เสียสาว 25++

2747 คำ

“เฮ้ย!! นี่ใส่อะไรวะเนี่ย!!! โอ๊ยยยยยย!!! ไอ้บ้าเอ้ย!!!” พอเดินมาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกในห้องนอน โรมันถึงกับร้องลั่นกับการแต่งตัวของเขา ผลั๊วะ!! “เกิดอะไรขึ้น! อ๊าย!! ขอ...ขอโทษ...” ธาราที่ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นของโรมันรีบลุกขึ้นวิ่งตรงมาที่ห้องนอนของเขาแล้วเปิดประตูออกอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเกิดเรื่อง แต่สิ่งที่เห็นคือร่างใหญ่เปลือยเปล่าเพราะดันดึงชุดที่ใส่อยู่ออกอย่างโมโห นี่ก็เวร!! โรมันที่หันหน้ามามองธาราถึงกับอ้าปากค้างเพราะเธอดันเข้ามาได้จังหวะพอดิบพอดีที่กางเกงถูกถอดออก “ฉันขอโทษ” ปึง!... เอ่ยขอโทษเสร็จธาราก็รีบเดินกลับออกไปพร้อมปิดประตูให้กับเขา ซึ่งพอเธอออกไปแล้ว ของที่ถืออยู่ก็ถูกขว้างทิ้งอย่างโมโห โรมันได้แต่ตะโกนด่าในใจโดยไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องพร้อมแต่งตัวอย่างเรียบร้อย “เอ่อ...ฉันไม่เห็นอะไร...เอ่อ จริงๆ..นะ” พอเขาเดินออกมา ธารารีบบอกขึ้นด้วยหน้าอันแดงเถือก “ไม่มีอะไรที่ฉันต้องอายนี่” โรมันบอกออกมาเหมือนกับไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็อายกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอในท่าทางสบายๆ “ว่ามาสิ” เขาบอกออกมาเมื่อนั่งลงแล้ว “คือว่าฉัน... เอ่อ ฉันสอบไม่ผ่านของอาจารย์หมอชัชชาติ...นายช่วยสอนและบอกเทคนิคให้หน่อยได้ไหม?...เอ่อถ้าฉันสอบไม่ผ่านอีก ก็จะไม่ได้ฝึกงานปีหน้า..” ธาราบอกออกมาอย่างรู้สึกอับอาย เมื่อตั้งใจเรียนแทบตายยังสอบตกอยู่อีก “ไหนหุ่น?” เขาถามขึ้น เมื่อนั่นมันการสอบผ่าตัดก็ต้องมีหุ่นมาให้เขาสอนด้วยสิ “เอ่อ ฉันอยากรู้ทฤษฎีและเทคนิคต่างๆก่อนที่จะเริ่มผ่าตัดจริง” “ในห้องเรียนเธอไม่ได้เรียนเหรอ?” และคำถามของเขาก็ทำเอาธาราถึงกับก้มหน้าอย่างรู้สึกอาย “เรียน...แต่ก็ไม่เข้าใจ...” เธอบอกขึ้นเสียงเบา “ยากตรงไหน...ง่ายจะตาย...” “...............” โรมันที่มั่นใจในความเก่งและฉลาดของตัวเองพูดขึ้น ทำเอาธาราถึงกับเงียบจนคนที่มองอยู่ต้องรู้สึกผิดอีกครั้ง “อะแฮ่ม! งั้นไม่เข้าใจอะไรก็ถามมา เดี๋ยวฉันจะบอกให้” และพอเขาพูดแบบนั้น ธาราก็เริ่มอ่านและถามในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจออกมาโดยเอาหนังสือที่เธอเอามาด้วยออกมากางและนั่งลงที่พรมบนพื้น ท่าทางอันตั้งใจนั้นทำให้โรมันที่มองอยู่รู้สึกพึงพอใจเมื่อได้ใช้ความรู้ที่มีเต็มหัวของเขาสักที จากนั้นการถามตอบก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด เมื่อยิ่งถามธาราก็ยิ่งรู้สึกสนุกเพราะเขาสอนเธอต่างจากที่อาจารย์สอนในห้องเรียนเมื่อโรมันมักมีเทคนิคเฉพาะมาช่วยให้เธอได้จดจำ ส่วนโรมัน ยิ่งเห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอเขายิ่งรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากท่าทางเกร็งๆก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น จากที่เอาแต่วางท่าเขาก็เริ่มขยับมานั่งข้างเธอ ทั้งสอนทั้งดุด่าเมื่ออีกคนก็เก่งเกินไป ส่วนอีกคนก็ช้าเกินทน จนเวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ “ก็บอกให้จำตรงนี้ก่อน ค่อยมาจำตรงนี้ ในหนังสือมันยากเกินไปสำหรับเธอ!” เขาดุออกมาเสียงดังอย่างรู้สึกขัดใจ “เอ่อ ฉันลืม...” จ๊อก จ๊อก จ๊อก... และสาเหตุของการลืมคือเธอหิว “หิว?” “อื้อ...” ธาราตอบรับออกมาอย่างรู้สึกอาย เมื่อเธอหิวจนไม่มีสมาธิเลยสักนิด จนอาจารย์ที่เอาแต่สอนๆๆถอนหายใจ เพราะเขาเองก็ลืมไปสนิทเลยว่าไม่ได้กินข้าวเย็น ซึ่งเธอเองก็คงไม่ต่างกันเมื่อไปรอเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จากนั้นโรมันก็โทรไปสั่งพิซซ่า ซึ่งก็รอเกือบๆครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงเขาเลยบอกให้เธอพักก่อน และหาขนมที่มีในตู้เย็นมาให้เธอกินรองท้องพร้อมกับเปิดทีวีให้เธอดู อย่างกับเด็ก เขาแอบมองเธอกินขนมที่เขาเอามาให้และอดคิดแบบนั้นไม่ได้เมื่อธาราทั้งกินและดูทีวีเหมือนเด็กน้อยก็ไม่ปาน “ทำไมถึงมาเรียนหมอล่ะ?” อยู่ดีๆเขาก็อยากรู้เรื่องของเธอ ทั้งๆที่ไม่เคยคิดอยากรู้เรื่องของใครมาก่อนแท้ๆ “หือ?...ความฝันน่ะ...ยากช่วยเหลือ ไม่สิ ช่วยชีวิตคน...บางทีฉันอาจได้ช่วยชีวิตของคนที่กำลังจะตายให้ได้มีชีวิตต่อไปอีกสักนิด หรือยืนยาวก็ได้...ฉันเลยมาเรียนหมอ แต่ฉันโง่เกินกว่าจะเรียนได้...แต่ฉันก็พยายามอยู่” ธาราเล่าออกมา เพราะตอนเด็กๆเธอต้องมองดูย่าของเธอตายต่อหน้าต่อตาโดยเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้กระทั่งปั๊มหัวใจ ถ้าเกิดเธอทำมันได้ บางทีย่าของเธออาจมีชีวิตอยู่ต่อก็ได้ ส่วนโรมันที่มองเธออยู่ อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ เมื่อเขานั้นไม่ได้อยากเรียนหมอเลยสักนิด เขาพยายามเลี่ยงมันมาตลอดแต่สุดท้ายก็มาอยู่ในจุดที่เขาเลี่ยง “แล้วนายล่ะ...หรือเพราะนายฉลาด?” เธอหันมาถามเขากลับ “ฉันไม่ชอบเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟัง” “อ่าว...” แล้วมาถามเรื่องคนอื่นทำไมกัน ประโยคหลังคือสิ่งที่เธอคิดเพราะไม่กล้าพูดออกมาแน่นอน ไม่นานพิซซ่าก็มาส่ง คนหิวถึงกับเด้งตัวลุกอาสาออกไปเอามันด้วยตัวเอง จากนั้นทั้งสองก็พากันกินอย่างหิวโหย จนพิซซ่า 2 ถาดใหญ่หมดไปอย่างรวดเร็ว เห็นตัวเล็กๆ กินเยอะขนาดนี้เอาไปไว้ตรงไหนกัน รามินทร์ที่มองตามร่างเล็กที่กำลังเก็บทำความสะอาดอย่างสงสัย เพราะเธอเล่นสวาปามไปถาดกว่าๆโดยไม่ได้มีท่าทีว่าอิ่มจนจุกเลยสักนิด ขนาดเขาที่ตัวใหญ่แถมสูงอีกกินไปแค่ 3 ชิ้นยังอิ่มแทบกินต่อไม่ไหว “เสร็จแล้ว ไปต่อเถอะ” ธาราที่ทำความสะอาดเสร็จรีบบอก เมื่อตอนนี้มันดึกมากแล้ว เธอรู้สึกเกรงใจแต่ก็อยากติวให้ได้มากที่สุดด้วย “ไปสิ...เดี๋ยวฉันตามไป” และโรมันก็ลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขาแล้วเดินไปที่ระเบียง เมื่อมันสั่นไม่หยุดตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว “ไม่เห็นน่ากลัวเหมือนอย่างที่เคยคิดเลยแฮะ...” ธาราแอบมองโรมันที่ยืนโทรศัพท์อยู่นอกระเบียงพร้อมกับคิดออกมา ถึงจะพูดดุบ้าง เสียงแข็งบ้างแต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเขาน่ากลัวเลยสักนิด เหมือนกำลังถูกผู้ใหญ่สั่งสอนไม่ผิด แถมที่เขาสอนเธอยังเข้าใจกว่าเรียนในห้องเรียนเป็นไหนๆอีก ส่วนโรมันก็แอบมองมาที่ธาราเมื่ออันที่จริงแล้วเขามีนัดไปดื่มกับเพื่อน แต่ดันไปไม่ได้เพราะติดอยู่กับเธอ เขาวางสายแล้วเดินกลับมานั่งตรงข้ามกับธารา “มันดึกแล้ว พอแค่นี้เถอะ” เขาบอกขึ้น ทำเอาคนที่คิดคำถามอีกหลายคำถามถึงกับเงยหน้ามองเขาอย่างแสนเสียดายจนโรมันที่มองอยู่อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “จะเรียนวันนี้ให้หมดเล่มนั้นเลยมันก็เกินไปไหม เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้” “พรุ่งนี้นายจะสอนฉันอีกใช่ไหม!? ได้สิๆๆ พรุ่งนี้ก็ได้” น้ำเสียงและท่าทางอันกระตือรือร้นของเธอทำเอาเขารู้สึกผิดไม่ได้ “งั้นฉันกลับเลยแล้วกันนะ นายจะได้พักด้วย” “ตี 1 แล้ว หอปิดแล้วมั้ง?” และสองขาที่กำลังจะเดินจากไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อลืมไปเสียสนิทว่าหอพักปิดก่อนเที่ยงคืน ซึ่งมันก็เลยเวลามาแล้วเป็นชั่วโมง “ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเช่าห้องพักแถวๆนั้นก็ได้ มีเยอะแยะ” ธาราบอกออกมาเพราะเธอทำแบบนั้นเป็นประจำ เมื่อมักจะอยู่ติวกับเพื่อนๆจนลืมเวลากลับตลอด “นอนนี่สิ...” แต่โรมันที่พึ่งคิดอะไรออกกลับบอกให้เธอนอนที่ห้องของเขา ทำเอาธาราถึงกับขนลุก ภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ผุดขึ้นมาทันที “ห๊ะ? เอ่อ...ไม่...” เธอรีบปฏิเสธ “เธอยังไม่ได้ตอบแทนอะไรฉันเลย...” “.................” เขาเดินเข้ามายืนจนชิดแผ่นหลังเล็ก จนธาราแทบลืมหายใจเมื่อลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่ที่หัวของเธอ “และคืนนี้ฉันมีนัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆ...ไปไม่ได้ก็เพราะเธอ...” เขาบอก เหมือนกับว่าที่ไปไม่ได้มันเป็นความผิดของเธอ “สาวๆที่รออยู่ก็ต้องอด” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังก้มลงมาหาหัวเล็กๆของเธออีก “เธอควรตอบแทนฉันสิ” “แต่ฉัน...” “หรือว่าไม่อยากเรียนต่อ...” “...............” ปากที่กำลังจะปฏิเสธหยุดลงทันทีที่ได้ยินประโยคถัดมาของเขา เพราะทางรอดเดียวของเธอคือเขา ถึงแม้เธอจะอ่านหนังสอมาอย่างหนัก เรียนอย่างตั้งใจขนาดไหนกลับเทียบไม่ได้กับการสอนของเขาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี่เลย “ถ้าเกิดเธอยอม...ฉันจะสอนให้ทุกอย่าง...ทุกวิชา...ที่เธอยากรู้...” เธอยังเงียบคิด “สนใจไหม?...คิดดูดีๆนะ...ทุกอย่าง แบบไม่มีกั๊ก...” สมองอันน้อยนิดถึงกับคิดหนัก เมื่อข้อเสนอช่างดูสดใสเสียเหลือเกินสำหรับอนาคตของเธอ เพราะถ้าเกิดเขาสอนเธอทุกอย่าง รับรองเธอได้คะแนนดีขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย “นาย...นายต้องการอะไร...” เธอถามขึ้น “เธอไง...เป็นของฉัน แล้วฉันจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการ...” เขาบอกออกมาพร้อมกับขยับมาแนบชิดร่างเล็กมากขึ้นอีก “นายมีผู้หญิงเยอะแยะ แถมมีแต่สวยๆ ทำไม ว๊าย!!!” ธาราที่พูดอยู่ถึงกับกรีดร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆเขาก็กอดเอวเล็กแล้วตวัดให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา โรมันจ้องมองลูกตากลมโตใสราวลูกแก้วที่เคยถูกปิดบังด้วยแว่นตาอันใหญ่โตมาโดยตลอด เธอซ่อนความสวยใสไว้ภายใต้แว่นตาอันนั้น ความสวยที่ไร้การแต่งแต้มแต่กลับดึงดูดเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ “อย่านะ...อย่าทำนะ...” “ทำไม หรือจะปฏิเสธ...แลกอนาคตเลยนะ...แน่ใจเหรอว่าจะปฏิเสธฉัน...” “...................” และความเงียบของเธอเขาก็ถือว่ามันเป็นการตอบตกลง โรมันก้มลงไปจูบปากเล็กอย่างแผ่วเบาเพื่อดูท่าทีของเธอก่อน ทำยังไงดี...เราจะทำยังไงดี... ธาราที่ได้แต่คิดหาทางออก แต่คิดยังไงทางเดียวที่เธอจะได้สานต่อความฝันคือการยอมเขา เธอคิดถูกแล้วใช่ไหมที่แลกร่างกายกับอนาคต แล้วเธอจะดีใจรึเปล่าถ้ามีอนาคตด้วยเรื่องพวกนี้ “ไม่! อื้อ...” และพอคิดว่าเธอทำไม่ได้ ธารารีบดันร่างเขาออก แต่มันดูเหมือนจะช้าเกินไปเมื่อจากแค่จูบแผ่วเบา โรมันกลับกอดเธอแน่นแล้วจูบจาบจ้วงรุนแรงจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวทั้งตื่นเต้นและตกใจ สองตาเบิกโพรงมองเขาอย่างขอร้อง แต่โรมันในตอนนี้หยุดไม่ได้อีกแล้ว เขามองจ้องสองตากลมอยู่เพียงแค่ชั่ววินาทีก่อนจะหลับลงเมื่อไม่อยากใจอ่อนให้กับลูกตากลมสวยคู่นั้น ไม่นะ! ไม่ได้! ขอร้อง พอเถอะ...ขอร้อง หยุดเถอะนะ... ธาราได้แต่ขอร้องและอ้อนวอนในใจเมื่อไม่สามารถพูดออกมาได้ ก่อนจะค่อยๆคล้อยตามจูบอันเร่าร้อนของโรมัน อ๊า...อ่อนหัด...จูบไม่เป็น... พอได้จูบเขาก็ได้รู้ว่าเธอน่าจะไม่เคยจูบใครมาก่อน เพราะตอนนี้เธอจูบตอบเขาเหมือนกับพึ่งหัดมัน พอยิ่งคิดแบบนั้นเขายิ่งรู้สึกท้าทาย มือใหญ่ตวัดดึงเธอขึ้นอุ้ม เขาดึงแขนเล็กขึ้นไปกอดเอาไว้ที่ลำคอหนาแล้วพาเธอเดินไปที่ห้องนอนที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามาในนี้ รวมทั้งห้องนี้ด้วย เมื่อเจ้าของห้องสุดรักสุดหวงจนไม่เคยพาใครเข้ามา นอกจากคนที่เขาจูบอยู่ในตอนนี้ “อื้อ...” เขาอุ้มเธอมาวางลงบนที่นอนใหญ่โดยไม่ยอมถอนจูบออกเลยแม้แต่วินาทีเดียว โรมันเฝ้าสอนบทรักหลังจากสอนบนเรียนมาอย่างหนักหน่วง จนธาราเริ่มจูบตอบเขา เมื่อความอ่อนหัดทำให้เธออยากรู้อยากเห็น จากที่อยากปฏิเสธกลับตอบสนองเขาเสียอย่างนั้น “เคยรึเปล่า...” เขาถามออกมา เมื่อยอมปล่อยปากเล็กเป็นอิสระ จนคนที่พึ่งได้สติหน้าแดงอย่างอับอายจนรีบหันหนี “ถ้าไม่เคย มันเจ็บ...พอรู้ใช่ไหม?” เขาบอกขึ้นพร้อมกับดึงกางเกงที่ใส่ลงแล้วสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันต่อหน้าที่หันหนีของเธอโดยไม่คิดอายเลยสักนิด ทำยังดี อ๊าย!! นี่ฉันกำลังทำอะไร คิดสิคิด! ธาราที่เอาแต่คิดหาทางออก ไม่ได้รู้เลยว่าทุกอย่างมันช้าไปแล้ว สวบ!! ปึก! “อ๊ะ!!??” โรมันสอดใส่ความเป็นชายเข้ามาในกายสาวอย่างรวดเร็วทีเดียวจนมิดด้าม เมื่อรู้ดีอยู่แล้วว่าเธอต้องเจ็บ แถมขนาดของเขาที่ใหญ่เกินปกติยิ่งทำให้เธอเจ็บคูณสองอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เคยจริงๆด้วย ฮึ่ม!...ทำยังไงดี ไปต่อไม่ได้... เขาคิดขึ้น เมื่อใส่เข้ามาจนเต็มที่แต่กลับทำอะไรต่อไม่ได้ เพราะความคับแคบบีบรัดเขาเอาไว้จนปวดหนึบไปทั้งลำเอ็น หน้าคมเหยเกก้มลงไปมองหน้าหวานที่เหยเกไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด “เจ็บ!! มันเจ็บ...” เสียงหวานอันแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กซีดเผือด เมื่อตอนนี้เหมือนน้องสาวของเธอกำลังฉีกขาด “อย่าเกร็ง...มันจะยิ่งเจ็บ...” เขากัดฟันบอกออกมา ปึก! “อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน...” ปึก! “อ๊ะ! บอกว่าเดี๋ยว...อื้ออออ” โรมันที่อยากหนีจากความทรมานเริ่มขยับเอ็นใหญ่เข้าออก แต่พอขยับธาราก็ร้องออกมาทุกครั้ง ทำเอาเขาไม่กล้าที่จะฝืนใส่แรงเต็มที่ เขามองจ้องหน้าเธอนิ่ง แล้วก้มลงไปกดจูบปากเล็กอย่างดูดดื่ม ลิ้นสากตวัดเกี่ยวเข้าไปในปากเล็กแล้วมอบจูบอันช่ำชองให้กับเธอ สองมือใหญ่กอบกำมือเล็กขึงแน่นเอาไว้ ปึก! ปึก! ปึก! จากนั้นเขาก็เริ่มกระแทกสอดใส่หนักหน่วง โดยที่ธาราที่ทั้งเจ็บแต่ก็ซ่านเสียวได้แต่ครางในลำคอ เธอมาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้วในตอนนี้ เธอแลกความสาวกับอนาคตซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีจริงรึเปล่า ส่วนโรมัน ทุกอย่างในตอนนี้มันดีเกินคาดหลังจากผ่านความเจ็บปวดมาแล้ว ขนาดของร่างกายที่ต่างกันยิ่งทำให้เขาควบคุมเธอได้อย่างง่ายดาย “อ๊ะ...อ๊าาาา” โรมันโอบกอดร่างเล็กแล้วตวัดให้เธอขึ้นมานั่งคร่อมโดยมีเขากอดรัดเอาไว้แน่น “ขยับสิ” เขาสั่งขึ้นเมื่อเธอเอาแต่นั่งเงียบทั้งๆที่ตอดรัดเขาจนแทบแตกออกมาอยู่รอมร่อ “ไม่ได้...เจ็บ” เสียงแหบแห้งบอกขึ้น เมื่อเธอยังเจ็บมากกับการสอดประสานในครั้งนี้ ธารากอดลำคอหนาแล้วซุกหน้าไปกับบ่าเขา “ถ้าไม่ทำ...คืนนี้ไม่ต้องนอน...” และคำขู่ของเขาก็ประสบผลสำเร็จ เมื่อธาราเริ่มส่ายโยกเบาๆบนแก่นกายชาย โรมันกอดร่างเล็กเอาไว้แน่น กรามใหญ่กัดเข้าหากันอย่างพยายามอดทนที่จะไม่ทำรุนแรงอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อนเพราะเธอช่างดูบอบบางจนเขาไม่กล้าตักตวงหนักหน่วงเหมือนที่เคยทำ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more