ผู้หญิงของมาเฟีย

การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่(ต่อ)

เสียงเพลงจังหวะเร้าใจที่นิยมเปิดในสถานบันเทิงดังกึกก้องไปทั่วทุกบริเวณของร้าน ยกเว้นชั้นสองของร้านที่เป็นห้องกระจกเก็บเสียงสำหรับลูกค้าวีไอพีที่สามารถมองเห็นบรรยากาศด้านล่างที่มีนักท่องราตรีทั้งหญิงและชายต่างก็มาหาความสุขใส่ตัว ภายในห้องกระจกร่างสูงเกือบสองเมตรนั่งอยู่บนโซฟาแบรนด์ดังยกขายาวของตนพาดบนโต๊ะหน้าโซฟา ข้างกายมีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่อยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยคอยปรนนิบัติขนาบทั้งสองข้าง

เบญจมิน เมแกน มาเฟียหนุ่มที่ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศอิตาลี วัยยี่สิบแปดปีหนุ่มลูกครึ่งไทยอิตาลี เจ้าของธุรกิจเดินเรือที่ใหญ่ติดอันดับหนึ่งของโลกและกำลังขยายธุรกิจไปอีกยังหลายประเทศทั่วทุกมุมโลกอีกทั้งยังมีธุรกิจอื่นอีกมากมายหลายธุรกิจ เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ เจ้าพ่อแห่งท้องทะเล

“นี่ไอ้เสือ แกช่วยบอกลูกน้องแกทำตัวเหมือนมนุษย์ทั่วไปหน่อยได้มั้ยวะ ไม่ใช่ทำตัวเป็นยักษ์วันแจ้งยืนเฝ้าทางเข้าร้านฉันอยู่แบบนี้ไหนจะพากันเดินตรวจทั่วร้านอีก ลูกค้าฉันพากันกลัวหมดแล้วเนี่ย นึกว่าตำรวจมาตรวจร้าน” อาทิตย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปยังโซนด้านล่างที่มีลูกน้องของเพื่อนรักอย่างเบญจมินเดินกันอยู่ทั่วทุกมุมของร้านเพื่อตรวจตราความปลอดภัยให้เจ้านาย ไหนจะมีลูกน้องยืนเฝ้าอยู่ประตูทางเข้าห้องวีไอพีนี้อีกสองคนเท่านั้นยังไม่พอขนาดอยู่ในห้องที่เป็นส่วนตัวยังมีเลขาคู่ใจที่พ่วงตำแหน่งมือขวามายืนเฝ้าเจ้านายอยู่ไม่ห่าง

เบญจมินเลิกคิ้วหนาขึ้นเหลือบไปมองด้านล่างก็เห็นอย่างที่เพื่อนบอก ก่อนจะยกแก้วเหล้ารสชาติเยี่ยมอยู่ในมือขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนกับคำพูดของเพื่อนเลยสักนิด

“ไมเคิล บอกพวกนั้นไปรอที่รถไป เหลือแค่สองคนที่อยู่หน้าห้องกับนายก็พอ ส่วนนายสนใจอยากจะคลายเครียดมั้ยเดี๋ยวฉันให้อาทิตย์จัดการให้” เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะไมเคิลเป็นพี่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กอีกทั้งพอโตขึ้นก็เป็นผู้ช่วยเข้าในทุกๆ เรื่อง จนกลายมาเป็นเลขาส่วนตัวรวมทั้งมือขวาที่ไม่ต้องพูดอะไรมากแค่มองตาก็รู้ว่าชายหนุ่มนั้นต้องการอะไร

” ไม่ดีกว่าครับนาย เชิญนายตามสบาย” ไมเคิลเอ่ยตอบกลับมามองสองสาวอกโตที่นั่งเอานมมาเกยแทบจะถึงปากของเจ้านายเขาอยู่รอมร่อด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก็เจ้านายหนุ่มของเขานั้นทั้งหล่อทั้งรวย มีอำนาจล้นฟ้า ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องอยากได้เป็นธรรมดา อีกอย่างหน้าที่ของเขาคือรักษาความปลอดภัยให้มาเฟียหนุ่มเพราะฉะนั้นงานของเขาสำคัญกว่าความสุขส่วนตัวของตัวเอง (มั้ง)

“นี่ไอ้เสือ แล้วเรื่องที่ฉันขอความช่วยเหลือจากแกล่ะวะ แกโอเคใช่มั้ย” อาทิตย์เอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจพร้อมความหวังอยู่เต็มอกว่าอย่างไรเสียเพื่อนของเขานั้นไม่มีทางปฏิเสธความช่วยเหลือครั้งนี้อย่างแน่นอนเพราะเรื่องเงินสำหรับเบญจมินนั้นไม่ใช่ปัญหา

“ฉันต้องช่วย?” เบญจมินเอ่ยถามหยั่งเชิงออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ก็เอออ่ะดิ นะไอ้เสือสงสารน้องมัน น้องมันเป็นคนดีเด็กดี อีกอย่างแกก็ไม่มีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว”

“นัดเวลามาแล้วกัน แต่แน่ใจใช่มั้ยว่าหน้าตาโอเค” แม้เรื่องเงินจะไม่ใช่ประเด็นสำคัญเเต่อย่างน้อยสินค้าที่ได้มาก็ต้องตุ้มค่ากับเงินที่เสียไป

“แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก รับรองว่าแกต้องชอบ” อาทิตย์พูดออกมาด้วยความมั่นใจเกินร้อยจนคนฟังถึงกับหมั่นไส้ อะไรจะขนาดนั้น

“มั่นใจขนาดนั้นเลย”

“เออน่า แกไม่เชื่อมือคนอย่างอาทิตย์หรือยังไงคนอย่างฉันเคยทำให้แกผิดหวังเหรอ” เบญจมินยักไหล่ใส่กับคำพูดของเพื่อนชาย ก่อนจับมือของสองสาวที่กำลังป่วนเปี้ยนอยู่บริเวณเป้ากางเกงของเขาออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง

“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” ไมเคิลพยักหน้ารับพร้อมทั้งเปิดประตูห้องให้เจ้านาย และเดินตามไปแต่ก็ถูกเบญจมินยกมือห้าม

“ไม่ต้องตามแค่นี้เอง”

“แต่นายครับ...”

“ไมเคิล” เสียงเข้มเรียกชื่อคนสนิทเป็นการย้ำคำพูดของตัวเอง ไมเคิลจึงต้องค้อมศีรษะลงเป็นการน้อมรับในคำสั่งนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของเจ้านายไปด้วยความเป็นห่วง

บริเวรด้านล่างด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์บาเทนเดอร์สาวสวยสุดฮอตของร้านยืนหน้านิ่งชงเหล้าด้วยความเหม่อลอยไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น

“จี ไหวมั้ย ไปล้างหน้าล้างตาก่อนมั้ยชงผิดชงถูกหมดแล้วเนี่ย” โอ บาร์เทนเดอร์หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยขึ้น หลังจากที่ปล่อยให้จีรณาชงเหล้าให้ลูกค้าจนถูกลูกค้าบอกว่ารสชาติเพี้ยน

“จีขอโทษนะพี่โอ งั้นจีขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” จีรณาขอโทษขอโพยเพื่อนรวมอาชีพอย่างสำนึกผิดในการทำงานผิดพลาดของตัวเองวันนี้ ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำของพนักงานที่อยู่บริเวณหลังร้านพร้อมกันนั้นก็ล้วงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเผื่อจะมีสายเรียกเข้าจากทางโรงพยาบาลและจังหวะที่จีรณากำลังก้มดูโทรศัพท์อยู่นั้นเองร่างบางก็ชนเข้ากลับของแข็งบางอย่างดังปั๊กจนหญิงสาวแทบจะล้มก้นเจ้าเบ้าถ้าไม่ติดว่าถูกวงแขนของคนที่เธอชนคว้าเอวเอาไว้ได้ทัน

“โอ้ย!! ..ขะ ขอโทษค่ะ” เมื่อมั่นใจว่าตัวเองจะไม่ล้มลงไปนั่งที่พื้นหลังจากที่ถูกปล่อยให้ยืนเอง จีรณาก็รีบขอโทษคนที่ตัวเองเดินชนเป็นการใหญ่เเละนึกขอบคุณที่เขาไม่ปล่อยให้เธอล้มก้นกระแทกพื้น

“เดินยังไงของเธอเนี่ย” เสียงห้วนเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อจู่ๆ ก็มีผู้หญิงเซ่อซ่าเดินไม่ดูตาม้ามาเรือเข้ามาชน

จีรณาเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดห้วนๆ นั้นอย่างขุ่นเคืองในอารมณ์ เธอรู้ว่าเธอผิดและเธอก็ขอโทษไปแล้วก็ควรจะพูดกับเธอดีๆ สิไม่ใช่เสียงดังใส่เธอแบบนี้

เบญจมินก็ไม่ต่างกันก้มลงมองคนซุ่มซ่ามอยากจะเห็นหน้าจริงๆ ว่าซุ่มซ่ามเซ่อซ่าขนาดนี้หน้าตาจะเป็นยังไงคนทั้งคนเดินมาชนได้สายตาสั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้

สายตาสองคู่สบกันนิ่งโดยเฉพาะจีรณาที่เหมือนต้องมนต์สะกดเมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำฟ้าคู่นั้นเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าคมสันที่ตกแต่งไปด้วยไรเคราเครื่องหน้าของผู้ชายคนนี้จัดว่าหล่อเหล่าคมเข้มเเต่ก็แฝงไปด้วยพลังอำนาจบางอย่างที่แฝงอยู่ในแววตาคมคู่นั้น

เช่นเดียวกับเบญจมินก็ใช้เวลาสำรวจผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเร็วสายตาคมดุจเหยี่ยวพินิจมองใบหน้าขาวเนียนรูปไข่ตามฉบับของสาวเอเชียด้วยความเร็วก็สรุปได้ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาดีใช้ได้ แต่ที่ใช้ไม่ได้ก็คงจะเป็นหุ่นแบนๆ ของเธอนี่แหละ

“ฉัน ฉันขอโทษค่ะ”

“ไม่สวย ไม่อึ๋ม แถมยังซุ่มซ่ามอีก น่าเบื่อ” พูดจบก็เดินหนีไปทันทีปล่อยให้จีรณายืนอ้าปากค้างด้วยความงุนงง ที่อยู่ดีๆ ก็ถูกด่าแบบไม่ทันตั้งตัว เธอไม่ได้หูฝาดหรือฟังผิดไปแน่ๆ แม้ผู้ชายคนนั้นจะหน้าตาฝรั่งแต่ภาษาที่พูดออกมานั้นคือภาษาไทยที่พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำทุกคำ

“ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ดีปากร้ายชะมัด ขออย่าให้เจอกันอีกเลย”