แต่เลโอจะเป็นตำรวจที่ดี
1746 คำ
“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”
“ไอ้ลูกชั่วเอ้ย!” คมเดชเอ่ยขึ้นอย่างโมโหเขาชกหมัดไปที่เบาะด้านหน้าคนขับที่ไม่ได้มีใครอยู่โชคดีที่ลินดานั้นเอามือปิดหูลูกชายไว้ได้ทันไม่งั้นคงได้ยินคำหยาบของอีกฝ่ายไปแล้ว
“ลินไม่ขออะไรหรอกนะคะไม่ต้องห่วงยังไงเราสองคนก็ตัดขาดกันไปแล้ว” ลินดาเอ่ยบอกหลังจากตัดสินใจเล่าทุกสิ่งอย่างให้คมเดชฟังเพราะรู้ดีว่าหนียังไงก็คงไม่พ้นน้ำมือของชายคนนี้เป็นแน่
“แล้วเด็กล่ะตอนนี้เด็กอยู่กินยังไง” คมเดชเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าเด็กชายที่มองเขานิ่งๆ และนิ่งจนผิดปกติของเด็กวันนี้ด้วย
“ฝากให้พ่อดูแลอยู่ค่ะ” ลินดาเอ่ยตอบเสียงเบาสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนคมเดชจับสังเกตได้
“ขอฉันเลี้ยงได้ไหม?” คมเดชเอ่ยขึ้นลินดาเลิกตาโตพร้อมรีบปฏิเสธทันทีเนื่องจากเธอไม่อยากให้อาทิตย์รู้ว่าเลโอเป็นลูกของเขาคมเดชถอนหายใจเบาๆ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมแพ้และจะพาหลานคนเดียวที่มีไปอยู่ด้วยให้ได้
“ลินดาฉันรู้ว่าตอนนี้เธอลำบากครอบครัวเธอเองก็ลำบากให้ฉันช่วยเถอะนะถือว่าเพื่ออนาคตของเด็กคนนี้” ลินดามองหน้าคมเดชก่อนจะมองไปยังลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดเขาคงสืบประวัติของเธอจนรู้ไส้รู้พุงหมดแล้วแต่การจะให้เลโอเข้าไปอยู่ใกล้อาทิตย์เธอยอมไม่ได้จริงๆ
“แม่..ผมหิว” เลโอเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเด็กน้อยเขย่าแขนผู้เป็นแม่เบาๆ ดวงตากลมมองลินดาตาแป๋วเธอรู้มาว่าเลโอไม่ยอมทานข้าวเช้าเพราะอยากเก็บท้องไว้ทานข้าวกับเธอเยอะๆ และตอนนี้ก็สายมากแล้วลูกชายของเธอควรจะได้กินอาหารดีๆ อย่างที่เธอตั้งใจไว้
“เอ่อคุณคมเดชคะงั้นลินขอ..”
“คิมขึ้นรถ…พาหลานฉันไปกินข้าวร้านที่แพงที่สุดที” ลินดามองดมเดชที่ไม่สนใจในคำพูดของเธอแถมยังเรียกคนขับรถที่ออกไปยืนรอข้างนอกให้เข้ามาพร้อมคำสั่งที่จะพาเธอกับลูกไปทานข้าว
“คุณคมเดชคะคือพวกเราไปกันเองได้..” ลินดารีบเอ่ยปฏิเสธด้วยความเกรงใจแต่เพราะคนตรงหน้านั้นีอายุมากกว่าเธอหลายเท่าเลยไม่รู้ว่าควรจะพูดปฏิเสธยังไงให้ดูไม่น่าเกลียด
“อย่าปฏิเสธเลยขอให้ฉันได้ทานข้าวกับหลานชายสักครั้งก่อนตายเถอะ” คำพูดของคมเดชทำเอาลินดาเงียบลงในทันทีแต่อีกฝ่ายเพียงส่งยิ้มให้เธอเหมือนเป็นคำพูดเล่นๆ เท่านั้นหลังจากนั้นในรถก็ตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งมาถึงโรงแรมหรูและลินดากับเลโอก็ถูกเชิญขึ้นไปยังชั้นบนสุดของโรมแรมที่เป็นร้านอาหารหรูหราร่างบางมองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่ไม่คาดฝันว่าวันหนึ่งคนธรรมดาอย่างเธอจะได้เข้ามาเหยียบในที่หรูหราแบบนี้
“จะกินอะไรก็สั่งเลยนะตามสบาย” คมเดชเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบผมของเลโอที่ขอให้มานั่งอยู่ข้างตัวเองอย่างรักใคร่ลินดาได้แต่มองดูการ กระทำของอีกฝ่ายเงียบๆ และไม่ได้พูดอะไรเธอเลือกสั่งมาแต่อาหารที่เลโอชอบและรับประทานมันเงียบๆ
“อร่อยไหมครับเลโอ” ร่างบางเอ่ยถามลูกชายด้วยรอยยิ้ม
“ครับ” เลโอพยักหน้ารับพร้อมยิ้มออกมาคมเดชมองเด็กชายตัวน้อยที่นั่งกินข้าวอย่างเรียบร้อยไม่มีการงอแงและส่งเสียงดังเหมือนเด็กวัยอื่นๆ แถมยังทานโดยไม่ต้องพึ่งใครทำอะไรด้วยตัวเองหมดจนเขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“แล้วตอนนี้เรียนที่ไหนล่ะ” คมเดชเอ่ยถามเขามองดูจากส่วนสูงและพบว่าเลโอมีรูปร่างเพียวสูงกว่าเด็กทั่วไปและคิดว่าอายุน่าจะถึงวัยที่เข้าโรงเรียนแล้ว
“เลโอยังไม่เข้าโรงเรียนเลยค่ะตอนนี้อายุพึ่งจะ3ขวบแต่ปีหน้าก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้วค่ะ” ลินดาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ว่าเลโอนั้นคงดูโตกว่าเด็กในวัยเดียวกันไปมากพอควร
“ฉันหาโรงเรียนให้ไหมเป็นโรงเรียนเอกชนที่แพงที่สุดเป็นไง” คมเดชเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นแต่ผิดกับลินดาเพราะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะยอมให้ทั้งสองได้เจอกันเพื่อปกป้องเลโอจากผู้ชายอันตรายอย่างอาทิตย์
“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากๆ สำหรับวันนี้แต่ลินอยากให้เราไม่มาเจอกันอีกจะดีกว่า” คำพูดตรงไปตรงมาของลินดาทำเอาคมเดชหยุดยิ้มไปเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังกลัวอะไรอยู่แต่เขาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“แม่หนู…เด็กคนนี้มันก็หลานฉันนะฉันว่าฉันก็มีสิทธิ์ในตัวเด็กคนนี้เหมือนกัน”
“ไม่ได้ค่ะ!!” ลินดาเอ่ยขึ้นเสียงดังจนเด็กชายสะดุ้งร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะควบคุมสติคมเดชบอกให้ลูกน้องพาเลโอไปข้างนอกก่อนเขามองลินดาที่มือไม้สั่นดวงตากลมโตของเธอมีน้ำคลออยู่ทั้งสองข้าง
“ฉันรู้ว่าเธอกลัวอะไรฉันจะไม่มีวันบอกลูกชายฉันแน่นอนว่าเลโอเป็นลูกของมัน” คมเดชเอ่ยขึ้นแต่ลินดาก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้ค่ะลินไม่สามารถพาเลโอไปอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นได้”
“ผู้ชายที่ไม่เคยนึกถึงใครเลยนอกจากตัวเองผู้ชายที่ดูถูกลินสารพัดถ้าเขารู้ว่าเลโอเป็นลูกของลินกับเขาเขาคงรับไม่ได้และอาจจะพาลมาทำร้ายเลโอก็ได้นะคะ” ลินดาระบายความในใจออกมาจนหมดเปลือกผู้ชายที่รังเกียจเธอดูถูกเธอบอกเธอบ้านนอกแต่กลับมามีลูกกับเธอแน่นอนว่าอาทิตย์คงจะเกลียดเลโอมากที่เลโอมีสายเลือดของเขาปนอยู่กับสายเลือดต่ำๆ ของเธอ
“ใจเย็นๆ นะฉันรับปากว่าจะไม่บอกลูกชายฉันอย่างแน่นอนฉันจะชดใช้หนี้ทั้งหมดให้พาเธอกับลูกไปอยู่บ้านที่ฉันเคยซื้อไว้และฉันจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เองถือว่าให้ฉันได้ทำอะไรก่อนตายเพื่อหลานคนเดียวของฉันเถอะนะ” คมเดชเอ่ยขึ้นด้วยความขอร้องเขาอยากชดใช้ความผิดพลาดแทนลูกชายไม่รักดีของตัวเองที่มาพังชีวิตของคนอื่นแบบนี้และสิ่งที่เขาทำให้ได้ก่อนตายก็คงมีเพียงการเยียวยาความเจ็บปวดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอเท่านั้น
“คุณคมเดชแต่ว่า…”
“แม่..ผมได้เครื่องบินด้วย!” ลินดาหันไปมองเลโอที่วิ่งเขามาหาเธอด้วยความตื่นเต้นเด็กชายโชว์เครื่องบินในมือพร้อมกับระบายยิ้มอ่อนๆ ส่งให้เธอลินดาน้ำตาไหลเธอลืมไปแล้วว่าเคยซื้อของขวัญให้เลโอล่าสุดเมื่อไหร่เพราะทุกบาททุกสตางค์ล้วนมีค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายจนไม่เหลือมาซื้อความสุขให้กับลูกตัวเองเลยสักครั้งเด็กชายที่มีอายุวัยเพียง3ขวบไม่เคยได้มีความสุขในวัยของตัวเอง
ไม่เคยออกไปเที่ยวเล่นและไม่เคยร้องขออะไรโลกของเขากลายเป็นสีเทาทั้งๆ ที่มันควรจะสดใสเหมือนเด็กคนอื่นๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอที่ไม่สามารถเลี้ยงดูเลโอให้ดีกว่านี้ได้
“แม่ร้องไห้ทำไม” ลินดาปาดน้ำตาเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเธออุ้มเลโอขึ้นวางบนตักก่อนจะกอดเด็กชายตัวน้อยแน่น
“แม่ขอโทษนะเลโอแม่เป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” เลโอจมอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ด้วยความไม่เข้าใจลินดาร้องไห้ออกมาอย่าง
หนักหนทางข้างหน้าของเธอมีแต่ความมืดมิดและถ้าหากยังเป็นแบบนั้นอยู่ลูกชายของเธอก็คงต้องแย่แน่ๆ ทางเดียวที่จำทำให้เลโอได้เป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ คือเธอต้องยื่นมือไปจับมือของคมเดชที่เป็นแสงสว่างคอยช่วยเหลือเธอในตอนนี้
“เลโอลูกอยากเป็นตำรวจใช่ไหม?” ลินดาเอ่ยถามร่างเล็กเลโอพยักหน้าตอบด้วยความรวดเร็ว
“แม่บอกตำรวจไม่ดีแต่เลโอจะเป็นตำรวจที่ดี” คำพูดของเลโอทำเอาลินดาระบายยิ้มออกมาด้วยควมภาคภูมิใจเธอเงยหน้าสบตากับคมเดชที่ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นเช่นกัน
และเพื่อความฝันของเลโอเธอจะยอมรับความช่วยเหลือของคมเดชในตอนนี้
“ลินตกลงค่ะ”
.
.
.
“โธ่เว้ย!” อาทิตย์เอ่ยสถบอย่างอารมณ์เสียมือของเขากำกันแน่นมองดูภาพที่ลูกน้องส่งมาในภาพเป็นรูปพ่อของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งทานข้าวกันอยู่ในโรงแรมพ่อของเขายิ้มอย่างมีความสุขแต่น่าเสียดายที่ในรูปถ่ายไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น
“ไปตามสืบมาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร” อาทิตย์เอ่ยสั่งลูกน้องเขากำรูปภาพในมือจนมันยับยู่ยี่ภาพในหัวฉายชัดถึงวันที่แม่ของเขากินยาฆ่าตัวตายเพราะรับไม่ได้กับการที่พ่อของเขามีเมียน้อยเพราะความมักมากของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องสูญเสียแม่อันเป็นที่รักทั้งๆ ที่ผู้เป็นพ่อเคยให้สัญญาว่าจะไม่มีเมียคนใหม่อีกแล้วแต่สิ่งที่เขาเห็นมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด
“จะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร” อาทิตย์เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออดเธอมองหญิงสาวในรูปที่ดูท่าทางอายุไม่น่าจะเกิน30ปีเลยด้วยซ้ำก่อนจะปามันลงถังขยะอย่างนึกรังเกียจ
กะเมียเจ้านั่นแหละในรูปหน่ะะะะ เรานับถือในลินดามากเลยนะยอมทำทุกอย่างเพื่อลูกชาย
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะยิ่งคอมเม้นเยอะยิ่งมาไวจุ้บๆ
- ผู้เขียน
