“อาไผ่คะ พวกเรามาถึงแล้วค่ะ” ข้าวผัดตะโกนขึ้นมาบอกเขา แต่เพื่อน ๆ ตอนนี้ด้วยความหิวโซ พากันไปรุมอยู่ที่แคร่ มองว่าจะย่างอะไรมากินกันก่อน ข้าวผัดเดินไปสมทบกับเพื่อน
คิงกับนายยกเอาน้ำสีอำพันออกมาจากกระเป๋าเป้
“หัวเชื้อทำให้การกินอาหารมื้อนี้ของเราอร่อยขึ้น” คิงบอกกับทุกคน
“เชี่ย... อาไผ่จะว่าไหมวะข้าวผัด” มิกถามขึ้น เพิ่งจะมานึกเกรงใจอาไผ่เอาตอนนี้
“เต็มที่กันเลยนะเด็ก ๆ” ไผ่ส่งเสียงก่อนจะเดินเข้ามาหา
“อย่าดื่มกันเยอะก็แล้วกัน แต่ถ้าใครเมาแล้วเดินกลับบ้านให้ถูกนะโว้ย” ข้าวผัดบอกเพื่อน ๆ
“ถ้าคนไหนเมาแล้วเดินไม่รอด ก็ปล่อยให้นอนที่นี่เลยนะ” ต้าสำทับ
“โอเค...” ทุกคนตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
หลังจากนั้น ก็สาละวนเวียนกันลุกขึ้นไปยังเตาบาร์บีคิวที่ไผ่เตรียมเอาไว้ให้ ทุกคนกินกันอย่างออกรส ต่างออกปากชมน้ำจิ้มซีฟู้ดและน้ำจิ้มบาร์บีคิวว่าอร่อย
“ฝีมือฤทัยเด็กผู้ช่วยของอาเอง” ไผ่ที่นั่งกินกับ
