ยาห์มิลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที เมื่อสายตาคมกล้าของเขามองเห็นร่างอรชรที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังเดินเข้ามาใกล้ ความคิดถึงที่แม้จะห่างกันเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงกำลังทิ่มแทงอยู่ภายในอก ยิ่งหล่อนใกล้เข้ามา ความต้องการที่อยากจะกกกอดร่างนุ่มนิ่ม อวบอัด นั้นไว้แนบอกก็ระเบิดตูมตาม
“ที่ฉันมาพบคุณ ก็เพราะไม่ต้องการให้ครูแม่ลำบากใจ เชิญว่าธุระของคุณมาเถอะค่ะ”
แทนที่จะได้ฟังคำหวานหู ประมาณว่า โอ้ยาห์มิล ฉันคิดถึงคุณ มันกลับกลายเป็นคำประชดประชันและท่าทางไม่อยากจะเสวนาด้วยจากเจ้าหล่อนแทน
ชายหนุ่มกัดกรามแน่น “ธุระของผมก็คือการมารับคุณกลับยังไงล่ะ ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า หากคุณจะกลับบ้านก็กลับได้แค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น และตอนนี้...” บัวบุษบาเห็นเขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่น่าจะแพงหูฉี่ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับหล่อนอีกครั้งหนึ่ง
“หมดเวลานั้นแล้ว คุณจะต้องกลับไปกับผม...”
บัวบุษบาเม้มปากที่ยังช้ำ
