“สะ...สมัครงานเหรอ”
“ครับผมเป็นเพื่อนไอ้ร้าย ผมอยากทำงานครับ เฮียช่วยรับผมไว้ได้มั้ยครับ”
“เห้ย!!!!! เอาจริงดิ”
“ครับผมเอาจริงๆ และเอาแบบจริงจังด้วย”
“ไอ้ตะวันมึงทำเชี้ยอะไรเนี้ย มึงเมายากันยุงรึไง”
ไอ้ร้ายรีบพุ่งมารวบตัวผมเอาไว้ทำให้ลุงทียิ่งสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ร้ายเข้าไปอีก เพราะผู้ชายไม่มีใครเขาพุ่งตัวเข้ากอดแบบนี้หรอกครับเวลาห้ามปรามกันอ่ะ มีแค่ไอ้ร้ายตัวเดียวนี่แหละที่ทำแบบนี้
“กูก็มาทำงานกับมึงไง”
“มาทำงานกับกู เพื่อ”
“หาตังใช้”
“เอ้าไอ้นี่”
“ก็กูต้องจ่ายหนี้ที่ซื้อโน้ตบุ๊คให้มึงไง”
“เออ อันนั้นกูจ่ายคืนมึงได้”
“แต่เงินกูก็ไม่พอใช้อยู่ดี”
“อะไรของมึงอีกเนี้ย”
“มึงนั่นแหละอะไร”
“พอๆ พอทั้งคู่เลยมึง พวกมึงนี่บ้าปะเนี้ยมายืนทะเลาะกันเพื่อ”
ลุงทีร้องปรามก่อนที่จะหันมาจ้องหน้าผมอยู่พักใหญ่ แล้วจู่ๆลุงทีก็หัวเราะออกมา ก็อย่างว่าลุคนี้ของผมไม่ค่อยมีใครได้เห็นมากหรอ
