น้ำหวานดันหน้าออกจากต้นแขนของพี่สาวใจดี ก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยหวานพร้อม ๆ กับมอบรอยยิ้มสดใสให้ บัวบุษบายิ้มตอบทั้งน้ำตา
เด็ก ๆ ที่นี่ทุกคนล้วนแต่น่าสงสาร ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งตั้งแต่แรกเกิด แต่ที่มีชีวิตได้ทุกวันนี้ก็เพราะคุณครูแม่ ผู้หญิงวัยห้าสิบกว่าที่อุทิศตนทำงานเพื่อสังคมมาตลอดสามสิบปี ยอมทุกอย่างแม้กระทั่งขายทรัพย์สินชิ้นสุดท้ายที่เก็บไว้เลี้ยงชีวิตในบั้นปลาย เพื่อมาส่งเสียเด็ก ๆ ที่บ้านบัวขาวนี้
“จริงสิจ๊ะ พี่บัวเคยพูดไม่จริงกับน้ำหวานด้วยหรือ...”
น้ำหวานส่ายหน้า “ไม่เคยค่ะ”
บัวบุษบาอมยิ้มออกมา ขณะยกมือขึ้นลูบผมสีดำขลับของเด็กสาวแผ่วเบา ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความรักใคร่ “งั้นก็เชื่อพี่บัวนะ พี่ไม่มีวันยอมให้พวกหนูต้องหยุดเรียน...”
“น้ำหวานเชื่อพี่บัวค่ะ”
“ดีแล้วค่า งั้นเอานี่ไปซื้อขนมแบ่งกับเพื่อน ๆ นะ เดี๋ยวพี่บัวขอไปหาครูแม่ก่อน”
มือบางล้วงลงไปในกระเป๋าสะพายก่อนจะหยิบธนบัตรใบสีแ
