หลี่เยี่ยนถิงถูกพามายังสถานที่แห่งหนึ่ง นางเปิดม่านในรถม้าออกก็พบว่าเป็นเรือนพักหลังใหญ่ ที่แห่งนี้เป็นที่ที่นางไม่รู้จักว่าตรงนี้ตั้งอยู่ที่ส่วนใดของเมืองหลวงกัน
บ้านพักหลังใหญ่โต บ่าวรับใช้ยืนต่อแถวรอหลายสิบชีวิตยาวตั้งแต่ประตูทางเข้าจนหายลับเข้าไปด้านในก็ยังเห็นเงาคนยืนอยู่ ไม่รู้ว่ามีบ่าวรับใช้ขนาดนี้ไปเพื่ออันใด
รอบเรือนหลังนี้ดูสงบเงียบ ไม้ใหญ่หายากหลากหลายพันธ์มีรายล้อมรอบอาณาบริเวณของเรือน ล้วนแล้วเป็นพันธ์ไม้หายากแทบทั้งสิ้น มองหาอาณาเขตของพื้นที่แห่งนี้แล้วนั้น นางก็พบว่าเป็นกำแพงอิฐตั้งสูงตระหง่านกางกั้นพื้นที่โดยรอบไปเสียหมด จนมองไม่เห็นเลยว่ารอบด้านนั้นติดอยู่กับสถานที่ใด
มองสำรวจหนึ่งรอบแล้วหลี่เยี่ยนถิงจึงหันมาหาผู้ที่นำพานางมา พบว่าจางซงหยวนยืนมองนางอยู่ก่อนแล้วก็ให้สะเทิ้นอายเล็กน้อย ทำทีเป็นมองไปยังบ่าวใช้พลางหันมามองสบตาเขาไปพลางแล้วจึงเอ่ยถาม
“บ้านของผู้ใดอย่างนั้
