บทที่2.Ceoสุดหล่อ...
1537 คำ
ขนาดหนวดเครารกรุงรังรกเต็มใบหน้า ฟรีลาโมนในร่างกายของเขาก็ยังทำงานเหมือนเดิม ทุกถิ่นที่ที่ชายหนุ่มแวะเยี่ยมเยียน ทุกๆ ที่จะพัวพันกับผู้หญิงไม่เคยขาด ตั้งแต่นักวิเคราะห์สาวสวยแสนเย่อหยิ่ง จนถึงพนักงานเอกสารตัวเล็กๆ ในขบวนสำรวจที่ทุกคนยอมพลีกายให้อเล็คซานเดอร์ด้วยความเต็มใจ หลังเผลอตัวสบสายตาสีเขียวมรกตเจ้าเสน่ห์ของชายหนุ่มพวกเธอมักตกบ่วงเสน่ห์ของเขาจนยากที่จะถอนตัว มันจึงทำให้อเล็คซานเดอร์รู้สึกเหยียดผู้หญิงมากขึ้น ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็ล้วนแล้วแต่ได้มาครอบครองอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มจึงใช้ชีวิตหนุ่มอย่างเสเพลเต็มที่และอย่างสนุกสนาน เมื่อเตียงนอนอุ่นๆ ของเขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิงมานอนแนบข้าง
ก่อนที่อเล็คซานเดอร์จะหลับสนิท เสียงกังวานก้องของรามานลอยเข้ามาในหัวสมอง “คุณคงไม่หลงเสน่ห์สาวไทยไปอีกคนนะ อเล็คซานเดอร์ นิโคไลยอมเออรี่รีไทร์ก่อนเวลา เพราะหลงเสน่ห์สาวไทยเสียอยู่หมัด ผมไม่อยากเสียคนฝีมือดีๆ ไปอีกคน หวังว่าการไปครั้งนี้ของคุณ คุณจะกลับมารัสเซียเหมือนเดิมทุกอย่าง อย่าเผลอตัวเผลอใจเอาหัวใจไปโยนทิ้งที่ไทยแลนด์อีกคนล่ะ โชคดีอเล็คซานเดอร์...”
“ไม่มีทางรามาน! ผมคงไม่เหมือนนิโคไลหรอก ฝีมือกับชั้นเชิงต่างกันเยอะ คุณควรต้องบอกผู้หญิงไทยทุกๆ คนนะรามาน ว่าระวังผมไว้ให้ดี อย่าเผลอตัวมานอนบนเตียงของผม แล้วผู้หญิงคนนั้นอาจจะลืมหัวใจทิ้งไว้บนนั้น แต่ขอโทษผมยังไม่ต้องการครอบครัว ผมยังรักชีวิตอิสระอยู่...” น้ำเสียงเย่อหยิ่งเอ่ยตอบเพื่อนสนิทไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ ก่อนเขาจะตกเข้าสู่ห้วงเวลาแสนสุข นอนหลับสนิทบนตียงกว้างโดยที่รอยยิ้มยังแต้มติดอยู่บนเรียวปากหยักๆ
ในอดีตก่อนที่อเล็คซานเดอร์จะหันหลังให้วงการมายาเต็มตัว เขาเป็นนายแบบค่าตัวแพงลิบ มีคิวงานยาวเป็นปีๆ มีแมกกาซีนหลายฉบับติดต่อมา แทบทุกเจ้ายื่นข้อเสนอให้เขาเลือกแบบไม่อั้นจำนวนเงินค่าตอบแทน ชื่อเสียงของเขาขจรไปไกลถึงเรื่องรูปกายทรงพลัง หุ่นทรมานสายตาสาวๆ เมื่อกล้ามเนื้อแน่นๆ กับซิคแพคตามสมัยนิยมบนหน้าท้อง มั่นทำให้สายตาทุกคู่ของผู้หญิงหันมามองเขาเป็นจุดเดียวกัน อเล็คซานเดอร์มีเงินเก็บมากกว่าที่ทุกคนคิด ถึงเขาจะเสเพลเที่ยวเตร่หัวหกก้นขวิด แต่เขาก็รู้จักเก็บออม เตรียมเงินเก็บไว้เพื่ออนาคต ต้นตระกูลของอเล็คซานเดอร์ก็ไม่ได้ยากจนข้นแค้น เขามาจากตระกูลผู้ดีอยู่เหมือนกันและทุกๆ สิ่งประกอบกันนั่นล่ะมันจึงทำให้อเล็คซานเดอร์มองผู้หญิงในยุคปัจจุบันในทางที่ไม่ดี เขาลืมไปว่าวัฒนธรรมที่เขาอยู่เปิดกว้างเสรี จนผู้หญิงทั่วโลกมีความคิดเปลี่ยนไป การรักนวลสงวนตัวหายไปจากวงจรชีวิตของทุกนาง พวกเธอใช้ชีวิตตามใจตัวเอง หาความสุขใส่ตัวและไม่แคร์สายตาสังคม มันจึงกลายเป็นว่าผู้หญิงส่วนมากไม่แคร์เรื่องความสัมพันธ์ทางกาย เธอพอใจที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้า เพื่อหาความสุขใส่ตัวโดยไม่สนใจอนาคตภายภาคหน้า อเล็คซานเดอร์พบเจอผู้หญิงแบบนั้นมานับไม่ถ้วน เขาจึงมีความรู้สึกไม่ค่อยดีกับสาวๆ สมัยนี้ ถึงเขาจะชอบที่จะมีสัมพันธ์ทางกายกับพวกเธอ แต่เขาจะจัดให้พวกเธอทั้งหมดอยู่ในกลุ่ม “ทางผ่าน” ไม่ใช่คู่ครองในอนาคต แปลกนะผู้ชายชอบให้ผู้หญิงแต่งตัวสวยๆ โชว์รูปร่างและสัดส่วน แต่คนที่จะมาเป็นภรรยาเป็นคู่ชีวิต พวกเขากลับไม่พอใจหากเธอจะลุกขึ้นมาแต่งตัวโชว์สัดส่วนนั้นบ้าง..
อากาศยามเช้าไม่ได้เย็นจัดเหมือนกับที่มอสโกมันอบอุ่นจนร้อนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่ขึ้นจากขอบฟ้า ร่างสูงใหญ่วิ่งเหยาะๆ ริมถนนคอนกรีตเป็นการวอร์มร่างกายให้แข็งแรงฟิตเปรี๊ยะเหมือนเดิม อเล็คซานเดอร์ติดการออกกำลังกาย ทุกเช้าเขาจะต้องวอร์มแบบนี้เป็นชั่วโมง เพื่อเรียกเหงื่อให้ออกมา เพราะหลังอาบน้ำเขาจะรู้สึกกระปี้กระเป่าพร้อมที่จะต่อสู้กับงานหนักๆ
“เธอๆ ใครนะ หล่อละลายใจชะมัดเลยพ่อคุณ” เสียงซุบซิบแผ่วๆ ตามมาทางด้านหลังเมื่ออเล็คซานเดอร์วิ่งเหยาะผ่านไป เขาเหยียดยิ้มเยาะหยัน ไม่ว่าที่ไหนพวกหล่อนๆ ทั้งหลายก็ไม่เคยเก็บอาการระริกระรี้ซักกะที
“กล้ามเป็นมัดเลยเธอเอ๋ย...ใครรู้ไหมล่ะว่าเขาเป็นใคร?...”
“นั่นซิ มีใครรู้ไหมพ่อเทพบุตรคนนี้เป็นใครกัน?”
“เห็นประชาสัมพันธ์ตรงล็อบบี้พูดกันแว่วๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ไอ้เราก็คิดว่าหล่อนเพ้อเจ้อไปเองตามประสาคนพูดมาก เลยไม่ได้สนใจ ไม่นึกว่าจะมีเทพบุตรสุดหล่อมาอยู่อาศัยในคอนโดเดียวกันแบบนี้ ส่วนมากเป็นผู้บริหารสูงๆ ของไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์นะ ไม่รู้ว่าเทพบุตรสุดหล่อคนนี้จะมีตำแหน่งสูงได้ขนาดไหนกัน ดูแล้วยังหนุ่มๆ อยู่เลย คงไม่ถึงขนาด CEO หรอกมั้งเธอ”
“ก็ไม่แน่นะย่ะหล่อน นิโคไลพึ่งเออรี่รีไทร์ไป คนที่จะมาแทนเหมือนจะชื่อ...ชื่อ...อเล็คๆ อะไรซักอย่างนี่ล่ะ”
“อเล็คซานเดอร์ เชอร์ราวิน เจ้านายโดยตรงของแก้วย่ะ” แก้วกัลยาสาวสวยที่สุดในกลุ่มเธอมีตำแหน่งเป็นเลขานุการหน้าห้องของผู้บริหารสูงสุดเธอกล่าวเยาะๆ และมองตามร่างสูงของอเล็คซานเดอร์ไปอย่างหมายมั่น
“ใช่คนเมื่อกี้ไหมล่ะย่ะแม่แก้วกัลยาคนงาม...”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันสิย่ะ แต่ข่าวลือมาก่อนตัวว่าหล่อเทียบชั้นเทพบุตรเลยอะหล่อน”
“หู้ย! อิจฉาแก้วชะมัดเลย มีเจ้านายหล่อล่ำแบบนั้น แต่อย่าให้นางพยาบาลคนสวยคาบไปรับประทานเหมือนคราวของนิโคไลนะแก้ว เสียดายตายเลย สุนัขคาบไปรับประทานเฉย...”
“นิโคไลแก่ไปย่ะ ไม่ใช่สเปคแก้ว ใครอยากเอาไปก็เอาไปเถอะ นิดาเขาชอบคนแก่ๆ แต่แก้วไม่ชอบแบบนั้นนี่”
“ย่ะ แม่สวยเลือกได้ สับรางรถไฟแทบไม่ทันแบบหล่อนมีหนุ่มๆ เข้ามาให้เลือกเยอะแยะ แต่รีบๆ หน่อยก็ดีนะเลือกมากเดี๋ยวจะซดแห้วซะก่อน ผู้ชายเขาก็ไม่ชอบรออะไรนานๆ หรอกจ้า” เพื่อนสาวกล่าวเหน็บแหนมเพราะแก้วกัลยาสาวและสวยที่สุดในกลุ่ม จนมีหนุ่มๆ มาติดพันมากมายก่ายกอง แต่เธอก็คัดเฉพาะคนที่เธอมองเห็นประโยชน์แค่นั้น
“ก็แก้วมีสิทธิเลือกนี่ หล่ออย่างเดียวแก้วไม่เอาหรอกจ้ะ กัดก้อนเกลือกินไม่ได้อยู่ในความคิด พาแก้วไปลำบากลำบนแก้วไม่ไปด้วยหรอกนะ”
“มันก็จริงนิ สมัยนี้ความรักอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีเงินด้วย”
“ใช่ๆ...”
อเล็คซานเดอร์ยังวิ่งเหยาะๆ ไม่หยุดทักทายใครเลย เมื่อเขาไม่คิดสานสัมพันธ์กับใครในช่วงเวลานี้ ขอเข้าไปรายงานตัว รับมอบงานที่จะต้องทำก่อน หลังจากนั่นค่อยว่ากันอีกที ดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายวาบ สัญชาติญาณเสือร้ายเริ่มออกฤทธิ์ แต่ยังไม่ถึงเวลาแผลงฤทธิ์แค่นั้นเอง รอให้ทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอย รับรองได้เลยว่าพวกเธอทั้งหมดจะไม่ผิดหวัง...อเล็คซานเดอร์วิ่งผ่านเลยไปทิ้งไว้แต่เสียงร่ำลือและเขาเป็นที่กล่าวขานทั่วทั้งบริเวณสวนหย่อมข้างทาง
“ซู่...” เสียงน้ำจากฝักบัวสาดกระเซ็นใส่ อเล็คซานเดอร์แหงนใบหน้ารับสายน้ำ เขาเริ่มอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลหลังจากวิ่งออกกำลังกายมากจนพอใจ แผงอกแน่นตึงไรขนเรียงตัวตั้งแต่หน้าอกหนาไล่ลงต่ำและหายลับไปลงไปในสัดสวนความเป็นชาย ขนาดของมันคงสร้างความตื่นตกใจให้กับผู้ที่พบเจอ และมันเป็นความภูมิใจของอเล็คซานเดอร์มาตลอด เขาไม่เคยทำให้คู่นอนผิดหวัง หลังจากจบความสัมพันธ์ลึกซึ้งบนเตียง ผู้หญิงเหล่านั้นมักจะอ่อนเป็นลูกแมวตัวเล็กๆ เคล้าเคลียไม่ยอมห่าง แต่มันสร้างความน่ารำคาญกับเขาที่สุด
ตื้ดๆ...
โทรศัพท์รุ่นล่าสุดตัวเครื่องบางเฉียบสั่นกึกกักอยู่ที่โต๊ะเตี้ยๆ ใกล้กับเตียงนอน อเล็คซานเดอร์ชะโงกหน้าดู เบอร์ที่ขึ้นโชว์คือเบอร์รามาน กูลคาซอฟเพื่อนรัก
“ถึงยังอเล็ค เป็นไงบ้าง?” ทันทีที่กดรับเสียงเพื่อนรักดังแทรกมาเหมือนกับว่าเขารอจังหวะอยู่พอดี
“ถึงแล้ว สบายดี แต่ร้อนเป็นบ้าเลยว่ะ”
“แหม...เมืองไทยอากาศแบบนั้นอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ชิน”
- ผู้เขียน
