มิใช่ว่านายแค้นทนบ่าว จนหาทางเล่นงานนางกลับหรอกหรืออย่างไร แต่จะไม่ไปพบก็มิได้เสียด้วย
องค์หญิงสามเดินไปตามทางก็ให้ใจคอแกว่งไกวไปมาราวกับแขวนด้วยเชือกเส้นบางบนหน้าผาสูงชัน
และแล้วนางก็มาถึงตำหนักของฮองเฮา
อดมองไปยังด้านหลังไม่ได้ นึกขุ่นใจที่จางซงหยวนไม่เข้ามาพบเจอนางเหมือนอย่างทุกที
ฮองเฮาหลี่จื่อเหยามองมาจากที่นั่งในโถงของตำหนักขณะที่หลี่เยี่ยนถิงเดินเข้ามาภายในแล้วยอบตัวลงเพื่อคำนับ
“ก้มลงไปกับพื้นมิใช่แค่ย่อตัวลง”
เสียงสั่งดังออกจากปากเล็กบางเฉียบที่แต้มสีชาดจนออกสีจัดจ้านอย่างเด็กสาว ฮองเฮาหลี่จื่อเหยายังดูงดงามนัก นางอายุห่างจากพระโอรสและพระธิดาไม่มาก หากแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบบเดียวกันทำนายว่าอาจมีผู้คนคาดเดาอายุของนางผิดไปด้วยซ้ำ
“ต้องรอให้นางกำนัลถือไม้มาฟาดขาของเจ้าหรือไม่เยี่ยนถิง”
เสียงสั่งดังขึ้นอีกครั้งอย่างวางอำนาจ หลี่เยี่ยนถิงถอนลมหายใจออกมาช้าๆ เบาๆ แล้วจึงทรุ
