แล้วผมก็โทรไปลาพี่เบล รายนั้นหัวร้อนหนักมากขึ้นไปอีก เพราะลูกค้าต่างพากันเรียกร้องที่จะเจอผม แถมยังมารอกันเต็มร้านด้วยและที่สำคัญดันมาลาพร้อมกันพี่เบลเลยไม่มีตัวเรียกลูกค้าเลย แต่ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผมลาก็คือลา พี่เบลไปหาทางออกเอาเองแล้วกัน พอหลังจากวางสายเสร็จ ผมก็เดินมาหาไอ้ร้ายที่กำลังงุ่นง่านเก็บของ ในร้านอยู่ ผมจึงเดินไปใกล้ๆมันโดยที่มันไม่รู้ตัว
“ตกลงมึงหายโกรธกูยั้งอ่ะ” ไอ้ร้ายสะดุ้งสุดตัว เลย แต่มันก็ยังไม่พูดกับผมอยู่ดีแหละ ไอ้นี่ โกรธจริงจังไปไหนผมไม่คิดเลยนะว่ามันจะเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้
“มึงไปกับกูนะ เห็นพี่แอ้มบอกว่านัดกันที่ดาดฟ้าหอแฟนพี่แอ้ม”
“ไม่ กูจะไปรถพี่แอ้ม”
“อะไรของมึง”
“มึงหูหนวกเหรอ กูก็บอกอยู่เนี้ยว่ากูไม่ไปกับมึง” ผมขึ้นเลยนะที่มันปฏิเสธผมแบบนี้ ผมจึงผลักมันไปติดเคาน์เตอร์ก่อนจะดันตัวมันเอาไว้ ไอ้ร้ายนี่ตกใจจนอ้าปากค้างพูดไม่เป็นภาษาเลยเพราะที่นี่มันที่
