“ผมพูดจริงๆ นะ ผมฝากท้องมื้อเย็นกับหนูแหวนทุกวันได้ไหมครับ ผมจ่ายเป็นเงินค่าจ้างก็ได้จะได้ไม่รบกวนหนูแหวนมากไป ทานข้าวคนเดียวมันเหงานะครับ ที่เมืองไทยผมยังมีเพื่อนไม่เยอะ ขอฝากท้องประจำเลยได้ไหมล่ะ”
“จะดีหรือคะ หนูแหวนอยู่ไม่เป็นเวลาเสียด้วย ต้องผลัดกันกับพี่ศรีนวลค่ะ ไม่ได้กลับมาทานมื้อเย็นที่บ้านทุกวัน คุณจะลำบากเปล่าๆ”
“หรือครับ แย่จัง! เอ...ผมจะแก้ปัญหาตรงนี้ให้หนูแหวนเอง ผมจะได้มาทานมื้อเย็นที่บ้านหนูแหวนทุกวัน”
“อย่าเลยค่ะ หนูแหวนไม่อยากเอาเปรียบเพื่อนร่วมงาน เอาเป็นว่าคุณอยากมาทานวันไหนก็บอกหนูแหวนก่อน หนูแหวนจะได้ดูว่าตัวเองว่างพอที่จะทำอาหารอร่อยๆ ให้คุณทานได้ไหม?”
“อืม...ก็ได้ครับ ผมทนรอได้ ขอแค่ได้ทานมื้อค่ำกับหนูแหวนผมก็พอใจ”
“ไม่ต้องมาหวานใส่หนูแหวนหรอกค่ะ หนูแหวนไม่หลงคารมคุณหรอก หนูแหวนใจแข็งพอไม่หลงเสน่ห์คุณง่ายๆ”
“ว้า! แย
