เมียบำเรอหมอคราม

เจอคู่อริ(นี่หมอหรือนักมวย)

สองวันต่อมา

ช่วงเย็นวันเสาร์ ภาริตาออกไปซื้อของสดในตลาดเพื่อเอามาทำกับแกล้มให้เจ้าของบ้านกับกลุ่มเพื่อนในคืนนี้..

ในระหว่างที่กำลังหอบหิ้วของออกมาจากตลาดเพื่อมาโบกแท็กซี่กลับบ้านเธอก็พบกับคนรู้จักนั่นคืออดีตพี่ชายข้างบ้าน..หมายถึงบ้านที่เธอเคยอยู่กับแม่ซึ่งตอนนี้ถูกขายทอดตลาดไปแล้ว

"หึ..คิดว่าขายตัวให้ไอ้หมอนั่นแล้วชีวิตเธอจะดีขึ้นกว่านี้นะ มันคงเห็นเธอเป็นแค่คนใช้เท่านั้นแหละฟ้าใส" ชายร่างสูงใหญ่ผิวเข้มเดินเข้ามาขวาง..

ภริตาเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเธอไม่อยากคุยกับคนประสาท..เป็นไปได้ก็ไม่อยากเจออีก นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธออยากไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก...

"ทำไม..พี่พูดผิดตรงไหน ถ้าเธอเลือกพี่ตั้งแต่แรก ชีวิตเธอคงดีกว่านี้นะฟ้าใส" ความโกรธที่เธอเลือกเป็นเมียบำเรอไอ้หมอนั่น ทำให้เขาเคียดแค้นอยู่ทุกเวลา วางแผนมาตั้งนานแต่มันกลับได้ตัวเธอไป

"พี่พูดไม่ผิด..แต่มันคือชีวิตของฟ้า ฟ้าจะทำอะไรก็ได้ ส่วนที่ฟ้าไม่เลือกพี่ ฟ้าคิดว่าฟ้าคิดถูกแล้วนะ" ถ้าเธอเลือกเขาชีวิตคงไม่ต่างจากอยู่ในนรก เธอยอมเป็นเมียบำเรอหมอครามถ้าต้องตกเป็นเมียผู้ชายที่มีเมียเป็นร้อยหวังฟันผู้หญิงไปทั่วอย่างเขา..และแน่นอนว่าเธอเคยถูกบังคับให้เป็นเมียเขาแต่เธอโชคดีที่รอดมาได้

"ฟ้าใส!! เธอมันร่านเหมือนแม่เธอจริงๆ"

สองมือเล็กกำเข้าหากันแน่น จะด่าจะว่าเธอทนได้แต่อย่ามาแตะต้องแม่ของเธอ...

"พี่เองก็เลวเหมือนพ่อพี่เหมือนกัน ไอ้เลวเอ้ย!!" ด่าจบเธอก็เดินหนีไม่อยากคุยกับคนประสาท

"อีฟ้าใส มึงกล้าด่ากูงั้นเหรอ" อดิรุจโกรธจัด ผวาตัวเข้าไปจับแขนเล็กก่อนจะสะบัดมือตบลงแก้มซ้ายของเธอเต็มแรง

เพลี้ยยย!!!

ตุบบบ...

ภาริตาล้มลงกับพื้นตามแรงตบของอีกฝ่าย ของในมือที่เธอซื้อมากระจัดกระจายหล่นไปคนละทิศทาง คนในตลาดหันมองด้วยความตกใจแต่เมื่อเห็นว่าเป็นลูกชายเจ้าของตลาดก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย..

"อย่าคิดจะมาปากดีกับกูอีก คนอย่างมึงก็เป็นได้แค่เมียบำเรอเท่านั้นแหละวะ"

ผู้คนในตลาดที่เห็นเหตุการณ์เริ่มให้ความสนใจเดินเข้ามามุงดู อดิรุจจึงใช้จังหวะนั้นรีบเดินหนีไป..

ภริตายกมือขึ้นจับข้างแก้ม เธอไม่ได้เจ็บที่หน้าแต่เจ็บที่ใจที่ทำอะไรไม่ได้ ชีวิตเธอมันไม่ได้มีทางเลือกเพราะถ้าหากเลือกได้เธอจะไม่มาอยู่แบบนี้...เธอเกลียด เกลียดโชคชะตา ทำไมไม่ให้เธอเกิดมาเป็นคนรวยมีเงินมีอำนาจบ้าง เธอจะจัดการไอ้คนเลวที่มันทำร้ายเธอให้เข้าไปอยู่ในคุก

"หนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ป้าวัยกลางคนนั่งลงถามด้วยความเป็นห่วง..

"หนูไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอก้มหน้าขอบคุณแล้วลุกขึ้นเก็บของที่กระจายอยู่พื้น เนื้อหมูผักผลไม้อยู่คนละทิศละทาง มีคนมาช่วยเก็บแต่ของก็เลอะเศษดินจนบางอย่างไม่สามารถใช้ได้...จะให้เดินเข้าไปซื้อใหม่เธอคงทำไม่ได้

"ขอบคุณนะคะ" ภริตายื่นมือออกไปรับของจากผู้หวังดีที่ช่วยเก็บของที่หล่นพื้นขึ้นมาให้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นทั้งคู่ก็ต่างตกใจกันและกัน

"อ้าว?? ..น้องฟ้า เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ" หมอเป้งตกใจที่เป็นฟ้าใสผู้หญิงที่อยู่ในความดูแลของเพื่อน เขากำลังจะเข้าไปซื้อของในตลาดเห็นผู้หญิงล้มอยู่ที่พื้นก็คิดว่าเป็นลมจะเข้ามาช่วยเพราะเขาเป็นหมอ

"มะหมอเป้ง..สวัสดีค่ะ" ภริตายกมือขึ้นสวัสดี ก้มหน้าก้มตา...

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ให้ผมช่วยอะไรไหม" เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอมีรอยแดงข้างแก้มซ้ายเขาก็สงสัย..ทำไมหน้าสวยๆของเธอถึงมีรอยฝ่ามือ

"ปะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ฟ้าขอตัวกลับก่อนนะคะ" อารมณ์ของเธอตอนนี้คืออยากจะกลับบ้านมากๆ

"เดี๋ยวสิครับ ผมเองก็กำลังไปบ้านหมอคราม กลับด้วยกันสิครับ" ของที่จะมาซื้อเอาไว้ก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวค่อยให้เพื่อนซื้อมา ตอนนี้เธอดูน่าสงสารจนเขาคิดว่าต้องช่วยเหลือ..

"คือ..ฟ้ากลับเองได้ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะ" ฟ้าใสยิ้มขอบคุณ..เธอไม่อยากรบกวนคนอื่น

"กลับด้วยกันเถอะครับ ยังไงก็ทางเดียวกัน คุณจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ" ถ้าเธอไม่ใช่เด็กของเพื่อนมันคงดีกว่านี้

ภริตายืนคิดอยู่สักพักก็ตกลง เธอไม่ได้จะเรื่องเยอะแค่เกรงใจแต่เมื่อเขายินดีให้เธอไปด้วย ก็ดีกว่าโบกแท็กซี่เสียค่ารถ เธอเป็นคนประหยัดนิดๆ

"ขอบคุณนะคะ" ภริตาเดินตามชายหนุ่มร่างสูงหล่อไปที่รถ ตั้งแต่เธอรู้จักกับหมอครามเธอก็รู้จักกับเพื่อนหมอของเขาหลายคน...

ในระหว่างที่ทั้งคู่เดินไปขึ้นรถ อดิรุจก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องอีกครั้ง

"เฮ้ยยย!! มึงคงไม่รู้สินะว่าอีนี่มันสำส่อน มีผัวไม่ซ้ำหน้า ไอ้หมอนั่นมันเอาไม่ถึงใจหรือไงวะ ถึงได้ร่านไปกับคนใหม่" เมื่อเห็นว่าเธอมีผู้ชายคนใหม่เข้ามาช่วย อดิรุจก็เดินกลับมาหาเรื่อง..

"มึงเป็นใครวะ" ใบหน้าหล่อของหมอเป้งหันกลับไปมอง ไอ้หน้าตัวเมียหาเรื่องผู้หญิง นี่มันเป็นใคร...

"กูก็เป็นผัวอีกคนของมันไง มึงโดนมันหลอกแล้ว อีนี่มันแรด แรดเหมือนแม่มัน" อดิรุจมองเหยียด ในเมื่อกูไม่ได้ ใครหน้าไหนก็ต้องไม่ได้!!

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่เคยเป็นเมียแก ไอ้สารเลว" ภริตากะโกนเสียงดังยืนตัวสั่นเมื่อถูกเหยียดหยามต่อหน้าคนอื่น เธอรู้ว่าอดิรุจต้องการทำให้เธออับอาย..แต่มันก็เกินไป

"ทำไม!! รับความจริงไม่ได้งั้นเหรอ น้องฟ้าเมียพี่ ระวังอีนี่มันจะเอาโรคมาติดนะ ฮ่าๆ" อดิรุจหัวเราะรวน สะใจ

"มึงมัน..ไอ้เหี้ยเอ้ยย!!" ความอดทนของหมอเป้งหมดลง ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายก่อนจะต่อยหมัดเข้าที่หน้าของอดิรุจจนล้มลงกับพื้น

พลั๊วววว!!

ตุบ..

"อ๊ะ..มึงงง!!" อดิรุจยกมือขึ้นเช็ดปากเตรียมลุกขึ้นเอาคืนแต่ก็ถูกหมอเป้งถีบเข้าที่กลางอก

อั๊ก!!!

กระทืบเข้ากลางอกเน้นๆ ก่อนจะก้มลงไปต่อยซ้ำสองสามหมัดจนคนในตลาดเข้ามามุงดูเหตุการณ์ คนที่โดนต่อยซ้ำๆ หลับน็อกกลางอากาศ..

แม่ค้าในตลาดหันมอง..ไม่ได้เข้ามาช่วยลูกชายเจ้าของตลอดแต่ร้องเฮ้..ดีใจที่มีคนกล้าต่อยหน้าไอ้เลวนี่สักที

เสียงพูดคุยมีแต่สมน้ำหน้า ให้มันโดนซะบ้าง ตายไปได้ก็ดี คนเลวๆ หาเรื่องคนอื่นไม่ซ้ำแต่ละวัน เจอคนจริงซะบ้าง ให้มันตายไม่ต้องช่วย..

หมอเป้งโยนเงินให้หนึ่งพันเป็นค่าทำแผลบวกค่าปรับก่อนจะเดินไปที่รถ..

ภริตายืนทำหน้าตกใจไม่คิดว่าเขาจะต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นจนเละ นี่เขาเป็นหมอหรือเป็นนักมวย ในใจของเธอคือแอบสะใจสุดๆ ที่คนแบบนั้นโดนต่อยซะบ้างแต่ก็กลัวว่าหมอเป้งจะเดือดร้อน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่มีรอยเปื้อนดินทำให้เธอรู้สึกผิด..

"กลับกันเถอะครับ" หมอเป้งเดินกลับมาที่รถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่เพิ่งต่อยคนมาสดๆ ร้อนๆ สำหรับเขาไอ้นั่นไม่ใช่คนแต่เป็นสัตว์หน้าขน...

"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฟ้าแต่ฟ้าก็กลัวว่าหมอเป้งจะเดือดร้อน"

"ผมไม่กลัวหรอกครับ อย่างมากก็แค่เสียค่าปรับ คนเลวๆ แบบนั้นโดนซะบ้างก็ดี " เขาเดินไปเปิดประตูให้เธอขึ้นรถ..

คำพูดของเขาฟังดูเท่สุดๆ เขาดูไม่กลัวใคร ทั้งที่คนนั้นคือลูกชายเจ้าของตลาด...ทำไมเขาถึงได้ดูเท่ขนาดนี้กันนะ

ภริตาเดินไปขึ้นรถ..ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งรถมาด้วยกัน..จากที่นั่งเงียบเธอก็พูดขึ้น

"คือผู้ชายคนนั้นเป็นลูกชายเจ้าของตลาดนะคะ ฟ้ากลัวว่าหมอเป้งจะเกิดปัญหาเอาได้" อยู่ๆ เธอก็พูดขึ้นเพราะกังวล ป่านนี้คนพวกนั้นคงกำลังแจ้งความจับเขาแน่ๆ เธอกำลังทำให้เขาเดือดร้อน..คนดีๆอย่างหมอเป้งไม่ควรมาเดือดร้อนเพราะเธอ

ใบหน้าหล่อหันมองภริตาก่อนจะยิ้มตาหยี..ดูไม่กลัวอะไร