้ก็ไม่มีทางรู้สึกตัวอีกแล้วละ ถ้าเฮียเติ้ลนอนน้อยกว่าคืนละแป
