พี่พัฒน์ขึ้นคร่อมทับบนร่างฉันอีกครั้ง ก่อนจะโน้มใบหน้าคมคายลงมาจูบปิดปากก่อนที่ฉันจะเอ่ยขอร้อง ขอให้เขาปล่อยฉันไปสักที
"อื้อ...~" ฉันร้องท้วงขึ้นในลำคอเพราะถูกเขาบดจูบขยี้ที่ริมฝีปากจนฉันหายใจแทบไม่ทัน
ฝ่ามือหนาของพี่พัฒน์บีบเค้นที่หน้าอกของฉันแรงๆ ลมหายใจที่รดรินตรงหน้ามันเริ่มเป็นจังหว่ะที่หนักขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากหนาปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสระ จากนั้นเขาจึงหยัดตัวลุกขึ้น
หัวใจดวงน้อยเต้นเป็นระส่ำเพราะความกลัวและนึกเสียใจที่ฉันยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคนใจร้ายที่อยู่ตรงหน้า
ร่างหนาล้มตัวลงนอนข้างๆฉันก่อนจะหันมาพูดด้วยเสียงเข้ม "ขึ้น" ฉันนอนมองสายตาของคนที่อยู่ข้างๆอย่างยากที่จะคาดเดา
พอฉันไม่ลุกพี่พัฒน์ก็พูดซ้ำอีกครั้งก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง "ขึ้น"
แต่ฉันก็ยังไม่ลุก เพราะรู้สึกอ่อนแรงจากการกระทำบ้าๆของเขา
พี่พัฒน์ถอนหายใจหนักๆพร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นและจับตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนหน้าขาของ
