ครืด ครืด!!
เสียงโทรศัพท์มือถือของปันปันดังขึ้น ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินทางกลับคอนโด
‘ปลาบปลื้ม’
“ว่าไงปลื้ม” เสียงใสกรอกตอบปรายสาย
[ปัน ทำอะไรอยู่]
“เพิ่งกลับมาจากบ้านคุณครูพูลสุข ปลื้มมีอะไร”
[คุณพ่อกับคุณแม่ชวนทานข้าวเย็น]
“อ้อ โอเค ปันขอพาแฟนปันไปด้วยได้ไหม อยากแนะนำให้คุณพ่อกับคุณแม่รู้จัก”
[ไอ้น่านหรอ?]
“ใช่ ได้ไหม”
[แล้วแต่ปันเถอะ แต่ระวังคุณพ่อไม่ปลื้มนะ]
“คุณพ่อหรือปลื้มกันแน่ที่ไม่ปลื้ม”
[แค่นี้แหละ เจอกันตอน6โมงเย็นนะ]
“โอเค”
จากนั้นปันปันก็วางสาย พร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้น่านฟ้า รอยยิ้มที่ยิ้มทีไรก็ทำให้น่านฟ้ายิ้มตามไปทุกที ตายเจอรอยยิ้มแบบนี้ตายสถานเดียว
“ยิ้มแบบนี้อยากได้อะไร”
“ไปกินข้าวที่บ้านปันไหม” ไม่เคยมีใครชวนเลยนะ รู้สึกเป็นคนสำคัญยังไงก็ไม่รู้ แต่วันนั้นทำภาพจำไว้ไม่ค่อยดีนักเลยรู้สึกประหม่าหน่อยๆ
“พ่อแม่ปันจะไม่ว่าพี่ใช่ไหม ที่วันนั้น...”
“นึกว่ากัง
