ตอนที่ 13

1898 คำ

ผลัวะ... ประตูเปิดออกไป หิรัญผลักมันเข้ามาแล้วเดินแทรกเข้ามาในห้อง โบนิตาอ้าปากค้าง เขาเอื้อมมือมาปิดประตูห้องให้ พร้อมกับดึงร่างของเธอให้ชนไปติดกับข้างฝา “มาหาคนขี้งอน” ใบหน้าเขาชิดลงมาใกล้ ๆ “อะไรกัน ทำไมฉันต้องงอนคุณด้วย เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ไปหาแม่ดาราหน้าสวยคนนั้นน่าจะดีกว่าค่ะ” เธอทำท่าผลักไส จะไปเปิดประตู และทำท่าไล่เขาให้กลับออกไป เขารีบจับมือของเธอเอาไว้ทันที “เราต้องคุยกันไหม” “เรื่องอะไร ถ้าเรื่องงาน เจ้านายฉันโทร. มาบอกแล้วว่าคุณโอเค เราได้งานของบริษัทของพี่ชายคุณ คุณแค่อยากแกล้งฉันแค่นั้น” “ไม่ใช่เรื่องนั้น” “เอ๊ะ คุณนี่ แล้วเรื่องอะไรกันล่ะ” เธอมองเขาตาขวาง ตอนนี้สองแขนของหิรัญกันร่างของเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับ ใบหน้าของเขาชิดลงใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ “คิดถึงผมไหม” “ฉันจะคิดถึงคุณทำไม บอกแล้วว่าให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นซะ” เธอแว้ดใส่เขาแบบไม่น่าเชื่อ เหมือนโกรธหิรัญมาเป็นสิบชาติ “แต่ทำไมผมคิดถึงคุณจัง” หิรัญทำปากหวาน “ฉันเชื่อคุณก็กินหญ้าแล้ว หึ... ยังมีหน้ามาพูดเนอะ เห็นยืนจูบกับยายอลิเชียอยู่ก่อนหน้านี้แท้ ๆ” ปึก... เธอทุบไปที่หน้าอกของเขา แล้วออกแรงผลักทันที ร่างหนาของเขาแทบไม่เขยื้อน แล้วยังใช้มือมารวบทั้งสองแขนของเธอเอาไว้ “ปล่อยฉันนะ” “ก็คุณมาทุบผมก่อน ผมก็แค่ป้องกันตัว” “ก็คุณบุกรุกห้องของฉัน ตอนนี้ฉันจะเชิญคุณออกไป คุณจะออกไปดี ๆ หรือจะให้ฉันเรียก รปภ.” หัวใจที่อยู่ภายใต้ทรวงอกเต้นแรง ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของเขาอีก เธอก็ยิ่งใจสั่น นึกไปถึงคืนที่หวามหวิวคืนนั้น สายตาของหิรัญที่จ้องสบมาช่างล้อเลียนและเย้าหยอก เธอหลับตาปี๋เมื่อเขาชิดหน้าลงมาใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน “คุณ อย่านะ... อุ๊บ...” เขาใช้ริมฝีปากของเขาปิดริมฝีปากของเธอเสียสนิทเลย ปลายลิ้นเรียวเกี่ยวตวัดเข้ามาพัวพัน โบนิตาขาสั่นจนร่างแทบจะร่วงแล้ว หญิงสาวได้แต่หลับตาพริ้ม ปล่อยให้เขาจูบเธอเนิ่นนาน หิรัญยิ้มออกมาทันทีที่ผละริมฝีปากออก เผียะ... โบนิตาตบหน้าเขา “ฉันไม่ชอบจูบซ้ำรอยของใคร” เธอต่อว่า ออกแรงผลักเขาสุดชีวิต กระแทกตัวชนให้เขาเสียหลัก หิรัญกำลังฟินเลย รีบก้าวตามร่างเล็ก ๆ ที่มุ่งตรงไปที่ห้องนอน ในใจของเธอก็คิดว่าวิ่งให้ไวจะได้ปิดประตูใส่หน้าของเขา แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น หมับ... ร่างเล็ก ๆ เข้าสู่วงแขนของเขาทันที ร่างของโบนิตาปะทะเข้ากับแผงอกกว้าง ๆ “ดื้อจัง” “ใครดื้อ ฉันเหรอ คุณนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง” “ผมชื่อนายหิรัญ ไม่เคยอ่อนข้อตามผู้หญิงคนไหน และมาถึงที่แบบนี้นะ คุณจะยังจะมาปฏิเสธผม” “อ๋อ... นี่คุณแค้นที่ฉันไม่ยอมไปกินข้าวกับคุณ และไม่ยอมให้คุณมาส่งใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่อง อึก... อื้อ... ปล่อย จะรัดฉันแน่น ๆ ทำไม” “อย่างนี้เขาไม่ได้เรียกรัดแน่น เขาเรียกกอด” “ก็นั่นแหละ กอดแน่นมันอึดอัด” “ห้องนอนของคุณใช่ไหม” เขาใช้เท้าถีบประตูเข้าไป ก่อนจะรวบร่างเล็ก ๆ จนลอย พาเดินไปยังข้างหน้า “อะไร คุณจะทำอะไร” เธอออกอาการเหวอ ในหัวใจลั่นเป็นกลองกีฬา โบนิตามองจ้องหน้าของหิรัญที่อยู่ใกล้ ๆ “ผมหิวข้าว” “ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณกินหรอก” “ผมไม่เชื่อคุณหรอก แต่ตอนนี้ผมอยากจะบอกคุณว่า ผมหิวคุณ ผมจะกินคุณก่อน” “ฉันไม่ใช่อาหารนะ” “คุณไม่ใช่อาหาร แต่คุณเป็นผลไม้ ส้มจี๊ด ลูกเล็ก ๆ แต่หวานไปทั้งตัว” คำพูดชวนหื่น ถ้าเป็นคู่รักหวานซึ้งคงนึกขำสนุกไปกับคำพูดของเขา แต่เธอไม่สนุกไปด้วย “ฉัน เอ่อ... ไม่...” โบนิตาหาคำพูดอะไรออกมาไม่ได้เลย “คืนนั้นคุณยังเป็นฝ่ายจู่โจมเริ่มก่อน วันนี้ผมขอเอาคืนนะ ผมเห็นคุณใส่ชุดยูนิฟอร์มแล้วผมคึกคักเป็นบ้าเลย” “คุณ...” โบนิตาอึ้งไปเลย ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของหิรัญก็เต้นดังเหมือนกัน ตึง... สองคนล้มลงไปบนที่นอน แต่คราวนี้เป็นเตียงนอนในคอนโดฯ ของโบนิตาบ้าง จุ๊บ... ริมฝีปากของเขาลงมาประกบแน่นสนิท โบนิตาเริ่มเบลอแล้ว ในหัวมันคิดอะไรไม่ออกเลย ปล่อยให้ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือจัดการตัวเองลูบคลำไปทุกส่วน ในหัวตอนนี้คิดถึงแต่ฝ่ามือของเขาที่ไล่ไปตามเส้นขน ริมฝีปากของเขาที่ระไปตามเนื้อตัว โบนิตาอ่อนระทดระทวย เริ่มส่งเสียงครางครวญแผ่ว ๆ เริ่มรับรู้ว่าเขากำลังจู่โจมลงไปที่ด้านล่าง กางเกงในตัวจิ๋วถูกมือใหญ่ของหิรัญถอดออกไป “คุณหยุดนะ” เธอส่งเสียงห้าม เขาไม่ได้ตอบแต่กำลังก้มหน้าลงไปทำร้ายของรักของหวงของโบนิตา ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ทำร้าย ปลายลิ้นเรียวกำลังสร้างความหรรษาแบบเดิมที่เคยทำให้กับเธอต่างหาก สองมือใหญ่จัดการง้างขาของหญิงสาวออกกว้าง เธอหมดแรงอ่อนล้าแข้งขาเปลี้ยไปเสียแล้ว ได้แต่แอ่นร่างยกสะโพกลอยไม่ติดพื้น หลับตาสนิทกำลังฟินอยู่ในอารมณ์ “อื้อ... อ้า... พอแล้ว” ร่างเล็ก ๆ สั่นไหว นายคนนี้ช่างทำไปได้ กลางวันแสก ๆ พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินเลยด้วยซ้ำ หิรัญยิ้มยกอย่างพอใจ ร่องรักของหญิงสาวที่ปิดสนิทแต่กลับส่งสายน้ำใส ๆ ออกมาจนเอ่อล้น พ่อหนุ่มมือไวจัดการกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็วจนเธอไม่รู้สึกด้วยซ้ำไป โบนิตานอนหายใจระรวยหัวใจหวิวเหมือนใจจะขาด ร่างหนาของชายหนุ่มเลื่อนขึ้นไปประกบ เขาฉกริมฝีปากลงไปปิดปากของเธอที่เผยออ้าเอาลมเข้าปอด ปลายลิ้นที่จ้วงแทงสอดรัดประสานควานหาความหวานหอมข้างในนั้น เธอจูบตอบเขาแบบเต็มใจ สองมือสอดรัดโอบลูบลำคอของเขา และไล่แตะลงมาจนถึงแผงอก สะกิดเม็ดเล็ก ๆ ที่อยู่บนหน้าอกของหิรัญอย่างเผลอไผล เขาครางเสียงทุ้มในลำคอ พยายามกดตัวสอดแทรกเข้าไปในกลีบพูเนื้ออวบอิ่มสีสดของหญิงสาว เธอพยายามขยับกายหนีแต่ทำไม่ได้ เพราะหิรัญตรึงร่างเธอไว้เสียทุกส่วน “อึก...อะ... อื้อ...” เสียงครวญครางอยู่ในลำคอของเธอเมื่อเขาก้าวผ่านแทรกลึกลงไปเรื่อย ๆ ความแน่นโอบรัดเนื้อบุรุษของเขาจนบีบแน่น หิรัญก็ครางออกมาด้วยความอิ่มเอม “คุณ... อื้อ...” เธอส่งเสียง เปิดเปลือกตาขึ้นมองใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้ ๆ “ทำไมจ๊ะ” น้ำเสียงนุ่มไพเราะหู เธอชังนักคนเอาแต่ใจ กล้าดีอย่างไรถึงมาจับเธอปล้ำถึงที่บ้าน “ไม่ใส่ถุงหรือ” เธอถามเขาเสียงแผ่ว หายใจหอบ “ใส่ทำไม ไม่ทันแล้ว”เขาตอบด้วยเสียงกระเส่าเช่นเดียวกัน “อื้อ...” เธอร้องครางเสียงยาว หลับตาแน่น อึดอัดตรงบริเวณส่วนกลางไปหมด ร่างหนาใหญ่ตอกอัดตัวเองเข้ามาอย่างแรง กึก... น้ำตาของโบนิตาหลั่งริน ร่างกายแทบแยกออกเป็นสองส่วน เจ็บร้าวไปหมด ครั้งที่แล้วยังระบมไม่หาย ยังจะมาถูกเขาซ้ำอีกครั้งวันนี้ “เจ็บนะ” เธอปรือตาขึ้นมองเขา ทำท่าค้อน หิรัญยิ้มใหญ่ ก้มหน้าลงมาหอมแก้มใส ๆ ปลอบประโลม “คุณรู้ไหม คุณเป็นผู้หญิงคนแรกนะที่ผมแทงสด” โบนิตาทำตาโต ก่อนจะพูด “คุณจะให้ฉันภูมิใจหรือไง” น้ำเสียงเง้างอน หิรัญอมยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู “คุณน่ารักมากรู้ไหม” ชายหนุ่มทำปากหวาน แต่หิรัญคิดแบบนั้นจริง ๆ อะไรในตัวของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ไปได้ บอกเลิกอลิเชียดาราสาวที่กำลังดังและแซ่บที่สุดในประเทศไทยตอนนี้ แล้วมาตามตอแยกับผู้หญิงแสนจะธรรมดาที่ชื่อโบนิตา “แต่ฉันก็ไม่สวยเท่ายายอลิเชียนั่น” โบนิตาก็ยังทำค้อน แต่ก็ต้องหลับตาลงหายใจเข้าออกแรง ๆ เพราะความรัญจวนที่คุกรุ่น ร่างหนาใหญ่พยายามบดเบียดแน่นลึก ๆ เธอเผลอตัวขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น “อย่าพูดถึงคนอื่นสิ ตอนนี้เรากำลังอยู่ด้วยกันสองคนนะ อื้อ... ซี้ด... หายเจ็บแล้วใช่ไหม” คำถามเหมือนรู้มาก ‘คงจะนอนกับผู้หญิงหลายคนจนช่ำชองเรื่องนี้ละสิ’ โบนิตาคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูด ชายหนุ่มยกตัวเองขึ้นนั่ง ยกเอาขาของเธอขึ้น กระดกสะโพกสอบกระแทกใส่เธอระรัว มันเป็นเกมที่เล่นอยู่ในครรลอง จากเบา ๆ เนิบนาบ ขยับจังหวะแรงและเร็วขึ้น แทบไม่ให้โบนิตาได้หายใจ เธอเปลี่ยนเสียงร้องร่ำ ๆ ออกมาอย่างไม่อาย การแสดงออกกับท่าทีเย้ายวน พร้อมกับช่องทางคับแคบที่ส่งสายน้ำออกมาหล่อลื่นให้เขาทำมันได้สะดวกขึ้น หิรัญร้องอ๊ากส่งเสียงลั่น ส่งตัวเองเข้าไปลึกสุด มันตื่นเต้นกว่าครั้งไหน และรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างเล็ก ๆ ก็สั่นเกร็ง ช่องรักบีบอัดรัดลำเนื้อของเขาจนแทบระเบิด เขาถึงกับกลั้นข่มตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ส่งฉีดความสุขเข้าไปในตัวของหญิงสาวจนเปี่ยมล้น ตามเธอขึ้นสวรรค์ไปอีกคน เขาทิ้งตัวลงไปนอนหายใจกระเส่าทับเธอเอาไว้ทั้งตัว “หนักนะ ลงไปได้แล้ว” เธอส่งเสียงบอกเขา หิรัญส่งยิ้มให้ และจ้องใบหน้าของเธอ เล่นเอาโบนิตาถึงกับทำหน้าไม่ถูก เจอกันหนแรกเธอก็ขึ้นเตียงกับเขา พอหนที่สองเธอก็ยังขึ้นเตียงกับเขา “ผมก็แค่แก้เคล็ดไม่ให้คำทำนายของคุณยายของคุณเป็นความจริง” โบนิตาถึงกับตาโต ตอนที่เธอเมาเธอพูดอะไรกับเขาไปบ้าง “เรื่องไหน” “ที่คุณกลัวว่าจะขึ้นคานไง และต้องได้อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต” เธอเขินถึงกับยกมือขึ้นผลักร่างของเขา หิรัญยอมถอนตัวและยอมไปนอนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ยังกอดร่างของเธอเอาไว้แน่น โบนิตาหมดคำพูด เธอกำลังงงว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ แต่หัวใจของเธอเต้นระยิบไปกับคำพูดของเขา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more