Chapter 9
1167 คำ
วันต่อมา
#หอพัก (ช่วงสาย)
พอรู้สึกตัวตื่น ฉันเอามือกุมขมับแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ตอนนี่เป็นเวลา10โมง
เมื่อคืนฉันเหมือนจะพอจำได้คับคล้ายคับคลา ฉันดูดเหล้าปั่นอยู่กับยัยปัง แล้วฉันก็จำได้ลางๆว่าเหมือนกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในร้านเหล้า และหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"เราดื่มเยอะจนปวดหัวเลยหรอวะ" ฉันนั่งบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วหันไปมองเพื่อนสาวที่นอนอยู่ข้างๆ
"ปัง ตื่น" ฉันสะกิดปลุกเพื่อนให้ตื่นขึ้นเพราะมีเรื่องเมื่อคืนที่อยากจะถาม
"อื้อออ เมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอน ฉันต้องปลอบแก กล่อมแก กว่าแกจะหลับ" ทำไมต้องปลอบด้วย แล้วยัยปังไม่ได้เมาใช่ไหม หรือเมาวะ เพราะเมื่อคืนมันก็ดูดเหล้าปั่นไปเยอะอยู่นะ
"แก ตื่นมาก่อนเร็วๆ" ฉันรบเร้าแล้วเขย่าตัวเพื่อนสาวเพื่อให้ลุกขึ้นมาตอบคำถามฉัน
"กี่โมงแล้วอ่ะ" ยัยปังนอนบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วถาม
"10โมง"
ยัยปังค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปเอาหมอนที่หนุนนอนขึ้นตั้งตรงหัวเตียงแล้วเอนหลังพิงลงไปบนหมอนแล้วกอดอกมองหน้าฉันพร้อมกับขมวดคิ้วชนกันก่อนจะถาม
"แกจำอะไรได้บ้าง"
"ก็ฉันกินเหล้าปั่นกับแก แล้วก็เหมือนจะคุยกับผู้ชายคนนึงที่ร้านเหล้า"
"แล้วอะไรอีก"
"จำได้เท่านี้"
"นึกดีๆ" ฉันพยายามนึกว่ามีเรื่องอะไรอีกบ้างที่เกิดขึ้นเมิ่อคืน แต่ก็นึกไม่ออก
"เมื่อคืนแกโทรหาใครหรือเปล่า" ขนมปังพูดจบฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดดูในหน้าแชท ชื่อพี่พัฒน์อยู่ด้านบนสุด ฉันจึงเปิดเข้าไปดู
"พี่พัฒน์" ฉันอุทานร้องเสียงดังด้วยความตกใจพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปาก แล้วค่อยๆหันหน้าไปหาขนมปัง
"ฉัน...ฉันโทร..."
"เออ แกโทรหาพี่พัฒน์ อยากรู้ไหมว่าพูดอะไรบ้าง" ฉันผงกหัวหงึกๆ เพราะว่าจำอะไรไม่ได้เลย และก็นึกไม่ออกด้วยว่าโทรไปหาพี่พัฒน์ทำไม หรือเพราะเมื่อคืนที่ฉันพูดว่าจะโทรหาพี่พัฒน์หลังจากกลับขึ้นห้อง
"แกบอกชอบพี่พัฒน์"
"ห๊ะ" ฉันตกใจเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยินเต็มสองหูที่ออกจากปากของเพื่อนฉัน
"ฉันยังตกใจเลย เวลาคนเมานี่มันกล้าพูดไปซะทุกอย่าง"
"แก แล้วยังไงต่อ" ฉันเขยิบตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆขนมปังแล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่เพื่อนจะพูดต่อ
" แก พี่พัฒน์วางสายฉัน ฮือออออออ พี่พัฒน์ไม่อยากคุยกับฉัน" ยัยปังทำท่าล้อเลียนฉัน แล้วฉันเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ ไม่ใช่ว่าเพื่อนฉันมันหลอกฉันนะ
"แหน่ะ ทำหน้าไม่เชื่ออ่ะสิ"
"จริงๆหรอวะ"
"จริงสิ ตอนแกบอกชอบพี่เค้า ฉันก็ตกใจ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันว่ามันก็ดีไม่ใช่"
"ดีอะไรหล่ะ ฉันบอกชอบเขาตอนเมาเนี่ยนะ ไม่รู้ป่านนี้พี่พัฒน์จะมองฉันเป็นเด็กขี้เมาหรือเปล่า" ยิ่งคิดแล้วมันยิ่งกลุ้มใจ เมื่อคืนไม่น่าดูดเหล้าปั่นเข้าไปเยอะเลย อุตส่าห์ปรามยัยปังไว้แท้ๆ แต่ตัวเองกลับเมาซะได้
"งั้นแกโทรไปหาพี่พัฒน์สิ โทรไปยืนยันว่าสิ่งที่แกพูดเมื่อคืนมันเป็นความจริง เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าแกเพ้อเจ้อแล้วไปบอกชอบพี่เค้า"
"ฉันว่าลึกๆพี่พัฒน์ก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง"
"นี่ไง แกก็คอนเฟิรม์กับพี่พัฒน์อีกรอบ แล้วก็เดินหน้าจีบไปเลยสิ"
"พูดง่าย แต่ทำยากนะแก"
"ความมั่นหน้าหมั่นโหนกของแกมันหดหายไปไหนหมดคะ"
"โทรไปตอนนี้พี่เขาอาจจะทำงานอยู่ก็ได้"
"ก็โทรไปตอนพักเที่ยงสิ'
"แต่ตอนนี้แกไปอาบน้ำก่อนเลยไป อาบเสร็จฉันจะได้อาบต่อแล้วเราก็เข้าไปหาไรทานที่โรงอาหารนิเทศกัน"
ใช้เวลาร่วมๆสองชั่วโมงกว่าเราสองคนจะอาบน้ำแต่งตวเสร็จ
"แกจะจ้องโทรศัพท์อีกนานไหม" ขนมปังพูดเร่งฉันเพื่อให้รีบต่อสายโทรหาพี่พัฒน์
ฉันตั้งสติและรวบรวมความกล้าอยู่ครู่ก่อนจะกดโทรไลน์
ฉันนั่งกำมือยัยปังไว้แน่นเพราะลุ้นว่าพี่พัฒน์จะรีบสายฉันหรือไม่
(ครับ)
"พี่พัฒน์คะ คือเรื่องเมื่อคืนที่มิพูดมันเป็นเพราะ..."
(เพราะมิเมา)
"ค่ะ มิยอมรับว่าเมา แต่ที่พูดเมื่อคืนมิ..."
(มิชอบพี่)
"ค่ะ มิชอบพี่จริงๆ" ทำไมพี่พัฒน์รู้หมดเลยหล่ะว่าฉันจะพูดอะไรบ้าง
(....)
"พี่พัฒน์ยังอยู่ไหมคะ"
(ครับ)
"รังเกียจมิไหมคะ"
(พี่จะรังเกียจน้องสาวพี่ทำไม)
"น้องสาวหรอคะ" ใจฉันมันร่วงตกไปอยู่ตาตุ่ม พี่พัมน์กำลังพูดย้ำเตือนสถานะของเราสองคนว่าเป็นแค่พี่น้อง
(มิยังเด็กอย่าเพิ่งคิดเรื่องพวกนี้เลย)
"มิยังไม่ทันจะได้จีบพี่ พี่พัฒน์ก็ปฏิเสธแล้วหรอคะ"
(งั้นคืนนี้พี่จะไปรับมิมาที่คอนโดพี่)
"ทำไมต้องไปที่คอนโดด้วยคะ"
(มิจะได้รู้จักตัวตนของพี่ไง เราจะได้ตัดสินใจอะไรง่ายขึ้นกว่าเดิม)
"มะ หมายความว่าไง"
(ก็หมายความอย่างที่พูด) น้ำเสียงพี่พัฒน์ดูแข็งกร้าวขึ้น ฉันชักจะเริ่มกลัวพี่พัฒน์เวอร์ชั่นนี่ซะแล้วสิ
(พี่เลิกงานแล้วพี่จะไปรับที่หอ เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย)
พูดจบพี่พัฒน์ก็วางสายไปทันที ปล่อยให้ฉันนั่งอ้ำอึ้งและประมวลผลกับคำพูดที่พี่พัฒน์พูดออกมา ทำไมน้ำเสียงมันช่างแตกต่างจากตอนที่เราคุยกันปกติ
หรือว่าพี่พัฒน์จะมีอีกหนึ่งตัวตนที่ฉันไม่เคยรู้และอาจจะไม่มีใครรู้
"แก เขาว่าไง" ยัยปังมีน้ำเสียงที่ตื่นเต้นพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาฟังในสิ่งที่ฉันจะพูดต่อ
"หลังเลิกงานพี่พัฒน์จะมารับฉันไปคอนโดวันนี้"
"มารับแกไปคอนโด รับไปทำไม"
"ฉันก็ไม่รู้ และพี่พัฒน์บอกอีกว่าให้ฉันเตรียมเสื้อผ้าด้วย"
"ตกลงพี่พัฒน์แกเป็นคนยังไงวะ ฉันชักไม่อยากให้แกเจอเขาแล้วอ่ะ"
"เอาจริงๆฉันยังแปลกใจ แถมน้ำเสียงพี่พัฒน์ที่พูดกับฉันก็เหมือนไม่ใช่พี่พัฒน์ที่ฉันรู้จัก"
"แล้วแกยังอยากจะไปคอนโดพี่เขาอยู่ไหมวะ"
"ก็ถ้าพี่พัฒน์เอ่ยปากชวน ฉันก็จะไป ไปให้รู้ว่าตัวตนจริงๆของพี่พัฒน์เป็นยังไง"
- ผู้เขียน
