Chapter.30 “ผมไม่สนเรื่องอดีต”
หญิงสาวเดินไหล่ห่อออกมาด้วยสภาพหมองหม่นที่สุดในชีวิตของการเป็นอรุณรดา เธอภาวนาว่าเม็ดฝนจะโปรยปรายลงมาระหว่างทางให้มันช่วยชำระล้างสภาพเธอตอนนี้ที่ดูจะแตกต่างจากผู้คนที่ผ่านไปมา แต่ชีวิตความเป็นจริงมันไม่สามารถเรียกฝนได้ดั่งละครน้ำเน่าในทีวีน่ะสิ และเธอก็ไม่ใช่นางเอกผู้โชคดีมีท้องฟ้าที่กำลังร่ำร้องเป็นเพื่อน
มีเพียงตัวเองและหัวใจที่ต้องทำให้แข็งแกร่งเข้าไว้เพื่อการอยู่รอด แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงที่มีคงไม่พอจะเข้มแข็งได้ต่อ ร่างบางเดินหลบเลี่ยงสายตาผู้คนไปบริเวณด้านหลังภัตตาคารหรูที่เธอก่อเรื่อง อาศัยมุมไฟสลัวนั่งลงยองๆเอนแผ่นหลังพิงพักโดยไม่รู้ว่าเขาเองก็ยืนอยู่ตรงที่เดียวกันของผนังอีกฝั่งนั้น อยู่ใกล้แต่ใช่ว่าจะมองเห็น
“ฟู่ว”
อาร์มาติโน่พ่นควันบุหรี่ออกมายาวเหยียด เมื่อตกลงกับตนเองได้แล้วว่าไม่ควรเดินตามเธอไป
จุดที่เธอและเขาอยู่ไม่ใช่เพียงผนังร้านที่กั้นกลาง
