17+ MARRIED :: INTRO [100%]
1509 คำ
“อยากมีผัวจนตัวสั่นเลยหรือไง? อายุแค่นี้ไปเรียนให้จบดีกว่ามะ” ผมเท้าเอวมองเธอด้วยสายตารังเกียจมากๆ เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตบให้หายแรดเลย! เธอเหมือนจะระงับอารมณ์ของตัวเองก่อนจะเชิดหน้ามองผมอย่างไม่เกรงกลัว
“ไม่ได้อยากมีผัวจนตัวสั่นหรอกค่ะ เพียงแต่หนูต้องมาทำหน้าที่ของตัวเองก็เท่านั้น”
“อ๋อ หน้าที่ที่ว่า... คือหน้าที่บนเตียงน่ะเหรอ?” ใบหน้ายื่นเข้าไปใกล้จนเธอตกใจใช้สองมือยันอกของผมให้ถอยห่าง แต่ทว่าผมกลับไม่สนใจเลยสักนิดเดียว กลับใช้ร่างกายแกร่งดันร่างของเธอให้เอนตัวล้มลงกับโซฟาและใช้แขนทั้งสองข้างกันร่างเธอไม่ให้ไปไหน
“ไม่ใช่นะคะ”
“ใช่สิ ก็เธอบอกเองว่ามาทำหน้าที่ของตัวเอง ก็นี่ไงหน้าที่บนเตียง” เธอกระพริบตาถี่รัว จนผมเป็นฝ่ายผละออกจากร่างบอบบางที่ลุกขึ้นลูบแขนตัวเอง
“ป้านิ่มก็จัดห้องให้ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ผมด้วยนะ เอาแบบห้องติดกับผมเลยก็ได้ ห้องยัยบูมน่ะ”
“ค่ะคุณบอล”
“อยากทำหน้าที่ อยากดูแลฉันก็ตามสบายเลยนะ”
“...”
“ฉันจะทำให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ จนต้องรีบกลับเมืองนอกไม่ทันเลยคอยดู” รอยยิ้มกระตุกขึ้นก่อนจะโอบเอวหมากฝรั่งที่เอามาหวังเคี้ยวให้สาสมกับความเครียดในตอนนี้
แต่ไม่ว่าจะยังไงเครียดไปก็เท่านั้น เอาเวลามานั่งเครียด รีบคิดแผนทำให้ยัยเด็กแรดนี่ทนไม่ได้ไปจากผมดีกว่า
“อ่อจริงสิ ถ้าพร้อมจะทำหน้าที่บนเตียงก็มาได้นะ”
“อะไรคะ?”
“ก็มาทำหน้าที่บนเตียงไง ฉันควบสองได้ ไม่ถือ” พูดเสร็จก็เดินขึ้นมาที่ห้องของตัวเองและจัดการบรรเลงรักกับหมากฝรั่ง โดยที่ในหัวก็มีความคิดเรื่องจะกำจัดยัยว่าที่คู่หมั้นวัยขบเผาะออกไปจากชีวิตให้ได้!
ทำไงดีไอ้บอล! เอาให้ทนไม่ได้ รีบแจ้นไปไกลๆ จากชีวิตสายเคี้ยวของมึงดี
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ถึงแม้จะได้เคี้ยวหมากฝรั่งตามที่ตัวเองต้องการ หากแต่ว่าเรื่องเมื่อคืนของมีน ใช่ว่าที่คู่หมั้นของผมเธอชื่อมีน ก็ไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาได้เลยสักนิด ผมลงจากห้องพร้อมกับสูบบุหรี่และปล่อยให้หมากฝรั่งนอนสลบไป นุ่งเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวสีดำผืนเดียวเท่านั้น
“ป้านิ่ม มีไรกินมั้งครับ?”
“มีข้าวต้มค่ะคุณบอล แต่คุณมีนทำนะคะ” ผมหรี่สายตามองข้าวต้มกุ้งที่มีหน้าตาสวยงามเหมือนกับหน้าตาของคนทำ เออ อันนี้ผมยอมรับนะว่าเธอเป็นเด็กที่สวยมากๆ ถึงแม้จะมองดูเหมือนหยิ่งนิดหน่อยก็เหอะ แต่โดยรวมคือสวยเลย อาจจะสวยมากกว่าหมากฝรั่งที่ผมควงมากินก็ได้ เพราะระดับหมากฝรั่งของผมก็เป็นพวกเซเล็บ ลูกคุณหนู ไอดอล ฯ
“แล้วคนทำล่ะครับ หายหัวไปไหน?”
“อยู่ในครัวค่ะ”
“ไปตามเธอมานั่งกับผม” ป้านิ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวกระทั่งร่างบอบบางของมีนก็เดินออกมา เธอสบตากับผมที่กวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ปกติผมเป็นคนที่ชอบมองผู้หญิงแบบนี้ล่ะ เพราะมันทำให้ได้รู้ว่าเธอเป็นยังไง ใส่เสื้อผ้าแบบไหน แต่งหน้ายังไง แน่นอนว่าเธอไม่ได้แต่งหน้า ผมสีดำยาวก็รวบมัดขึ้นไว้ลวกๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่โดยมีกางเกงขาสั้นยีนอยู่ด้านใน
แต่งตัวแบบนี้... คิดจะยั่วผมหรือไงวะ?
“นั่งสิ หรือจะไปบนเตียงดี”
“คะ?”
“ทำการบ้านมาดีนะ แต่งตัวแบบนี้เหมือนยั่วฉันเลย”
“มะ ไม่ใช่นะคะพี่บอล!” เธอโวยวายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ชี้นิ้วสั่งให้เธอนั่งลงเก้าอี้ข้างกาย ใบหน้าสวยงอง้ำจนผมยิ้มมุมปาก กำลังทนไม่ได้สินะ เอาสิ ทนไม่ได้ก็ไปเลย
“ไม่ใช่อะไรเล่า เธอไม่รู้หรือไงว่าการเป็นว่าที่คู่หมั้นเนี่ยจะต้องทำอะไรบ้าง”
“ก็ดูแลพี่บอลไงคะ”
“เช่นอะไรบ้างล่ะ แม่ฉันให้เธอมาดูฉันเรื่องอะไรบ้าง?” ผมมองสบตากับเธอที่เม้มปากตัวเอง เดาไม่ออกเลยว่าเด็กคนนี้มีนิสัยหรือคิดอะไรอยู่ โดยปกติผมจะสามารถมองผู้หญิงทุกคนได้แบบทะลุไปยันตับไตไส้พุงเลยนะ แต่สำหรับมีน ผมมองไม่ออกจริงๆ ว่าเธอเป็นคนที่นิสัยแบบไหนกันแน่
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพี่บอล”
“นั่นไง!” เธอตกใจที่ผมตะโกนออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งไปอย่างเจ้าเล่ห์ ผมลุกขึ้นยืนและโน้มตัวลงไปหาเธอจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน แน่นอนว่ามันเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ผมไม่เคยได้กลิ่นจากตัวผู้หญิงคนไหน แต่ช่างเรื่องกลิ่นสิ! สิ่งที่ควรจะสนใจคือ ‘การทำให้ยัยเด็กคนนี้แจ้นออกไปจากชีวิตต่างหาก’
“หมายถึงเรื่องบนเตียงด้วย”
“ไม่ใช่นะคะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องบนเตียง...”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวเล่า ในเมื่อเธอเป็นว่าที่คู่หมั้น นั่นหมายถึงเธออยากเป็นเมียฉัน”
“แต่แค่ว่าที่คู่หมั้นนะคะ”
“ใช่ แต่ฉันทำให้เธอเป็นได้นะ แต่ไม่ใช่เมีย แต่เป็นหมากฝรั่งที่ฉันเคี้ยวเบื่อแล้วคายทิ้งไง” ผมยกยิ้มก่อนจะจิ้มนิ้วลงไปยังหน้าผากของหล่อนจนหน้าหงาย เธอไม่พูดอะไรสักคำเดียวจนผมเท้าเอวเอียงคอมองอย่างนึกสนุก
“อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น ก็รอไปก่อนนะ เพราะฉันจะไม่มีวันยอมรับเด็กอย่างเธอแน่นอน”
“...”
“อ่อสำคัญที่สุดที่เธอควรจำไว้... คนอย่างบอลสายเคี้ยว ไม่เคยคิดหวังจะมีเมียเป็นตัวเป็นตน ถ้าฉลาดพอควรจะรู้นะว่าควรทำยังไงต่อไป จะอยู่หรือจะไป เลือกเอา” มีนสบตากับผม เป็นสายตาที่ทำเอาผมหรี่มองอย่างไม่พอใจ เพราะสายตาของเธอดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ในสิ่งที่ถูกวางมาไว้แล้ว
เด็กบ้านี้! อยากลองดีใช่ไหม
“แต่หนูเลือกแล้วว่าจะอยู่ หนูก็ต้องอยู่ จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย”
“หึ”
“พี่บอลจะเคี้ยวหมากฝรั่งอีกสักร้อย สักพันก็แล้วแต่พี่... แต่สิ่งที่พี่ควรจำไว้เหมือนกันคือ มีนเป็นว่าที่คู่หมั้นที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
เอาสิวะ! เออแน่นอนจริงๆ เด็กคนนี้ ผมเห็นถึงแววตามุ่งมั่นของเธอแล้วรู้สึกหงุดหงิดฉิบหาย อยากลองดีหรือไง แล้วคนอย่างผมไม่ใช่คนที่ถูกยอมจมูกง่ายๆ นะ พ่อกับแม่จะมาบังคับผมเรื่องนี้ไม่ได้ รวมถึงยัยเด็กบ้าคนนี้ด้วย!
“ดี ประกาศสงครามกันแบบนี้ดี ฉันชอบ”
“หนูเปล่าประกาศสงครามนะคะ”
“แล้วที่เธอพูดเมื่อกี้มันคืออะไร!” ผมตะคอกร่างเล็กจนเธอตกใจ มีนทำหน้านิ่งจนผมรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก มองถ้วยข้าวต้มตรงหน้า
เพล้ง!
“กรี๊ด...”
“อยากเล่นสงครามกับฉันก็ไม่บอกนะ ฉันจะจัดให้หนักเอาให้เธอคลานกลับเมืองนอกไม่ทันเลยคอยดู!” ถ้วยข้าวต้มแตกละเอียดอยู่บนพื้น ก่อนที่ผมจะหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาพร้อมกับยิ้มมุมปาก
ซ่า
“คุณบอล!” ป้านิ่มตกใจไม่น้อยที่ผมสาดน้ำเข้าไปที่ใบหน้าสวย มีนลืมตามองผมพร้อมกับฝ่ามือที่ปาดน้ำออกจากใบหน้า แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเท้ามือลงกับโต๊ะอีกครั้ง
“แค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับเด็กแรดอย่างเธอ”
“คุณบอลทำเกินไปนะคะ ยังไงคุณมีนก็เป็นว่าที่คู่หมั้น...”
“เงียบไปเลยป้านิ่ม ผมไม่ลืมหรอกว่ายัยเด็กแรดนี้คือว่าที่คู่หมั้น แน่นอนว่าถ้าจะต้องใช้ชีวิตคู่กับใครสักคนก็ต้องยอมรับนิสัยของคนๆ นั้นให้ได้สิ”
“...”
“รับฉันได้ไหมล่ะ รับได้ก็ดีไป แต่เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอไงมีน ฉันเลวระยำกว่าที่เธอคิดไว้เยอะนะ เตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน!” ว่าเสร็จก็หมุนตัวขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อคิดอะไรดีๆ ออก
“หึ เตรียมตัวรับศึกหนักได้เลยมีน”
ฉันจะไม่ยอมแต่งงานกับเด็กอย่างเธอแน่นอน เธอจะมาพรากชีวิตอิสระของฉันไปไม่ได้!
- ผู้เขียน
