ชั่วโมงกว่าที่ฉันนั่งอยู่บนรถยนต์ส่วนตัวของพี่พัฒน์แค่สองคน มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดสำหรับฉัน ไม่เคยรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปช้าขนาดนี้มาก่อน กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านได้ ฉันแทบจะขาดอากาศหายใจตายเพราะความอึดอัดต่อเจ้าของรถที่นั่งอยู่ข้างๆ และจนเวลาล่วงเลยมาเป็นชั่วโมงยัยขนมปังเพื่อนสาวคนสนิทก็ยังไม่แม้แต่จะตอบไลน์กลับมา ฉันนี่นั่งตัวเกร็งแทบจะไม่กระดุกกระดิกเลยตั้งแต่ที่เขาเริ่มลุ่มล่ามบนร่างกายฉัน
"มิกลับมาแล้วค่ะคุณพ่อคุณแม่" ฉันวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงก่อนจะรีบเดินเข้าไปกอดคุณพ่อคุณแม่พร้อมกับยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
ก่อนที่จะเข้ามายังภายในตัวบ้านฉันเปิดประตูเบาะหลังเพื่อจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าลง แต่พี่พัฒน์ก็พยายามที่จะช่วยถือให้ซึ่งฉันก็ปฏิเสธเสียงแข็งออกไป เขาจึงปล่อยให้ฉันถือกระเป๋าเสื้อผ้ามาเอง ฉันแอบคิดในใจ ไม่ต้องมาทำเป็นสุภาพบุรุษหรอก กระเป๋าแค่นี้มันไม่ได้หนักอะไรสักเท่าไหร่ ฉันถือเองส
