ตอนที่ 12
1270 คำ
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือของโบนิตาดังขึ้น
เธอรีบกดรับสาย
“ค่ะพี่”
(“สรุปว่าไง โอเคไหม”) เสียงของสายชล
“ไม่ค่ะ”
(“หา!!!”) คนปลายสายทำเสียงตกอกตกใจมาก
(“ตายแล้ว ชวดเงินแสน โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย ”)
“พี่สายชลคะจะไล่ส้มออกก็ได้นะคะ แค่นี้ค่ะ”
เธอกดวางสาย เธอไม่ได้พูดประชด แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว ปล่อยโฮออกมา ก่อนจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่ไปด้วย
มีคันหนึ่งจอดรับ เธอบอกสถานที่ แล้วขึ้นไปนั่งร้องไห้ในรถเงียบ ๆ แต่ก็ยังไม่วายบอกกับคนขับ
“เขาเพิ่งปฏิเสธงานหนูมานะคะ แล้วก็หนูน่าจะโดนไล่ออก”
แท็กซี่มองหน้าเธอแบบเห็นใจ และขับรถตามทางต่อไปเรื่อย ๆ
ในห้องทำงานของคุณปลื้ม
“ผมเหนื่อยและผมเครียดด้วยอลิส พรุ่งนี้เราค่อยเจอกันได้ไหม” หิรัญบอกกับเธอ
“เดี๋ยวนี้รสนิยมของพี่เปลี่ยนไปนะคะ เด็กผู้หญิงหน้าตาบ้าน ๆ คนนั้น”
“เธอไม่ใช่เด็ก อายุยี่สิบแปดปีแล้ว”
“พี่กายรู้จักเธอหรือคะ อ้อ... มิน่า เห็นว่านอนด้วยกันแล้ว” เธอยักไหล่ ตอนนี้หิรัญสบตากับเธอ แววตาของเขามองเธอแบบตำหนิ
“ก็แม่นั่นพูดแบบนั้นจะให้หมายความว่ายังไงคะ พี่กายกินไม่เลือกเหมือนกัน”
“อลิส ตอนนี้ผมรู้สึกแล้วว่าผมอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย คุณกลับไปก่อนเหอะ” เขาเริ่มแสดงออกมาทางสีหน้า
“หึ... พี่กายคะ” กิริยาดูถูกและหึงหวงออกนอกหน้าของอลิเชียทำให้หิรัญอารมณ์ขุ่นมัว
“อลิส... เราเลิกกันเถอะ” หิรัญเอ่ยออกมาอย่างเหลือทน
อลิเชียเปลี่ยนสีหน้า จ้องมองเขาแบบเสียใจ สิ่งที่เธอได้ยินเธอแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย
“ทำไมพี่กายพูดแบบนี้คะ อลิสทำอะไรผิด”
“จริง ๆ ผมไม่ต้องพูดด้วยซ้ำว่า เราเลิกกันเถอะ เพราะเรายังไม่เคยเอ่ยปากว่าคบกันด้วยซ้ำไป”
เขาพูดออกมาจากหัวใจจริง ๆ ก็ อลิเชียมันง่ายกับเขาเอง
อลิเชียยืนปากสั่น เธอลดตัวแค่ไหน ดาราดังระดับเธอต้องมาง้องอนผู้ชายคนนี้ เป็นครั้งที่เท่าไหร่
“วันนี้เป็นวันดี ๆ ของเราแท้ ๆ อลิสไม่คิดว่าพี่จะทำแบบนี้ อลิสเสียใจ”
“ผมมันคนใจร้าย” เขาต่อให้ มองอลิเชียเปลี่ยนไป ความเอาแต่ใจของเธอมันน่าเบื่อ
อลิเชียมองเขาด้วยดวงตาที่เจ็บปวด
“ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่กายต้องการแบบนี้ แต่เรื่องของเราไม่ได้จบแค่นี้แน่ค่ะ อลิสไม่ยอม คอยดูอลิสก็แล้วกัน”
เธอพูดทิ้งท้าย เดินก้าวกระทืบขายาว ๆ ออกไปจากห้องแบบไม่พอใจสุด ๆ
ปัง... ประตูห้องถูกปิดลงด้วยแรงมือ
คุณเหมียวก้าวเข้ามาเสนอหน้าทันที
“เกิดเรื่องอะไรกันคะ” เธอมองหน้าหิรัญที่ไม่สู้ดี และถอนหายใจดัง ๆ หลาย ๆ ครั้ง
“ผู้หญิงน่าเบื่อ” เขาบอกกับคุณเหมียว
“รวมเหมียวด้วยหรือเปล่าคะ” คุณอริสาก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
“เปล่า เอาเอกสารของบริษัทโฆษณามา ผมจะเซ็นรับข้อเสนอ คุณเหมียวจะได้เอาไปให้ฝ่ายบัญชีทำเช็ค”
“เอ... เอาแบบนี้หรือคะ สรุปตกลงใช่ไหมคะ โอ๊ย...เหมียวกำลังนั่งเสียวสันหลังวูบ ๆ ว่าเหมียวต้องโดนคุณปลื้มเฉ่งแน่ ๆ ได้เลยค่ะคุณกาย รอเหมียวสักครู่ค่ะ”
คุณอริสารีบไปจัดการหาเอกสารมาให้หิรัญเซ็น
แต่ในหัวของเขาคิดถึงไปแต่ใบหน้าของโบนิตา
“อะไรกันคะคุณเหมียว พี่เห็นอีเมลตอบรับที่คุณเหมียวส่งมาก็ตกใจ สรุปว่ายังไงกันแน่ ยายส้มโทร. มาบอกว่าทางคุณไม่เอา แต่...”
(“สรุปว่า โอเคค่ะ เราจ้างบริษัทของพี่ค่ะ”)
“เหรอคะ”
(“แต่เหมียวขอเบอร์ส่วนตัวของคุณส้มได้ไหมคะ”)
“อะ จะเอาเบอร์ของส้มเหรอคะ เอาไปทำไม”
(“แฮ่... บอสคนเล็กของเหมียวขอน่ะค่ะ เขาต้องการ อาจจะเป็นเรื่องของหัวใจ เห็นว่าจะนัดคุณส้มกินข้าวเป็นการส่วนตัว”)
“ว้าย อีเวรตาเถรหก เรื่องจริงหรือคะ ยายส้มเชยเฉิ่มแบบนั้นจะถูกตาบอสหนุ่มคนเล็กของคุณเหมียว” เกิดความประหลาดใจเป็นที่สุด
(“ไม่รู้สิคะ แต่คุณส้มมาวันนี้เธอแต่งหน้าสวยน่ารักจริง ๆ และรู้สึกจะไม่เฉิ่มเชยเหมือนครั้งก่อน”)
“อือ เป็นไปได้เนอะ ได้สิ เดี๋ยวพี่ส่งไลน์ไปบอก จะเอาเบอร์ห้องของนางด้วยไหม” คุณสายชลพูดทีเล่นทีจริง
(“ได้ก็ดีค่ะ”) ท้ายเสียงสดใสเป็นที่สุด ทุกอย่างได้ถูกส่งไปให้กับหิรัญเรียบร้อยแล้ว
ข้อความจากพี่สายชลส่งถึงโบนิตา
(ฉันให้แกพักร้อนได้ เป็นสิบวัน ไม่ต้องกรี๊ด สรุปทางคุณเหมียวแจ้งพี่มาแล้วว่า เราได้งานจ้า พักผ่อนให้สบายใจนะ แล้วกลับมาทำงาน เจอกันนะ รักแกว่ะ)
เพลงนี้ดังมาจากร้านขายอาหารตามสั่งที่อยู่ใต้คอนโดฯ
“ที่รักของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา เขาไม่ใช่ของเรา
ที่รักของคนอื่นของคนเก่า จากกันเพียงชั่วคราว ทำให้เราต้องช้ำใจ” (U4)
“บ้าจริง ๆ คนบ้า นิสัยก็ไม่ดีอีกด้วย”
เธอออกปากเอ่ยถึงเขาด้วยความโมโห เปิดประตูห้องเข้าไปได้ ก็ทิ้งข้าวของลงไปกับพื้น แทบจะทุ่มตัวลงไปนอนคว่ำหน้าลงกับโซฟา แล้วส่งเสียงกรี๊ดดังอยู่ในหมอนที่อยู่ใต้ใบหน้า
“กรี๊ด... กรี๊ด... กรี๊ด... กรี๊ด...” กรี๊ดจนคอแหบแห้ง
“ทำไมจะต้องไปใส่ใจกับเขา” โบนิตาลุกขึ้นนั่ง อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหล
“ไม่อยากเจอก็ได้เจอ ไม่อยากจะเห็นก็ได้เห็น” เธอดึงหมอนใบที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาทุบ ๆ จนมันยับย่น
ติ๊ง ติ๊ง มีเสียงข้อความเข้า
(ฉันให้แกพักร้อนได้ เป็นสิบวัน ไม่ต้องกรี๊ด สรุปทางคุณเหมียวแจ้งพี่มาแล้ว ว่าเราได้งานจ้า พักผ่อนให้สบายใจนะ แล้วกลับมาทำงาน เจอกันนะ รักแกว่ะ)
“อะไรเนี่ย สรุปว่า เขาแกล้งเราจริง ๆ หรือ”
เธอนึกไปถึงใบหน้ายียวนของเขาก่อนจะจากกัน
“เจ็บใจที่สุดเลย เขาจะทำแบบนั้นทำไมนะ” โบนิตายังขุ่นเคือง
กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือของเธอดังขึ้น
‘เบอร์ใคร เบอร์แปลกไม่รับโว้ย’ เธอหงุดหงิดขืนรับสายตอนนี้ คงได้ด่าคนคนนั้นเปิดเปิงไปแน่ ๆ
แล้วเสียงของมันก็ดับไป
“เฮ้อ...” เธอทิ้งหลังลงไปนอนเหยียดยาว
‘แล้วหยุดยาว ๆ นี่ฉันจะทำอะไร’
เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย พยายามเอาเรื่องของผู้ชายคนนั้นออกไปจากหัวสมอง
กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือของเธอดังขึ้นอีกครั้ง
ปี๊บ... หญิงสาวกดปิดมือถือทันที
‘คนจะพักผ่อน’
แล้วเธอก็นอนหลับตา ตั้งแต่วันนั้นยังนอนไม่เต็มตาเลย คิดแต่เรื่องบ้า ๆ ที่ทำกับผู้ชายคนนั้นวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำ ๆ กำลังเคลิ้ม ๆ
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“ใครวะ” เธองัวเงียและรีบลุก
“ยายเอมหรือ” ไม่เคยมีใครมาเที่ยวที่ห้องนี้ นอกจากเอมมาลินเป็นคนแรกที่เธอบอกว่าอยู่ห้องไหน และอีกคนคือพี่สายชล
- ผู้เขียน
