คนเลวกลับใจ
1525 คำ
“ทำไมมันไม่มาวะ ปกติไม่เคยผิดคำพูดนี่หว่า”
เทวาที่โทรไปตามโรมันแต่กลับถูกปฏิเสธที่จะมาเลยพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“หรือว่าติวกับผู้หญิงคนนั้นจนหมดแรงถึงมาไม่ได้”
ศิวะบอกขึ้น เพราะรู้ว่าโรมันตกลงจะไปติวหนังสือ ส่วนรามินทร์ที่นั่งฟังอยู่ก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ตอนนี้เขาไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ทำไมโรมันถึงทำแบบนั้น หรือว่าสิ่งที่เพื่อนสองคนของเขาพูดจะเป็นความจริง แต่ธารานั้นไม่ใช่สเปคของโรมัน ซึ่งไม่มีทางที่หมอนั่นจะพาขึ้นเตียงอย่างแน่นอน
“คิดอะไรอยู่...ไปต่อกับนานะนะคะ คืนนี้ว่าง...”
นานะ สาวสวยอักษรฯปี 3 ที่เป็นคู่ควงของรามินทร์ในคืนนี้บอกขึ้น พร้อมกับซุกซบไปที่แขนของเขาอย่างออดอ้อน ส่วนอีกสองหนุ่มก็ต่างมีสาวสวยควงกันมาดื่ม จะมีก็แค่สาวสวยอีกคนที่ไร้คู่เมื่อโรมันไม่ได้มาด้วยเธอเลยขอตัวกลับไปก่อน
“แกจะพาฉันมาด้วยทำไม? มากับผู้(ชาย)สองคนไม่ได้รึไง เสียเวลานอน”
เสียงบ่นกระปอดกระแปดของวารีดังขึ้นไม่หยุด เมื่อถูกบ๊อบบี้ลากออกมาเที่ยวผับทั้งๆที่เธอต้องอ่านหนังสือ
“แค่แปปเดียว น่ะๆๆ คนนี้ฉันรักจริง”
บ๊อบบี้พยายามอ้อนวอนขั้นสุด เพราะด้วยร่างกายเป็นชาย กลัวคนอื่นมาเห็นแล้วเรื่องที่เธอชอบผู้ชายด้วยกันอาจถึงหูของครอบครัวของเขาเลยต้องลากวารีมาด้วย
“เฮ้อ แกนี่จริงๆเลย”
จากนั้นทั้งสองก็เดินไปสมทบกับแฟนหนุ่มของบ๊อบบี้ ที่พาเพื่อนมาด้วยอีกคน และบทรักอันหวานแหววก็แทบทำให้วารีอยากเดินกลับออกไป แต่ชายหนุ่มใส่แว่นอีกคนที่มาด้วยดันเอาแต่คอยดูแลเธอด้วยการชงเหล้าอร่อยๆให้เธอดื่มจนเธอเผลอดื่มเข้าไปหลายแก้วและเริ่มเมา
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
วารีบอกขึ้น เมื่อดื่มเข้าไปเยอะจนปวดฉี่
“เดี๋ยวผมไปด้วย เผื่อมีใครมายุ่ง”
เขารีบขันอาสาหลังจากมอมเหล้าเธอไปหลายแก้ว และวารีก็ตามไม่ทันเลยไม่ได้ปฏิเสธเขาออกมา
“อื้อ...ทำไมร้อนอย่างนี้...เฮ้อ...ดื่มเยอะไปมั้ง...”
วารีที่ยืนมองตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำอดพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดไม่ได้ เมื่อเธอรู้สึกร้อนรุ่มจนอยากถอดชุดทิ้งไปให้หมด พอเริ่มตั้งสติได้เธอก็เดินโซเซออกไปนอกห้องน้ำที่หนุ่มแว่นยังคงยืนรออยู่
“ไหวรึเปล่า?...ให้ผมพาออกไปสูดอากาศนอกร้านไหม?”
เขาถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ก็...ดีเหมือนกัน...”
วารีตอบรับอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนจะเดินออกไปนอกร้าน พอหน้าได้ปะทะลมเย็นๆวารีก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น แต่ภายในที่ร้อนรุ่มกลับไม่ได้ดีขึ้นตามภายนอกเลยสักนิด
“ได้ยินว่าลมยังไม่มีแฟน...คุณเป็นสเปคผมเลย รู้ตัวไหมครับ”
หนุ่มแว่นสารภาพออกมา เขารู้สึกดีใจที่ตัดสินใจมาเที่ยวกับเพื่อนในวันนี้ ส่วนวารี พอเจอสารภาพตรงๆเธอกลับรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก
“เรามาลองคบกันดูไหม...ผมชอบคุณวารีจริงๆนะ”
หนุ่มแว่นเริ่มรุกหนักด้วยการสารภาพอีกครั้งพร้อมกับเดินมาจับมือของเธอ ซึ่งพอเขาแตะต้องความร้อนวูบวาบก็หนักขึ้นไปอีก
“เฮ้ย! นั่นยัยอ้วนคนนั้นนี่...โห...หนุ่มสารภาพรัก อะไรวะเนี่ย มนต์รักหน้าผับ หึหึ”
เทวาที่เดินออกมาสูบบุหรี่เจอเข้ากับการสารภาพรักตรงหน้าเลยอดมองไม่ได้ และพอเห็นว่าคนที่กำลังถูกสารภาพรักเป็นวารี สาวอ้วนที่ปกป้องเพื่อนเมื่อไม่นานมานี้ทำให้เขาจำได้ในทันที
“หมอนั่น...ทำไมหน้าคุ้นๆวะ...”
เขามองหนุ่มแว่นอย่างแปลกใจเมื่อรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก พอสูบบุหรี่เสร็จเขาก็เดินกลับเข้าไปในผับ
“เฮ้ย!! ไอ้หมอนั่นมัน...เวรแล้วไงยัยอ้วนเอ้ย!”
พอเดินเข้ามาจนเกือบถึงโต๊ะ เทวาที่พึ่งจำได้ถึงกับอุทานเสียงดัง ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับออกไปยังที่ๆเขาเห็น และพบว่าวารีกำลังถูกจูงมือไปที่ลานจอดรถ
“หยุด! มึงปล่อยมือจากยัยนั่นเดี๋ยวนี้!”
เทวาหยุดอยู่ไม่ไกลแล้วตะโกนบอกเสียงดัง ทำเอาคนที่เดินจูงมือกันอยู่ถึงกับตกใจ รีบหันมามอง
“หือ?...เทพเหรอ?...”
วารีมองเทวาอย่างรู้สึกไม่เข้าใจ ส่วนหนุ่มแว่นที่เห็นเทวาเขาถึงกับตื่นตระหนก
“กูบอกให้มึงปล่อย ไอ้เวรนี่! กูจะแจ้งตำรวจมาจับมึง วันๆไม่ทำเหี้ยอะไรนอกจากวางยาพาสาวเข้าโรงแรม เฮ้ย!! มึงจะไปไหน กลับมานะเว้ย!!!”
พอได้ยินที่เทวาพูด หนุ่มแว่นถึงกับปล่อยมือวารีแล้ววิ่งกระเจิดกระเจิงออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเทวาพูดมานั้นถูกทุกอย่าง เขาอุตส่าอำพรางด้วยแว่นตาแล้วแท้ๆแต่กลับจำเขาได้อีก
“นี่มัน...เรื่องอะไร...”
วารีที่เหมือนพึ่งตกจากสวรรค์ถึงกับไปไม่เป็น เธอมองเทวาอย่างไม่เข้าใจ
“โธ่ ยัยอ้วนเอ้ย! นี่เกือบจะถูกหลอกพาเข้าโรงแรมยังไม่รู้ตัวอีก เฮ้อ ใสซื่อจริงๆ ทีนี้ก็กลับบ้านไปซะไป”
เขาบอกขึ้นพร้อมกับไล่ให้เธอกลับไป แต่วารีเดินเข้ามาขวางหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“มันเรื่องอะไร? ที่นายพูดมันหมายความว่ายังไง!?”
วารีถามขึ้นพร้อมกับจ้องเขาอย่างหาเรื่อง
“นึกว่าโง่แค่ในห้องเรียน นอกห้องเรียนก็ยังโง่...”
เพี๊ยะ!
วารีที่ทนฟังเขาดูถูกไม่ไหวยกมือขึ้นตบไปที่ปากที่กำลังพ่นคำดูถูกเธอออกมาไม่หยุด ทำเอาเทวาถึงกับอึ้ง อุตส่ามาช่วยแต่ดันถูกตบซะจนหน้าหันเสียอย่างนั้น
“นายมันแย่ที่สุด!!!”
วารีที่น้ำตานองหน้าต่อว่าเขาออกมา ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีเขา
ผลั๊ก!
“โอ๊ย! ฮือๆๆ นี่มันวันซวยอะไร ฮือๆๆๆ”
แต่เธอดันวิ่งไปชนถังขยะจนล้มลงนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนาจนคนที่ทั้งโกรธทั้งโมโหถึงกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินไปหาเธอ เทวาก้มลงไปดึงแขนเธอเพื่อช่วยให้ลุกขึ้น แต่วารีก็สะบัดออกนั่งร้องไห้ต่อไปจนคนที่เดินผ่านเริ่มมองมาที่เขาและเธอ
“ลุกขึ้น...เธอไม่อายแต่ฉันอาย ลุกขึ้นสิ”
“ไม่! ไปไกลๆเลยนะ ฮือๆๆ ไปเลย นายมันแย่...แย่ที่สุด ฮือๆๆๆ”
เทวาเงยหน้ามองฟ้าอย่างหมดอารมณ์แทบทุกอย่าง เขาไม่น่าเดินกลับออกมาเลยจริงๆ น่าจะทิ้งให้เธอเผชิญชะตาชีวิตของตัวเอง
“บอกให้ลุก...คนอื่นมองหมดแล้วเนี่ย!...ฉันอาย!”
เทวาทั้งบอกทั้งพยายามดึงให้เธอลุก
“อายก็ไปไกลๆสิ ฮือๆ จะมายุ่งกับฉันทำไม...ฮือๆๆ”
แต่วารีก็สะบัดทิ้ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่อาย แต่ตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ แถมร่างกายก็เหมือนไม่ปกติอีก เธอน่าจะอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง ไม่น่ามาเจอเรื่องแย่ๆพวกนี้เลย
ส่วนเทวา เขากำลังชั่งใจว่าจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด หรือช่วยเธอก่อน จากที่ไม่เคยคิดจะเป็นคนดีมาตลอด 25 ปี แต่วันนี้เขากลับกำลังเป็นคนดีเสียอย่างนั้น
หมับ!!
“ว๊าย! ไม่เอา! ปล่อยฉันลงนะอีตาบ้า ฮือๆๆ ปล่อยฉันสิ!! ฮือๆๆๆ ปล่อยนะ ฮือๆๆ”
“อย่าดิ้น! แค่นี้ก็หนักจะตายอยู่แล้ว! ยังดิ้นอีก โอ๊ยๆๆ เวรเอ้ย!”
และสุดท้ายเทวาก็ตัดสินใจอุ้มเธอขึ้น เมื่อดึงยังไงก็ไม่ยอมลุก ทำเอาเขาถึงกับปวดหัว แค่ความอ้วนของเธอก็หนักพอแล้ว ยังจะมาดิ้นให้หนักขึ้นไปอีก เขาบังคับอุ้มเธอมาจนถึงรถยนต์คันหรู ก่อนจะบังคับดันให้เธอเข้าไปข้างใน แล้วเขาก็ขึ้นไปนั่งที่คนขับ
ส่วนวารี ฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปก็กำลังเล่นงานเธออย่างหนัก เหมือนทุกอย่างถาโถมเข้าใส่เธอจนแทบรับไม่ไหว เทวาที่เข้านั่งประจำที่คนขับหันมามองเธออย่างแปลกใจ
“โดนยาเหรอ?...เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่าหมอนั่น...ไอ้เวรเอ้ย!!”
และเทวาก็รู้ได้ในทันทีเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเธอ เขาแทบอยากกลับลงไปลากไอ้หนุ่มแว่นนั่นมาอัดสักห้าหกทีแต่ด้วยท่าทางที่กำลังจะทนไม่ไหวของวารีทำให้เขาตัดสินใจพาเธอออกจากผับไป
- ผู้เขียน
