19.30น.
“อื้ม” เสียงปันปันครางขึ้นเบาๆ พยายามลืมตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้น พร้อมกับยกมือขึ้นคลึงขมับตัวเองเบาๆ
“ไงครับแฟนพี่” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างๆ ใบหูของเธอ ทำให้ปันปันรีบสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนอย่างไว
“พะ พี่น่าน!! อ๊ะ โอ๊ย!!” แต่เพราะลุกเร็วเกินไปจนลืมไปว่าตัวเองเพิ่งผ่านสมรภูมิอันหนักหน่วงกับเขามา และตรงนั้นมันก็แสบมากๆ
“ตกใจอะไรครับหื้ม? ตกใจที่พี่อยู่บนเตียง ตกใจที่พี่เรียกปันว่าแฟน หรือตกใจเพราะว่าเรา...” น้ำเสียงยียวนของเขามันทำให้ใบหน้าของเธอร้อนเห่อ
“พี่น่าน!! หยุดเลยนะคะ ปันอายนะ”
“อายอะไรกัน แล้วยังไงต่อดี อีกรอบดีไหม?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้น และยิ้มมุมปากเล็กน้อย แถมยังมองใบหน้าสวยนั้นไม่กะพริบ
“ไม่นะคะ!! ปันแสบ อีกรอบคงไม่ไหวแล้ว ได้โปรด เมตตาปันเถอะนะ” ดวงตากลมโตจ้องมองน่านฟ้าตาปริบๆ เชิงอ้อนวอน หวังในเขาเห็นใจเธอบ้าง
“ไม่ทำก็ได้ แต่พี่ขอย้ำสถานะก่อนว่าตอนน
