น่านฟ้า : ฝันดีนะครับ ที่รัก<3
ข้อความของน่านฟ้าเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หน้าเธอเริ่มแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว คนบ้าอะไรขยันทำให้เขินอยู่ได้ นี่เขาถือเป็นคนแรกเลยนะที่เปิดโลกของเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ในหัวเธอมีแต่เรื่องเรียน
ปันปัน : ฝันดีเช่นกันค่ะ
น่านฟ้า : ไฟห้องปันดับไหม?
ปันปัน : ไม่ดับนะคะพี่น่าน
น่านฟ้า : ทำไมห้องพี่ดับ พี่ไม่ชอบความมืดด้วยสิ ขอไปอยู่ด้วยได้ไหม พรุ่งนี้ให้ช่างมาซ่อมให้
ปันปัน : ดับทุกหลอดเลยหรอคะ?
น่านฟ้า : ช่าย ยิ่งกลัวผีด้วยเนี้ย ทำไงดี
ปันปัน : งั้นสักครู่นะคะ
ปันปันเดินไปหยิบกล่องเครื่องมือแล้วเดินออกจากห้องไป เคาะประตูห้องของน่านฟ้าได้ไม่นาน ประตูก็เปิดออก พร้อมกับน่านฟ้าที่มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ หยดน้ำที่เกาะพรมบนผิวกายสุดเซ็กซี่ของเขา ทำเอาร่างเล็กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออึกใหญ่ด้วยความยากลำบาก
“อึก เอ่อ ถ้าพี่น่านกลัวผี ก็ไปอยู
