เมียน้อยพ่อเป็นของผม [Is Mine]

"เราเลิกกันเถอะลิน"หญิงสาวร่างเล็กรีบเด้งลุกจากเตียงทันทีเธอมองผู้ชายผิวขาวร่างกายกำยำที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ปลายเตียงด้วยความไม่เข้าใจทั้งๆที่เมื่อคืนทั้งเขาและเธอต่างก็มีความสุขกันแล้วทำไมเช้าวันถัดมาถึงเอ่ยคำบอกเลิกออกมาได้ "หมายความว่าไงคะพี่อาทิตย์..ลินทำอะไรผิดหรอ"ร่างเล็กรีบเข้าไปสวมกอดร่างกำยำทันทีหัวใจของเธอเต้นอย่างรัวเร็วด้วยความกังวลและกลัวเธอรู้ว่าผู้ชายที่ชื่ออาทิตย์นั้นเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆมากแค่ไหนแต่ตั้งแต่เขาเอ่ยปากขอคบกับเธอผู้ชายคนนี้ก็หยุดพฤติกรรมทุกอย่างและหันมาสนใจเธออยู่เพียงผู้เดียว "ฮะฮะฮ่าา"เสียงหัวเราะดังขึ้นลินดายิ่งไม่เข้าใจจนกระทั่งประตูห้องเปิดออกพร้อมกับกลุ่มผู้ชายคุ้นตาซึ่งเธอรู้ดีว่าพวกผู้ชายเหล่านั้นคือเพื่อนของอาทิตย์ลินดารีบผละกอดออกจากอาทิตย์ก่อนจะรีบยกผ้าห่มมาคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเองด้วยความตกใจ "นะนี่มันอะไรกันคะ"ลินดาเอ่ยถามด้วยใบหน้าเลิกลั่กเธอกอดผ้าห่มแน่นมองอาทิตย์กับกลุ่มเพื่อนที่หัวเราะเยาะเธอไม่หยุดก่อนที่อาทิตย์จะเดินไปสวมเสื้อและรับบุหรี่จากเพื่อนมาจุดสูบอย่างสบายใจ "พี่อาทิตย์บอกลินทีนี้มันเรื่องอะไรกัน!" ลินดาตะโกนถามอย่างร้อนลนและหวาดกลัวเธอเป็นเพียงเด็กสาววัยใสที่จู่ๆก็โดนรุ่นพี่สุดฮอตของมหาลัยตามจีบจนสุดท้ายก็ตกลงปลงใจที่จะคบกันและมอบครั้งแรกให้อย่างเต็มใจแต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเห็นมันเหมือนไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด "นี่ลิน...ลินคิดจริงหรอว่าคนอย่างพี่จะมาคบกับผู้หญิงสภาพบ้านนอกแบบนี้"คำพูดของอาทิตย์ทำให้ลินดาน้ำตาร่วงทันทีร่างสูงหยิบเสื้อผ้าเก่าๆของเธอขึ้นก่อนจะฉีกมันทิ้งพร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนาน "ฮึก..พี่อาทิตย์"ลินดาร้องไห้ออกมาอย่างหนักมองการกระทำที่ไม่เคยได้เห็นของอาทิตย์ร่างสูงค่อยๆเดินมาหาเธอก่อนจะจับช่อผมของเธอขึ้นมาสูดดม "อี๋ขนาดผมยังมีกลิ่นสาปเลยอ่ะแหวะ"ลินดาเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยินหัวใจของเธอแตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดีอาทิตย์ที่เคยตามจีบเธอผู้ชายที่มารับไปส่งเธอในทุกๆวันผู้ชายที่ส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนกลับเป็นคนเดียวกับที่กำลังดูถูกเธอในตอนนี้ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาสบตากับดวงตาคมที่จ้องมองเธออย่างดูแคลนมือของเธอกำกันแน่นด้วยความโกรธ "ออกไป!...ออกไปเดี๋ยวนี้!"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นสุดเสียงก่อนจะเริ่มปาข้าวของที่มีอยู่ภายในห้องแม้ของเหล่านั้นจะเป็นของโรงแรมก็ตามเธอปาทุกสิ่งอย่างที่จับต้องได้ด้วยความโมโหทั้งอาทิตย์และกลุ่มเพื่อนต่างหัวเราะเยาะเธออย่างสนุกสนานก่อนจะค่อยๆเดินออกไปเหลือเพียงแต่อาทิตย์ที่จ้องมองเธอพร้อมกับยกยิ้มอย่างสนุก "ตลอด3เดือนที่ผ่านมาขอบคุณนะสำหรับเลือดซิงๆ"ลินดาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้นน้ำตาของเธอไหลไม่หยุดในมือกำโทรศัพท์มือถืออย่างเหลืออด "แม้ว่าลินจะดูบ้านนอกแต่ลีลาก็ถือว่าใช้ได้พี่สนุกมากครับ:)" ปั่ก "ชิบ!" "กรี๊ดดดออกไป๊!"ลินดาปามือถือไปหาอีกฝ่ายด้วยความโมโหอาทิตย์ยกมือขึ้นกุมไปที่หางคิ้วเลือดสีสดไหลลงมาแต่เขาเพียงยกยิ้มมันเท่านั้นก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก 4ปีต่อมา "ช่วยรับเลี้ยงเลโอด้วยเถอะนะคะพ่อ"ลินดานั่งคุกเข่าอ้อนวอนอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่มือของเธอจับแน่นเข้ากับมือของเด็กน้อยวัย2ขวบที่ยืนทำหน้างงไม่รู้เรื่องราว "อย่านะคะคุณแค่ฉันกับลูกภาระก็มากมายก่ายกองแล้วยังจะมารับเลี้ยงลูกใครอีกก็ไม่รู้งั้นหรอ"ภรรยาใหม่ของพ่อลินดาเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ทันที "นี่คือหลานของพ่อนะคะได้โปรด...แค่เลโอค่ะหนูขอแค่พ่อรับเลี้ยงแค่เลโอเท่านั้น"ร่างเล็กรีบเข้าไปกอดขาผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนวอนน้ำตาของเธอไหลรินเป็นทางยาวหลังจากผู้เป็นแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุจึงเหลือเพียงแค่เธอกับลูกชายตัวน้อยและแน่นอนว่าเธอไม่มีทั้งเวลาเงินที่มากพอในการเลี้ยงดูลูกชายของเธอจนต้องแบกหน้ามาหาผู้เป็นพ่อที่แยกทางจากแม่ไปนานหลายสิบปีแล้ว "หนูสัญญาว่าจะส่งเงินมาให้ทุกเดือนขอแค่พ่อเลี้ยงเลโอให้ดีพาเขาเข้าโรงเรียนดีๆกินอาหารดีๆก็พอค่ะลินขอแค่นี้.."ชายร่างสูงนั่งมองลูกสาวที่ร้องไห้ไม่หยุดก่อนจะสบตาเข้ากับเด็กชายตัวน้อยที่ยืนนิ่งเหมือนไม่มีความรู้สึกแม้จะเห็นว่าผู้เป็นแม่กำลังร้องไห้หนักแค่ไหนก็ตามแต่เด็กน้อยคนนี้เพียงแค่มองนิ่งๆเท่านั้น "มาหาตาสิเลโอ"สองมืออ้ากว้างลินดารีบเงยหน้าด้วยความดีใจก่อนจะผลักเลโอให้เข้าใกล้ผู้เป็นพ่อและนั่นยิ่งทำให้ภรรยาใหม่ของพ่อเธอไม่พอใจทันที "คุณคะ!นี่อย่าบอกนะว่าจะรับเลี้ยงจริงน่ะ!" "ออกไปก่อน" "คุณคะ!"ลินดามองหญิงสาวที่พอโดนสายตาดุๆของพ่อเธอไปก็เงียบและรีบกระแทกเท้าเดินหนีด้วยความไม่พอใจทันทีร่างเล็กหันกลับมาสนใจพ่อของเธออีกครั้งความหวังที่ลูกชายของเธอจะได้เติบโตในที่ที่ดีกว่านี้เริ่มมีมากขึ้น "พ่อเด็กล่ะ"คำถามจากปากผู้เป็นพ่อทำเอาลินดาชะงักไปทันทีเธอก้มหน้าลงและเงียบนั่นทำให้พ่อของเธอถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากแยกทางกับภรรยาเก่าเขาก็ไม่ได้ติดต่ออีกฝ่ายเพราะภรรยาเก่าปิดการติดต่อทุกช่องทางและพึ่งมารับรู้ว่าภรรยาเก่าของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุที่ออกข่าวไม่นานลูกสาวของเขาก็ปรากฏตัวขึ้นแน่นอนว่าการหาที่อยู่ของเขาไม่ได้ยากเพราะเขาเป็นนักการเมืองที่มีชื่อเสียงแม้ตอนนี้จะเลิกทำการเมืองไปแล้วก็ตาม "พ่อจะเลี้ยงเลโอให้ถ้าลูกยืนได้ด้วยตัวเองเมื่อไหร่ก็ค่อยมารับไปแล้วกัน"คำพูดของพ่อทำให้ลินดายิ้มออกมาทั้งน้ำตาตลอดระยะเวลาที่มีเลโอค่าใช้จ่ายก็เพิ่มมากขึ้นเธอออกจากมหาลัยเพราะท้องก่อนจะหางานเล็กๆน้อยๆทำซึ่งผู้เป็นแม่ก็ช่วยได้แค่นิดหน่อยคือการออกไปขายของที่ตลาดก่อนจะเกิดเหตุชนแล้วหนีเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาแม่ของเธอเสียชีวิตคนร้ายหนีออกจากที่เกิดเหตุและตำรวจก็ไม่ได้ดำเนินเรื่องอะไรต่อแม้เธอจะไปร้องขอความเป็นธรรมแล้วก็ตาม "ขอบคุณนะคะพ่อหนูขอบคุณพ่อมากจริงๆ"ลินดายกมือไหว้พ่อของตัวเองถ้าหากแม่ของเธอยังอยู่แน่นอนว่าคงจะด่าเธอสารพัดที่มาขอความช่วยเหลือจากพ่อแบบนี้เพราะที่แม่ของเธอตัดขาดจากพ่อก็เพราะครอบครัวของพ่อไม่ชอบที่แม่เป็นเพียงหญิงธรรมดาและได้แต่งงานเพียงเพราะท้องแค่นั้นแม่ของเธอพาเธอออกมาจากชีวิตที่สวยหรูตั้งแต่เธอ7ขวบและมาเช่าห้องอยู่ด้วยกันสองคนแม่ของเธอบอกเสมอว่าเธอกับแม่เป็นเพียงสิ่งที่น่าขยะแขยงของพวกคนรวย "แล้วตอนนี้ลูกทำอะไรอยู่" "หนูเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งค่ะ"ลินดาเอ่ยตอบไปหลังจากต้องออกจากมหาลัยพอคลอดเธอก็ไปเรียนหลักสูตรพยาบาลที่เปิดสอนแถวบ้านจนได้เป็นพยาบาลเต็มตัวโดยมีแม่คอยซัพพอร์ตเธออยู่เสมอคอยเลี้ยงดู เลโอและหาเงินค่าเทอมให้เธอมาอย่างยากลำบากและแน่นอนว่าการที่เธอเป็นพยาบาลทำให้เธอไม่มีเวลาว่างเลี้ยงลูกเท่าไหร่เพราะต้องหาเงินเข้าบ้านเนื่องจากแม่ของเธอก็ข้อเข่าไม่ค่อยดีเลยไม่อยากให้เดินมากแต่สุดท้ายแม่ของเธอก็ไม่ยอมฟังและยังคงออกไปขายของตั้งแต่เช้ามืดจนเกิดอุบัติเหตุทำให้เสียชีวิต "พ่อจะหาโรงบาลดีๆให้แล้วกันจะได้มีรายได้มากกว่านี้" "ขอบคุณค่ะพ่อ"ลินดายกมือไหว้ผู้เป็นพ่ออย่างขอบคุณก่อนจะมองหน้าลูกชายที่เพียงมองเธอนิ่งๆเท่านั้นเลโอมีความผิดปกติกับเรื่องความรู้สึกมาตั้งแต่เด็กๆเขาเป็นเด็กเงียบๆไม่ร้องไห้ไม่ค่อยพูดจนเธอต้องพาไปหาหมอและรู้ว่าลูกของเธอป่วยเป็นโรคไร้ความรู้สึกหมอแนะนำให้พยายามพูดคุยและพาออกไปทำกิจกรรมข้างนอกแต่เพราะไม่มีเวลาเลยจนทำให้อาการหนักขึ้นจนตอนนี้ลูกชายของเธอพูดเพียงแค่บางคำเท่านั้น "เลโอครับ...เลโออยู่กับคุณตาไปก่อนนะไม่นานเดี๋ยวแม่มารับเข้าใจไหม"มือบางยกมือขึ้นลูบผมลูก ชายอย่างถนุถนอมเธอมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่มองหน้าลูกชายที่เหมือนกับผู้ชายคนนั้นไม่มีผิดเพี้ยนผู้ชายที่ทำให้ชีวิตของเธอจมดิ่งได้ถึงเพียงนี้ "อื้อ"เสียงเล็กๆตอบกลับมาดวงตาแป๋วมองผู้เป็นแม่นิ่งๆรอยยิ้มเศร้าๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลินดาเธอปาดน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆก่อนจะหยิบยาที่เลโอต้องทานทุกวันออกมาให้พ่อของเธอดูและอธิบายถึงโรคที่เลโอเป็น "หนูจะรีบกลับมารับเลโอนะคะ"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นอยู่หน้าประตูบ้านผู้เป็นพ่อเพียงพยักหน้ารับเบาๆมองลูกสาวที่มีดวงตาเศร้ายืนโบกมือลาลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเลโอยกมือขึ้นโบกเบาๆแต่สีหน้ายังคงเรียบเฉยนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารเด็กคนนี้มากและสงสารลูกสาวตัวน้อยที่เขาลืมเธอไปชั่วขณะนึงในชีวิต เปิดมาก็เศร้าจับใจเลยโอ้ยยย อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ