ผู้หญิงของมาเฟีย

00.30 น. ปี๊ดๆๆๆ!!! เอี๊ยดดดด!!! ปั้ง!!!!! เสียงสัญญาณไซเรนและไฟสัญญาณฉุกเฉินของรถพยาบาลที่ดังขึ้นทั่วท้องถนนในยามค่ำคืนเป็นการบอกผู้ใช้รถบนท้องถนนให้รับรู้ว่าภายในรถกำลังมีผู้บาดเจ็บอยู่ในนั้น รถที่จอดติดไฟแดงรวมทั้งรถที่กำลังแล่นอยู่บนท้องถนนต่างพากันหลบเปิดทางเพื่อให้รถฉุกเฉินของโรงพยาบาลนำตัวผู้บาดเจ็บไปส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ร่างของหญิงสูงวัยถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่รถมาถึงโรงพยาบาล ตามเนื้อตัวเต็มไปคราบเลือดเกรอะกรังบนใบหน้ามีเครื่องช่วยหายเพื่อยื้อชีวิตคนไข้ก่อนที่บานประตูห้องฉุกเฉินจะถูกปิดลง ชายหนุ่มรูปร่างสูงวัยยี่สิบปีสวมกางเกงยีนขาดหัวเข่ากับเสื้อยืดสีดำตัวเก่ง สวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีส้มที่มีหมายเลขสกรีนอยู่ด้านหลังพร้อมทั้งตัวหนังสือที่บอกเขตพื้นที่ตัวเองประจำอยู่ เดินไปเดินมาผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนรนเป็นกระวนกระวาย “ไอ้ปิง!! แม่ฉันเป็นยังไงบ้างวะ” เสียงเรียกด้วยความร้อนใจและเป็นห่วงดังขึ้นจากประตูทางเข้าพร้อมทั้งร่างของหญิงสาวที่วิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาตื่นเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มที่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินรีบเงยหน้าขึ้นมองโดยทันทีเพราะจำเสียงนี้ได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร “พี่จี!! แม่พี่ แม่พี่ อยู่ข้างใน ยังไม่ออกมาเลย” เอ่ยตอบกลับไปพร้อมทั้งชี้มือไปยังห้องฉุกเฉินที่อยู่ด้านหลัง “เข้าไปนานหรือยัง แล้วหมอว่ายังไงบ้าง” เอ่ยถามออกมาด้วยความร้อนใจและเป็นห่วงผู้เป็นแม่ หัวใจดวงน้อยเต้นตุบๆ ด้วยความกลัว เดินไปเกาะขอบประตูมองผ่านช่องกระจกเล็กไปด้านในหวังจะเห็นผู้เป็นเเม่อยู่ด้านในแต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากผ้าม่านสีขาว “เพิ่งเข้าไปก่อนที่พี่จะมานี่เอง” “แล้วแม่ถูกรถชนได้ยังไงวะ” เอ่ยถามกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในเวลานี้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นได้เห็น แม้คนอื่นที่ว่าในตอนนี้จะมีเพียงเพื่อนบ้านรุ่นน้องคนสนิทจนเกือบจะเป็นน้องชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมาอย่างปิงก็เถอะ “แม่พี่กำลังจะข้ามถนน แต่อยู่ๆ ก็มีรถโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ชนป้าจิตเข้าเต็มๆ จนป้าจิตตัวลอยกระแทกกับพื้น ส่วนไอ้รถเวรคันนั้น พอชนเสร็จก็ขับหนีไปเลยพี่” คนฟังแข่งขาอ่อนแรงลงแทบจะทรุดลงกองกับพื้นยืนต่อแทบไม่ไหว ปิงที่ยืนดูอยู่ห่างๆ รีบเข้ามาประคองร่างพี่สาวต่างสายเลือดเอาไว้ “พี่จี! มานั่งก่อนพี่” “ไอ้ปิง ฉันกลัว ฉันกลัว ฉันไม่น่าปล่อยแม่ไปขายของคนเดียวเลย ฉันน่าจะไปกับแม่ด้วย ถ้าฉันไปเรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น แม่ก็คงไม่ต้องถูกรถชนแบบนี้” จีรณาพร่ำโทษตัวเองออกมาด้วยความรู้สึกผิดยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ที่วันนี้ปล่อยให้มารดาออกไปขายของเพียงคนเดียวเพราะเธอต้องไปทำงานที่สถานบันเทิงหรูแห่งหนึ่งเพื่อหารายได้ช่วยมารดาอีกทาง จีรณา กันตา หรือ จี หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี อาศัยอยู่กับมารดาเพียงสองคนในชุมชนแออัดแห่งหนึ่งในเมืองหลวงที่แทบจะใช้หลังคาและฝาผนังบ้านแผ่นเดียวกัน บิดาเสียชีวิตตั้งแต่หญิงสาวยังเป็นเด็ก มีมารดาเพียงคนเดียวที่เลี้ยงดูหญิงสาวมาด้วยอาชีพขายข้าวเหนียวหมูปิ้งตอนเเช้าส่วนตอนเย็นก็ออกไปขายยำหน้าร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอยเป็นการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง “พี่จี มันไม่ใช่ความผิดของพี่ พี่อย่าโทษตัวเองเลยนะ ถ้ามันจะผิดก็ผิดที่ไอ้ชั่วที่ขับรถคันนั้นแหละ” “แต่ถ้าฉันอยู่ด้วย แม่ก็คง...." พูดมาถึงตรงนี้ก้อนเเข็งๆ ก็วิ่งมาจุกอยู่ที่คอจนจีรณาพูดอะไรไม่ออกได้เเต่ซบหน้าลงกับฝ่ามือโดยมีปิงนั่งลูบไหล่เป็นการปลอบ เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกจาด้านในดึงสติของจีรณาให้กลับมารีบลุกเดินเข้าไปหานายเเพทย์ทันที "คุณหมอ แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ” จีรณาเอ่ยถามออกไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงกว่าเดิมเมื่อเห็นสีหน้าของนายแพทย์เต็มไปด้วยความกังวล “ตอนนี้ร่างกายของคนไข้ได้รับบาดเจ็บหลายจุดทั้งภายนอกและภายในเนื่องจากคนไข้ถูกแรงกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้กระดูกซี่โครงหักและเสียบทะลุปอด อีกทั้งยังมีเลือดออกในสมองทางเราต้องทำการผ่าตัดเป็นการด่วนเพื่อช่วยชีวิตคนไข้ ...” จีรณาแทบล้มทั้งยืนสมองเบลอหูอื้อตาลายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากนั้นคุณหมอพูดอะไรออกมาบ้าง รู้แต่เพียงว่าหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้นลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ แม่คือโลกทั้งใบของเธอ แม่คือชีวิตของเธอ แม่คือลมหายใจของเธอ สิ่งที่เธอได้ยินมันโหดร้ายเกินไป มันเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวใจเกือบจะตัดขั้วหัวใจของเธอด้วยซ้ำ -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เเค่ตอนเเรกก็บีบหัวใจเเล้ว ยังไงอย่าลืมเป็นกำลังใจให้น้องจีของไรท์ด้วยนะคะ