ตอนที่ 7
2106 คำ
ชานส์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวพาดหัวเกี่ยวกับการฆาตกรรมเมื่อวานและบุคคลสูญหายคนใหม่ มิสเตอร์ แอสลอน โนโล ทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์เขาเป็นอดีตคนสนิทของพ่อเขาและเป็นคนยักยอกเงินสถานนีด้วย โดโนเดลจับเขาได้ดังนั้นเพื่อไปการแลกเปลี่ยนพ่อเขาให้แอสลอนช่วงลบประวัติรอยและฝากชานส์เข้าทำงานที่สถานนี ถ้ารอยอยากฆ่าแอสลอนก็ไม่แปลก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเขาลุกเดินไปดูตาแมว รถคาดิลแลคสีเงินแบบสี่ประตูเจออยู่หน้าบ้านและบุคคลที่มา...
"อุตสาห์เตือนแล้วนะ" เขาเปิดประตู
โคจิม่ากับเรจีน่าพวกเขาแต่งตัวต่างจากวันก่อน พวกเขาใส่เสื้อยืดธรรมดา
"มีธุระอะไร"
"ทักทายชาวบ้านแบบนี้เหรอ"
"ไปนั่งรถเล่นด้วยกันหน่อยสิคะ เรามีธุระจะคุยด้วย" เรจีน่ายิ้มหวานชวนเขา
'สังหรณ์ใจไม่ดีเลย' ถ้าปฏิเสธ "ผมขอหยิบเสื้อคลุมก่อน"
ชานส์เข้าไปหยิบเสื้อคลุมก่อนเดินตามทั้งสองคนไป
“รถนี่ของคุณหรือครับ” ชานส์ถามโคจิม่า
“ใช่ผมมีรถอีกยี่ห้อหนึ่งอยู่ที่บ้านน่ะเวลาไปไหนผมจะขับตัวนี้ตลอดแหละ” โคจิม่าลูบกระโปงหน้ารถเบามือ
"พี่ชายหน่ะหวงรถมากชอบเป็นงานอดิเรกเลยล่ะ" เรจีน่าพูดจากฝั่งข้างคนขับ "ขึ้นรถกันเถอะ"
หลังขับไปได้สักพักโคจิม่าพูดขึ้น "รู้ข่าวเมื่อเช้าหรือยัง"
"มิสเตอร์ แอสลอน โนโลเหยื่อรายใหม่"
“รู้จักเหรอค่ะ”
“อดีตคนสนิทของพ่อผมหน่ะ” ชานส์เบือนหน้าไปทางหน้าต่าง
"ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“เขาเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พี่ผมเป็นแบบนี้ ถ้าคุณอยากให้ช่วยผมขอผ่าน”
โคจิม่ามองชานส์จากกระจกหน้า แต่เรจีน่าเป็นคนพูด "คุณช่วยเขาอยู่เหรอ"
"ช่วยหรือไม่เรื่องของผม ผมเตือนแล้วอย่ายุ่งกับเรา"
"หมายความว่าคุณกำลังช่วยฆาตกรอยู่ใช่ไหม"
ชานส์ไม่พูดต่อใช่รอยกลายเป็นฆาตกรแต่ก็เป็นครอบครัวเดียวของเขาที่เหลืออยู่
"ผู้กำกับดีนบอกว่าคุณทิ้งเอกสารไว้กับเขา ฉันบอกแล้วหนิว่าคุณจะปลอดภัยเพียงแค่คุณเซ็นมัน"
"และพวกคุณจะโดนฆ่า ถ้าผมเซ็นมันรอยจะหันไปเล่นงานคุณรวมถึงเพื่อน ๆ ของคุณทุกคน"
"การยอมรับความเสี่ยงเป็นหน้าที่ของเรายังไงเราก็ต้องตายแต่เราจะเลือกเอง ผมเชื่อว่าเราจัดการกับเขาได้แน่"
"ผมไม่พูดซ้ำแล้ว"
"เราก็เหมือนกัน"
โคจิมาพาพวกเขาไปแวะกินอาหารกลางวันในห้างดังย่านเขตบี เขตบีอยู่ห่างจากเขตเอสิบกิโลเมตรเขตบีเต็มไปด้วยแสงสีเสียงยิ่งกว่าเขตเอ ในบรรดาเขตทั้งหมดเขตเอชเป็นเขตที่พัฒนาที่สุดกลับเป็นเขตเอที่พัฒนาน้อยที่สุดเพราะคนส่วนใหญ่มักเขาไปอยู่กลางเมืองมากกว่านอกเมืองฉะนั้นตั้งแต่เขตเอชเป็นต้นไปจะเต็มไปด้วยบ้านคนรวยทั้งหมด
"สรุปพวกคุณพาผมมานั่งรถเล่นหรือลักพาตัวผมกันแน่"
"อยากทั้งสองอย่างยิ่งไกลบ้านนายเท่าไหร่พูดคุณกันง่ายมากเท่านั้น จะได้อยู่ห่างจากสายตาพี่คุณด้วย...แปดปีที่ผ่านมาคุณรู้ร่ึเปล่าว่าเขาไปอยู่ไหนมา"
"หลังผมลาออกก็ไม่ได้ติดตามข่าวสารนักหรอก"
เสียงโทรศัพท์ของเรจีน่าดังขึ้น "เจ้าหน้าที่คราวิ่นค่ะ" เธอขมวดคิ้ว "เข้าใจแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้น" โคจิม่ารอจนเธอวางสาย
"มีการถ่ายทอดสดการฆาตกรรม เหยื่อที่หายไปเมื่อเช้าเรารีบไปที่สำนักงานกันเถอะ"
"แต่จากนี้ไปถึงเขตเอไม่ทันแน่ นานเกินไป"
"ไม่จำเป็นตอนนี้ทุกเขตกำลังติดตามฆาตกรรายนี้เราไปที่สถานนีเขตบีได้"
"ยิ้มหน่อยสิเรากำลังออกกล้องกันอยู่นะ" ฉันตบหน้าเจ้าแอสลอนดังฉาด "ใครสั่งให้แกหลับ"
มันถมน้ำลายปนเลือดลงพื้น "ฉันแค่ทำตามคำสั่งพ่อแกเท่านั้นแค้นนักก็ไปฆ่าพ่อของแกสิ"
"ฆ่าไปแล้วไงได้ดูข่าวมั้งไหมเนี่ย เพราะฆ่าแล้วเลยมาเก็บที่เหลือ" ฉันหยิบรูปนังแองเจลลิสให้มันดู "ฆ่าแล้วสองเหลืออีกสาม"
"สองเหรอ"
"แกไงคนที่สอง" ฉันเปิดโปรแกรมพิพากษาโปรแกรมนี้จะมีสองตัวเลือกว่าอยากให้คนที่โดนเลือกรอดหรือตาย "สวัสดีทุก ๆ ท่านอย่างที่พวกคุณทราบผมคือฆาตกรล่องหนเลื่องชื่อที่หายไปกว่าแปดปี ครั้งนี้ผมกลับมาอีกครั้งเพื่อทวงสิ่งที่เป็นของผมคืนวันนี้ผมจะเปิดโอกาสให้พวกคุณได้เลือก" ฉันหลีกทางให้กล้องเห็นแอสลอน "ชานคนนี้ทำเรื่องงามไส้ไว้หลายเรื่องแต่เรื่องที่โด่งดังมากที่สุดคงเป็นการยักยอกเงินในสถานนีคุณพ่อผมรู้เรื่องเข้า เขากับพ่อผมทำให้สิ่งที่ไม่น่าให้อภัยพวกเขาทำให้ผมเป็นคนไร้ตัวตน ทำให้ผมตายทั้งเป็นกับแม่ของผมหล่อนตายเพราะพ่อของผมแต่ผมจัดการไปแล้วรวมถึงสาวสวยอย่างแองเจลลิสนักแสดงสาวที่ทำให้น้องชายของผมต้องเสียแม่ของเขาไป พวกคุณรู้ในสิ่งที่ควรรู้แล้วจะรออะไรอีกล่ะ ได้เวลาเลือกความตายให้เขาแล้ว"
โหวตเปิดนับเวลาถ้อยหลัง 2.00 1.59 1.58...
“แบบนี้ดูท่าจะเกินไปแล้ว” โ่คจิม่ามองการถ่ายสดไม่กระพริบ พวกเขามาถึงเกือบทันเวลาถ่ายทอดสด
"ให้ตายฆาตกรคนนี้รอบคอบกว่าที่คิด อำพรางใบหน้าได้ดีจริง" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งโวยขึ้น พวกเขายังไม่รู้ว่าฆาตกรคนนี้เป็นใครสิ่งที่พวกเขารู้แค่เปลือกนอกเท่านั้น
"คุณจะเลือกอะไร" เรจีน่ากระซิบถามชานส์
“คุณถามผมเหรอ”
“นั้นสิฉันไม่น่าถามเพราะถ้าเป็นฉันคงเข้าข้างพี่ชายตัวเองเหมือนกัน”
โคจิม่าทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ “เยี่ยม”
ทั้งคู่อยู่นอกวงสนทนาเลยไม่ได้ที่พวกเจ้าที่กับโคจิม่าคุยกัน
"ทำไมพวกคุณถึงเข้ามายุ่งกับคดีนี้"
"พ่อของคุณเป็นหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลแม้แต่ประธานาธิบดียังติดค้างพ่อคุณเลย เราได้รับคำสั่งจากท่านให้ตามจับพี่ชายคุณ"
ชานส์ฟังนิ่ง ๆ คุณพ่อติดสินบนประธานาธิบดีเรื่องการเข้ารับตำแหน่งเขาขอให้พ่อไปป่าวประกาศให้ทุกคนเลือกเขาเป็นประธานาธิบดีสิ่งแลกเปลี่ยน ครอบครัวของเราได้รับการปกป้องอย่างดีมีหน้ามีตาในสังคมถ้าข่าวนี้รั่วไหลออกไป ท่านไม่มีที่ยืนเป็นแน่โคจิม่าสั่งการพวกเจ้าหน้าที่ พวกเขากระตื่นรือร้นตั้งแต่เห็นว่ามีเจ้าหน้าที่เอฟบีไอร่วมงานนี้ด้วย ใครเล่าไม่อยากทำงานกับเอฟบีไอทำงานดีหรือได้เอฟบีไอเป็นเพื่อนสักคน ขอให้เอาชื่อยื่นให้ผู้อำนวยการของเอฟบีไอดูมีหวังได้เข้าทำงานที่สำนักงานเอฟบีไอชัวร์
"เอาจริงดิ" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะโกน
ชานส์กับเรจีน่าเข้าไปดูผลโหวต มีคนโหวตมัน
"นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหน่ะ!"
ชานส์มองดูจอคอมมันเป็นการถ่ายทอดสดเงาดำเดินไปเดินมา แอสลอนนั่งคุกเข่าบนพื้นรอบคอเขามีเชือกคล้องคอพวกเขาพูดอะไรกัน พวกชานส์ได้ยินแค่ตอนที่รอยพูดตอนแรกเท่านั้นแต่เพียงพอทำให้ผู้คนที่ไม่รู้เรื่องราวคิดว่ามันเป็นการแสดง มีการคอมเม้นต์มากมายเกี่ยวกับการถ่ายทอดสด บ้างว่าเลือกอะไรก็เลือกไป บ้างก็ว่าถ้าเป็นเรื่องจริงคนที่กระทำเรื่องชั่วสมควรโดนลงโทษ
โคจิม่าเดือดดาล "ระบุตำแหน่งได้รึยัง"
"สัญญาณเด้งไปทั่วเราจับปลายสัญญาณไม่ได้เลยครับ"
"โถ่เว้ย!" โคจิม่าสบถ ภายในจอภาพรอยยังเดินไปมาเขากำลังรอเวลาเท่านั้นส่วนแอสลอนผมลองอ่านปากเขา เขากำลังสวดมนต์ขอให้พระเจ้ารับเขาไปอยู่ด้วยรอยหยุดเดินมองมาทางกล้องแล้วเวลาก็หมด
'ตาย 145,899 รอด 965'
"พระเจ้าช่วยคนดูเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
พวกเขาได้ยินเสียงอีกครั้งเสียงกลไกบางอย่างทำงานมันเกิดขึ้นเร็วมากร่างของแอสลอนถูกดึงไปจนเชือกตึงพอทับหลอดลมแอสลอนดิ้นพยายามหายใจ รอยมองร่างแอสลอนกระตุกสองสามครั้ง...ทุกอย่างจบลง
ชานส์หันหลังพิงประตูห้องนอนหลังจากการถ่ายทอดสดจบเขาแอบหนีออกมา เขาโทรหาเดวิดให้มารับที่สถานนีเขตบีเดวิดอาสาจะอยู่เป็นเพื่อนแต่ชานส์ไม่ต้องการ เขารู้ว่าพอพรุ่งนี้มาถึงเขาจะถูกเรียกตัวให้ไปที่สถานนีอีกโคจิม่าคงเอาเรื่องนี้ไปรายงานกับผู้อำนวยการโรจินกับผู้กำกับดีน เขาพยายามอะไรที่พอจะหยุดรอยได้บ้างแต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุรอยอาจฟังชานส์ แค่ฟังใช่ว่าจะทำตามคงทำได้แค่รอดูวันพรุ่งนี้ เช้าวันต่อมาเสียงกริ่งหน้าประตูดังรัวเขารีบวิ่งไปเปิดประตู
"ขึ้นรถ" โคจิม่าพูดเกือบจะตวาด สายตาชานส์มองเรจีน่าเธอมองเขาไม่ต่างจากคนทรยศ "เร็วสิ!"
โคจิม่าเหยียบตลอดทางพวกเขามาถึงเพียงสิบนาที
"เมื่อวานทำแสบนะเล่นหายไปแบบนั้นทีนี้จะไม่ให้คิดได้ไงว่าคุณเป็นพวกเดียวกับพี่คุณรึเปล่า" เรจีน่าผลักประตูเต็มแรงเธอปิดดังปังเดินกระแทกเท้าเข้าไป
"ผมปิดท้ายเอง" โคจิม่ายืนด้านหลังชานส์ ชานส์มีแต่ต้องทำตาม
จนได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยจนได้ชานส์ลองวัดความเสี่ยงต่อให้เขาหนีหรือไม่หนียังไงสองพี่น้องเอฟบีไอคิดอยู่ดีว่าตัวเขาอาจทำทุกอย่างเพื่อให้รอยหนีไปได้ เขาเดินไปตามทางสุดที่ห้องประชุมเขาเข้าไป
"ดูสิใครมา หนอนบ่อนไส้ของเรา" ผู้อำนวยการโรจินมองเขาเย้ยหยัน
ชานส์ไม่พูดเขาเพียงแต่นั่งผู้กำกับดีนเอ่ยเสียงเรียบ
"มีอะไรจะพูดไหม"
ชานส์ยังเงียบ...จะให้พูดอะไรในเมื่อทุกคนในห้องนี้ไม่มีใครเชื่อใจน้องชายฆาตกรหรอกถามไปก็เท่านั้น เขาจะช่วยรอยหรือไม่ช่วยทุกคนก็จะทำคือจับเขา 'ไม่มีทางเลือกเลย'
"ชานส์" แฮร์รี่มองคาดคั้น
"ให้ผมพูดอะไร"
"อะไรก็ได้ที่บอกถึงกิริยาของคุณ คุณหนอนบ่อนไส้"
"ได้ผมจะพูด...จับผมสิแล้วพวกคุณจะได้สิ่งที่ต้องการ" ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว "เมื่อผมถูกจับรอยจะตามฆ่าคุณทุกคนในห้องนี้เขาจะไม่สนอีกแล้วว่าพวกคุณจะเกี่ยวข้องกับพ่อผมหรือไม่ พวกคุณก็แค่เศษขยะที่เขาต้องเก็บทิ้งแค่นั้น..." ชานส์ยักไหล่
"แล้วหนีออกไปทำไม"
"จะให้อยู่ทำอะไรอีกล่ะแอสลอนโดนฆ่าคุณจับฆาตกรไม่ได้ละครหลังฉากจบแล้วจะให้อยู่ดูอะไรอีก พอเข้าช่วยก็หาว่าเกะกะไม่ช่วยก็หาว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ สรุปแล้วพวกคุณต่างหากต้องการอะไรพวกคุณรู้สิ่งที่รู้ไปหมดแล้วที่เหลือจัดการเองสิ เก่งกันนักหนิจับเองสิเพราะอย่างนี้ผมถึงเกลียด...เกลียดที่พวกคุณชอบตีโพยตีพายไปก่อนไข้ทำให้ดูน่าเชื่อถือแต่เอาเข้าจริงยังโง่ดักดานอยู่เลย การฆาตกรรมเมื่อวานเขาไม่ได้เป็นคนฆ่า คนที่ฆ่าแอสลอนคือคนที่เข้ามาโหวตว่าให้เขาตายหรือรอดแน่จริงไปตามจับสิ กรุณาจับให้หมดด้วยนะจะได้ไม่เหลือผู้ต้องสงสัยหรือหนอนบ่อนไส้อีก"
เสียงข้างนอกห้องประชุมดังระงมประตูถูกผลักเข้ามา
"ผู้อำนวยการเหยื่อ...เหยื่อรายใหม่ครับ"
"ห๊ะ"
"ใคร"
"รองผู้กำกับจอนห์สันจากเขตเอชครับ"
- ผู้เขียน
