แค่เจ้าหนี้ที่รอวันจากลา(เจ็บปวด)
1587 คำ
ริมฝีปากของทั้งคู่สลับกันแลกจูบดูดดื่มผลัดกันรุกผลัดกันรับเป็นจังหวะ ยิ่งลิ้นเล็กดูดดึงลิ้นอุ่นของเขาสลับไปมาอย่างซุกซนยิ่งทำให้อุณหภูมิในกายเขาร้อนระอุไปถึงจุดเดือดเลือดในกายสูบฉีดพลุกพล่านแต่ในจังหวะนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเขาก็ดังขึ้น
ครืด..ครืด...
ใบหน้าหล่อผละออก ก่อนจะบอกให้เธอรีบไปแต่งตัว..
"รีบไปแต่งตัว ลงไปทำกับข้าวเถอะ" บอกให้เธอรีบแต่งตัวแต่เขากลับกดปลายจมูกละเลียดไปกับผิวแก้มเนียนใส
"ค่ะ" ภริตาขยับใบหน้าออกห่างยังอยู่ในการงุนงงแต่เมื่อได้สติเธอก็รู้สึกโล่งใจ..
ร่างสูงขยับตัวออกเล็กน้อย โอบกอดเอวบางไว้หลวมๆ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของนางแบบสาว ก่อนจะกดรับสาย...
"ฮัลโหลครับแพท พรุ่งนี้งั้นเหรอ อืม..เปลี่ยนเป็นตอนเย็นได้ไหมครับ แล้วคุณไม่กลัวเจอพวกนักข่าวหรือไง โอเคครับ..แล้วเจอกันตอนเย็นครับ" แพทคือนางแบบสาวที่กำลังมีชื่อเสียงในตอนนี้ เธอเป็นหนึ่งในคนคุยของเขา...
"อ้อ..ได้ครับ เดี๋ยวผมจองร้านอาหารที่เดิมนะ อาทิตย์ที่ผ่านมาผมงานยุ่งมาก..คิดถึงสิครับ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง"
ภริตาใช้จังหวะที่เขากำลังคุยโทรศัพท์ออกแรงผลักให้เขาออกห่าง...
เธอไม่ได้โกรธแค่ไม่อยากฟังเขาคุยโทรศัพท์กับใคร..แม้จะได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงบ่อยครั้งแต่เธอก็ไม่เคยชิน หลายครั้งจึงเลือกที่จะเดินหนี...ไม่ขอรับรู้อะไรแต่ทำไมใจเธอถึงได้รู้สึกเจ็บปวดกันนะ ผู้ชายเจ้าชู้มันน่าเอากรรไกรมาตัดจูจู้ให้ขาดหรือไม่ก็เสื่อมสมรรถภาพไปเลย
ภริตาเดินไปหยิบชุดในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นเขาคุยโทรศัพท์กับคนอื่นแต่ก็นั่นแหละมันหงุดหงิดไปเอง เธอรอจนกว่าเขาจะคุยโทรศัพท์เสร็จถึงเดินออกมา...
แกร็ก!!
"ทำไมต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ" ปกติก็เห็นเปลี่ยนข้างนอก..เมื่อเห็นเสื้อยืดสีขาวที่เธอใส่ก็รู้สึกว่ามันบางเกินไป
"เปลี่ยนในห้องน้ำก็สะดวกดีค่ะ" เธอเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากไม่ได้สนใจ...
"เสื้อยืดนั่นบางไป ถ้าคิดจะใส่ไปอ่อย ไอ้เป้งกับไอ้ดิน ขอบอกว่ามันไม่ได้ผล พวกมันไม่มีใครจริงจังกับคุณหรอก เข้าไปเปลี่ยนใหม่!!" ใช้น้ำเสียงตะคอกนิดๆ เพื่อนเขามันก็นิสัยเหมือนเขานั่นแหละเล่นๆ พอได้แต่ไม่คิดจะจริงจัง..
"ถ้าฉันจะอ่อยจริงๆ คงไม่ใช่ชุดนี้หรอกค่ะ แต่จะเป็นชุดนี้ " ภริตาเดินไปหยิบชุดนอนวาบหวิวสุดเซ็กซี่ออกมา..ถ้าเธอจะอ่อยเธอจะใส่ตัวนี้ เอาให้ทุกคนตกตะลึงจนพูดไม่ออกเลยคอยดู.."จะให้ลองใส่ไหมละคะ"
"ฟ้าใส!! ผมไม่ใช่เพื่อนเล่น" แววตาของเขาเข้มขึ้น
"อ่อค่ะ ฉันก็ไม่เคยมองว่าคุณเป็นเพื่อนอยู่แล้ว" เขาก็แค่เจ้าหนี้ที่เธอรอวันจากลา สุดท้ายชีวิตของเธอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างจากอยู่ในนรกหรอก..เขาแค่ดีกว่าผู้ชายเลวๆ คนนั้นเล็กน้อย
ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหยิบเสื้อยืดแขนยาวตัวโคร่งออกมาจากตู้ก่อนจะโยนลงบนเตียง...
ตุบ!!
"ใส่เสื้อตัวนี้แล้วลงไปทำกับข้าว ผมหิวแล้ว" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง..ถ้าอยู่ต่อไปคงได้บีบคอกันตาย
ภริตาเดินไปหยิบเสื้อที่เขาโยนลงบนเตียงขึ้นมากำไว้แน่น คล้ายกับกำลังระบายความโกรธและความเจ็บปวดในใจ..
ดวงตาเรียวสวยหลับลงเพื่อเรียกสติ ว่าเธอต้องอดทน ใครไม่อยู่ในจุดนี้ไม่มีทางเข้าใจ...แล้วทำไมเธอต้องทนให้เขาสั่งด้วยก็เพราะเธอเป็นหนี้สินะ คิดแล้วอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาท่วมโลกไปเลย น้อยใจชีวิต
ชั้นล่าง...
ภริตาเดินลงมาชั้นล่างก็ได้เสียงเฮดังลั่นพร้อมกับเสียงร้องตะโกนดีใจเมื่อทีมที่หนุ่มๆ เชียร์เตะเข้าลูกแรก...เธอจึงรีบเดินเข้าไปในครัว...คิดว่าพวกเขาคงหิวกันแล้ว
"กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" หมอดินลุกขึ้นเดินออกไป ขณะที่คนอื่นๆ กำลังให้ความสนใจกับฟุตบอลในจอทีวี...
ภายในครัว...
ภริตาหยิบจับทุกอย่างในครัวอย่างคล่องแคล่ว จัดการล้างผักเตรียมเครื่องปรุงก่อนจะเอาปลาออกมาทอดเมนูแรก
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" หมอดินเดินเข้ามาในครัวเพราะอยากจะช่วยจริงๆ
ภริตาหันมองพร้อมกับยิ้มให้เขา หมอดินชอบทำอาหารและขอเข้ามาช่วยเธอทำอาหารแทบจะทุกครั้ง
"ช่วยฟ้าหั่นผักเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ตอนนี้เธอรีบจึงรบกวนเขา เธอรู้ว่าทุกคนคงกำลังหิวข้าว..เธอเองก็หิว
"ได้เลยครับ แล้วน้องฟ้าเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บแผลหรือเปล่า" ไอ้เป้งบอกว่าเธอหกล้มมีแผลถลอกแต่ทำไมที่หน้าสวยๆ ถึงมีรอยช้ำได้ล่ะ
"ไม่เจ็บแล้วค่ะ แผลแค่นี้เล็กน้อยมากๆ" เธอยิ้มก่อนจะหันมาสนใจสิ่งที่กำลังทำ
"น้องฟ้าเก่งจังเลยนะครับ ดูเข้มแข็งกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก" เขาพอรู้ชีวิตเธอมาบ้างแอบขัดใจที่เธอเลือกเป็นผู้หญิงของเพื่อน...ไม่รู้ไอ้ครามมันทำบุญด้วยอะไรถึงได้อยู่ใกล้ผู้หญิงสวยเก่งอย่างน้องฟ้า..เธอเป็นเหมือนนางฟ้าของใครหลายคน ทั้งสวยเก่งและจิตใจดี...
"ขอบคุณค่ะ ฟ้าไม่ได้เข้มแข็งอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ผู้หญิงทั่วไปที่มีมุมอ่อนแอ" มุมอ่อนแอเธอก็มีมากแต่แค่ไม่อยากแสดงมันออกมาให้ใครเห็น...
'นี่มันนางฟ้าบนดินชัดๆ'
คนฟังรู้สึกประทับใจคำพูดของเธอเอามากๆ ยิ้มมีความสุขจนลืมว่ากำลังหั่นผักอยู่
"อะโอ๊ยยยย เหี้ย!! มีดบาดมือ" ปลายมีดแหลมเฉือนเข้าที่นิ้วชี้ดีที่เข้าไม่ลึกมาก
"หมอดินเป็นอะไรมากไหมคะ" เธอรีบปิดเตาทอดปลาแล้วหันมาดูอีกคน..จากลูกมือกลายเป็นเจ็บมือ
"นิดหน่อยครับ" เขารีบล้างมือทำหน้าปกติไม่ได้เจ็บอะไร ต่อหน้าสาวต้องเข้มแข็ง...
"ไอ้ดินมึงเข้ามาทำอะไรที่นี่วะ" หมอเป้งเดินตามเข้ามาก็เห็นว่าเพื่อนกำลังยืนจับนิ้วมือโดยมีอีกคนช่วยดู
"กูเข้ามาช่วยน้องฟ้าทำกับข้าวแต่โดนมีดบาดมือ" ชายหนุ่มยิ้มแห้ง..
"ฟ้าคิดว่าหมอดินรีบไปทำแผลดีกว่าค่ะ " เธอเห็นเลือดเขาออกเยอะก็เป็นห่วง หันไปหยิบทิชชูมาซับเลือดปิดแผลให้
"อะซี๊ดด..ตอนนี้ผมมีมือข้างเดียวไม่รู้จะทำแผลยังไง น้องฟ้าช่วยทำแผลให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" เมื่อสาวสวยช่วยดูแผล เขาก็ทำสำออย อยากให้เธอทำแผลให้..
"น้องฟ้าทำกับข้าวต่อเถอะครับเดี๋ยวผมทำแผลให้เพื่อนเอง มึงมานี่เลยไอ้ดิน จุ้นจ้านวุ่นวายไม่เข้าเรื่อง" หมอเป้งเดินเข้ามาดึงลากเพื่อนออกไป หมอดินร้องโวยวายว่าเจ็บแผล ไม่ยอมให้เพื่อนทำแผลให้...
"ไม่เว้ยย..ถ้าไม่ใช่น้องฟ้า กูจะทำแผลเอง"
"เดี๋ยวกูทำให้..ไม่ต้องถึงมือน้องฟ้าหรอก" เจอดีแน่
"ไม่เอา..กูไม่ให้มึงทำ ปล่อยมือกู!!"
เสียงของทั้งคู่เงียบหายไป ฟ้าใสยิ้มขำให้กับความป่วนของทั้งคู่ เขาสองคนทะเลาะกันได้ตลอดเวลาจริงๆ เธอหันมาเปิดเตาให้ความสนใจกับข้าวที่กำลังทำ
"ยิ้มมีความสุข...คงมีความสุขมากสินะที่ทำให้ผู้ชายสองคนทะเลาะกัน" ร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกหลังพิงผนังห้องครัว..ปกติจะมีแค่ไอ้ดินที่เป็นบ้าแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีไอ้เป้งอีกคน พอใกล้ถึงวันที่จะเป็นอิสระเธอก็รีบบริหารเสน่ห์เลยสินะว่าแต่จะเอาใครดีล่ะไอ้เป้งหรือไอ้ดิน เขาคิดผิดจริงๆ ที่ให้พวกมันมาสังสรรค์ที่บ้านครั้งหน้าคงต้องไปที่ร้านเหล้าจะได้ไม่วุ่นวาย...
ภริตาหันมองเขาชั่วครู่ก็หันกลับมาทำกับข้าวปกติ เธอเลือกที่จะไม่ตอบโต้เพราะมันไม่มีประโยชน์ สู้รีบทำหน้าที่ให้จบแล้วรีบจากกันไปจะดีกว่า...
"เหยื่อรายต่อไปของคุณจะเป็นใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เพื่อนของผมเพราะผมสงสารพวกมันที่ต้องโดนคุณหลอกปั่นหัว " ไหนบอกว่าจะไปทำงานต่างประเทศไง แล้วมาทำตัวอ่อยเพื่อนเขาทำไม..
"ตราบใดที่พวกเขาเป็นเพื่อนของคุณ ฉันไม่คิดจะยุ่งหรอกค่ะเพราะฉันรู้ดีว่าคงมีนิสัยไม่ต่างจากคุณ อย่างที่บอกว่าเป้าหมายของฉันคือไปทำงานต่างประเทศ" นี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เธออยากไปจากที่นี่มากๆ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอเขา..
- ผู้เขียน
