ตอนที่ 13
3586 คำ
ฉันล้างมือเปื้อนเลือดในห้องน้ำของหัองพักพนักงาน เพระมันฉันเลยกลับไปหอพักไม่ได้ แถมเสื้อก็เลอะเลือดด้วย
“โอ๊ย” ฉันชะงักเพราะขยับไหล่เร็วไปแต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ฉันค่อย ๆ เปิดเสื้อตรงไหล่ รอยกัดดูไม่ลึกแต่แสบชิบ...กัดซะเต็มแรงเลย เกือบเสร็จมันแล้ว
“คิดแบบฉันสิ เรามาปรองดองกันดีกว่า กำจัดเศษขยะแล้วเก็บพวกที่เป็นประโยชน์ไว้ใช้งาน แน่นอนแกจะได้ทุกอย่างที่ต้องการด้วย”
“หา”
“ได้ยินชัดแล้วหนิ”
ฉันถอนหายใน “ตัวเองจะตายอยู่แล้ว ยังจะโลภมากอีก”
“ใครกันแน่ที่จะตาย” มันก้มลงมากัดที่ไหล่ฉันอย่างเร็ว ฉันตั้งตัวไม่ทันเผลอร้องออกมา พยายามใช้ขาดันแต่มันก็ใช้น้ำหนักตัวทับฉันไว้
มันถอนเขี้ยวออกแทนที่จะหยุดกลับมากัดที่คอฉันต่อ ไม่แค่นั้นมือมันเริ่มป้วนเปี้ยนแถวเข็ดขัดฉันอีก
มันเงยหน้าขึ้น “เชื่อสิ แกจะต้องชอบ ทุกอย่างที่แกเสียไปจะได้กลับคืนมาทันทีที่ยอมรับข้อเสนอฉัน”
“เป็นมิตรกันเรอะ”
“ฉันอยากได้มากกว่านั้น” มันก้มลงมาหอบแก้มผม...คลอเคลียคอผมต่อ...ชักทนไม่ไหว
ฉันเงียบกำลังคิดว่าจะฆ่ามันยังไงดี
“ว่าไง”
หมดหนทาง “รู้แล้ว” ฉันยกแขนโอบรอบคอมัน
ว่าจบมันทำธุระของมันต่อ ฉันเองก็เหมือนกัน...ทำทีกอดคอมันแน่นแล้วค่อย ๆ หยิบมีดสั้นขนาดเล็กสำหรับแทงเข้าจุดสำคัญเพื่อฆ่า ฉันง้างมีดจนสุดแขนแล้วแทงครั้งเดียวและแม่นยำ
กลับสู่ความเป็นจริงฉันก้มลงมองร่างที่เริ่มแข็ง ต้องรีบจัดการให้เร็วตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ยามเดินถี่ขึ้นทุกทีถ้ามีใครเข้ามาเห็น...จบแน่
“สิ่งที่ฉันต้องการ” ฉันหยิบผ้ามาคลุมศพ “แค่มีตัวตนในสายตาชานส์แค่นั้น ก็เพียงพอแล้ว” เริ่มจัดการศพดีกว่า
ชานส์ไม่อยากให้เรจีน่าอยู่บ้านคนเดียว เลยต้องพาเธอไปที่ทำงานด้วย
“ไงพวกมาแต่เช้า...โว้ว ๆ ดูสิว่าพาใครมา” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งทักเขา
“เพื่อนเราร้ายไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย หัดพาสาวมาด้วย” เพื่อนที่กำลังเช็ดกระจกแซวเขา
“อิจฉาล่ะสิ”
“แหงสิ ไอเสือเราไม่เบาแหะ”
ชานส์พยักหน้าขอบคุณแล้วแนะนำเรจีน่าให้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานของเขาเกือบทุกคน
“ผู้จัดการพอมีงานให้เธอทำไหมครับ”
ความจริงเขากะให้เธอมาอยู่ที่นี่เวลาที่เขาทำงานเท่านั้น แต่เจ้าตัวไม่อยากอยู่เฉย ๆ เธอมาอยู่ที่ทำงานของคนอื่นมานั่งเล่นนอนเล่น เธอรู้สึกเกรงใจเพื่อนของเขาอย่างน้อยก็ช่วยงานนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ให้ดูน่าเกลียด
“อืม...อ้อ! มีตำแหน่งหนึ่งว่างพอดี” ผู้จัดการหันไปพูดกับเรจีน่า “ทางร้านขาดคนที่จะต้องเช็คสต๊อกสินค้ากับสั่งซื้อ เพราะคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นทำให้มีพนักงานหลายคนลาออกค่อนข้างเยอะ ตำแหน่งนี้ว่างมาสองวันแล้ว เอ่อ...คุณสะดวกที่จะทำไหมคุณคราวิ่น”
“ได้ค่ะ ฉันอยากทำงานอย่างนี้มานานแล้ว” เธอยิ้มรับอย่างร่าเริง
“งั้นเริ่มงานวันนี้เลยละกันนะ อยู่ไหนนะ...ลอร่า!” ผู้จัดการกวักมือเรียกสาวร่างเล็กคนหนึ่ง
ลอร่า หน้าตาเธอค่อนข้างใช้ได้ รูปร่างเล็กพอ ๆ เรจีน่า เสียอย่างเดียวถ้าไม่นับแหวนที่นิ้วของหล่อน
“นี่ลอร่า เธอจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดยูนิฟอร์มของร้านเรา พาเธอไปดูสินค้าเราแล้วดูด้วยว่าวันนี้ต้องสั่งซื้ออะไรบ้าง”
“ได้เลย” ลอร่าเดินมาหาเรจีน่าพาเธอไปที่ห้องพักพนักงานหญิง
“ส่วนนายได้เวลากลับมาทำงานแล้ว”
“คุณดูสนุกกับงานนี้มากเลยนะ” ชานส์ส่งขวดน้ำเปล่าให้เรจีน่า
ตอนนี้พวกเขากำลังเที่ยง เรจีน่าดูกระตือรือล้นกับงานมาก ไม่อยากเชื่อว่านี่คือเจ้าหน้าที่สาวเอฟบีไอ
“สนุกจะตาย คอยจัดของสั่งของใครจะไม่ชอบ”
“แล้วทำไมไม่ทำงานนี้แต่แรก”
“ถูกบังคับให้เรียนด้านกฎหมายน่ะ ฉันกับพี่โคจิม่าไม่มีทางเลือกมากเท่าไหร่” เธอวางขวดน้ำ
ชานส์ยิ้มแห้ง นึกถึงตัวเองขึ้นมาทันทีเพราะเขาเองก็ถูกบังคับให้เรียนด้านนี้เหมือนกันแต่เขาถูกฝากเข้าทำงานกับสถานนี ส่วนเธอกับพี่ชายเธอต้องสอบเข้าสำนักงานเอฟบีไอ เทียบกันแล้วเธอดูดีกว่าเขาอีกด้วยซ้ำ
“ทุกคนเงียบหน่อย” เพื่อนเขาคนหนึ่งตะโกนบอกคนทั้งร้าน
ทุกคนหันไปมอง ไม่ได้มองเพื่อนคนนั้นแต่เป็นข่าว...
“เมื่อเวลาประมาณตีสองสิบห้า เจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นที่ห้องพักพนักงาน เจ้าตัวเข้าไปตรวจพบศพของท่านประธานาธิบดีนอนตายอยู่บนเตียงสภาพท่านเปลือยเปล่าพร้อมมีข้อความเขียนไว้ ‘แด่เหล่าคนที่โลภมากในลาภยศ’ เหตุการณ์นี้สร้างความสะเทือนขวัญแก่ประชาชน และเกิดคำถามมากมายว่าท่านโดนฆาตกรรมโดยใคร ซึ่งทางเอฟบีไอกับซีไอเอเชื่อว่านี้ยังเป็นฝีมือของฆาตกรล่องหนที่ยังลอยนวลอยู่ นับตั้งแต่ที่เขาหยุดฆ่าไปเมื่อสองถึงสามวันก่อน เจ้าหน้าที่คาดว่าการฆาตกรรมเกิดตอนประมาณก่อนเที่ยงคืน...”
ชานส์เบนหน้าไปอีกทาง รอยทำให้สิ่งที่เขาต้องการแล้ว ที่ชานส์ไม่คิดที่จะห้ามเหตุผลเดียวเพราะเขาเองก็เกลียดหน้าประธานาธิบดีคนนี้เหมือนกัน หนึ่งในเมียของเขา เมียคนที่สามคือแม่ของเขาเอง ถ้ารอยทำแบบนี้หล่อนคงจะเสียสูญไม่น้อย แต่ชานส์ไม่สนอยู่แล้วแม่เป็นคนทิ้งเขาไป แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะต้องช่วยหล่อนถ้าหล่อนต้องการให้ช่วย
“ชานส์คะ”
“ครับ”
“มีอะไรเหรอเปล่า ทำหน้าเครียด ๆ”
“เปล่าครับแค่...คิดอะไรนิดหน่อย”
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
‘จนได้’
“โฮวินสันต์พูดครับ”
“พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน พาคุณหนูคราวิ่นมาด้วย” ผู้กำกับดีน
แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้เจอความสงบสักที เขาลุกขึ้น
“ไปกันเถอะ” ยื่นมือให้เธอ “ทำงานกันต่อดีกว่า”
ก่อนกลับบ้านชานส์พาเรจีน่าไปทานอาหารข้างนอก
“เมื่อตอนกลางวันใครโทรมาหรือคะ”
“ผู้กำกับดีนน่ะ เขาอยากให้เราไปที่สถานนีพรุ่งนี้ น่าจะเป็นเรื่องนี้แหละ”
“ตอนที่ดูข่าว...ดูคุณ...”
“ผมเกลียดเรจีน่า เกลียดสิ่งที่ชายคนนั้นทำกับผมและรอย ผมถึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรตอนที่มันถูกฆ่า ตั้งแต่รอยกลับมาก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น เขาไม่มีทางกลับไปมือเปล่าแน่ และถ้าคุณอยากรู้ใช่...เป็นผมเจอเรื่องนี้ก็คงฆ่าคนพวกนั้นเหมือนกัน” เขาตักอาหารใส่จากเธอ “กินกันเถอะ”
รุ่งขึ้นชานส์กับเรจีน่าเดินทางไปสถานนี ไม่ทันเข้าไปเดวิดกับแฮร์รี่ที่กำลังจะเดินเข้าไปอยู่ข้างหลังพวกเขาพอดี
“ชานส์” เดวิดทัก
เขาหันขวับ “นึกว่าคุณอยู่ด้านใน”
“เพิ่งกลับจากตรวจตราน่ะ”
“แฮร์รี่...คุณเป็นไงบ้าง” ชานส์สำรวจเพื่อน
“ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนฟังคำด่า”
“ทำไม”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เข้าข้างในกันเถอะ”
เดวิดกับแฮร์รี่ทักทายเรจีน่า แค่เดินเข้าไปเจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งเข้ามา
“รีบเถอะพวกท่านเข้าประชุมแล้ว”
พอเดินมาถึงไม่ต้องเปิดประตูเสียงของผู้อำนวยการโรจินดังลอดออกมาถึงข้างนอก
“ด่ากราดแบบนี้ได้เรื่องแล้วสิ”
พอเปิดประตูเข้าไป
“แล้วจะให้พวกเราทำยังไง” ผู้กำกับดีนลูบหน้า เบื่อหน่ายกับคำสั่งแต่ละอย่างของโรจิน
“แล้วทำไม่ได้หรือไง”
“ไม่ใช่ว่าไม่ได้แต่จะให้เราเข้าไปทำอะไรที่บ้านพักของท่านประธานาธิบดี เอฟบีไอกับซีไอเอคงเก็บหลักฐานไปหมดแล้ว พวกเขาดูแลเรื่องนี้โดยตรงจะให้เราเข้าไปทำอะไร”
ในห้องเงียบเมื่อผู้เข้ามาใหม่เข้ามาฟังการโต้เถียงนี้ด้วย โดยเฉพาะโรจินที่มองระหว่างชานส์กับเรจีน่าตาไม่กระพริบ
“คุณมาทำอะไรที่นี่อีกโฮวินสันต์”
“ผมเรียกเขามาเอง”
“เลิกกัดกันได้แล้ว” มาร์ตินยุติก่อนเริ่มประชุมต่อ
หลังออกจากห้องประชุมเดวิดลากชานส์ไปที่ห้องทำงานของตนโดยที่แฮร์รี่กับเรจีน่าตามมาด้วย
“ใจเย็นพวก”
“ดูคุณตื่นตระหนกนะ” เรจีน่ามองหน้าเดวิด
“แหงล่ะ ที่ผู้อำนวยการโรจินเรียกประชุมไม่ใช่เพราะเรื่องที่ท่านประธานาธิบดีถูกฆ่าแต่เป็นคุณ”
“ทำไม”
“เพราะ” แฮร์รี่มองชานส์กับเรจีน่าสลับกัน “คุณอยู่กับเรจีน่านั้นทำให้เขาไม่พอใจ”
“ตลกดีนะ เขามีวิเรียอยู่แล้วหนิ”
“ของใหม่ต้องดีกว่าของกว่าอยู่แล้ว ใคร ๆ ก็รู้วิเรียเธอนอนกับคนอื่นไปทั่วไม่สนว่าใครจะมองเธอยังไง” เดวิดมองเรจีน่า “คิดแม้กระทั้งนอนกับพี่คุณด้วย แต่เพราะพี่คุณต้องกลับไปพักรักษาตัวที่บ้าน หล่อนเลยไม่ได้ทำสิ่งที่ต้องการ แล้วหันมาเล่นงานคุณแทน”
“หล่อนกล้าเหรอ”
“เห็นแล้วหนิที่ประชุม เรื่องท่านประธานาธิบดีแค่พูดลอย ๆ แค่นั้นแหละ”
‘หล่อนไม่กล้าหรอก’ เขาคิด ‘ถ้าหล่อนคิดจะทำจริงรอยจะฆ่าหล่อนเป็นรายต่อไป’
ชานส์กลับถึงบ้านแล้ว เขาโยนกุญแจรถลงบนโต๊ะกาแฟ รู้สึกหงุดหงิดไม่เข้าใจว่าจะมายุ่งกับเขาทำไมนักหนา
“ชานส์” เรจีน่าแตะหลังเขา
“ขอผมอยู่คนเดียว”
เธอปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เธอเข้าครัวต้มกาแฟเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ตัวหล่อนเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน แต่มันจะผิดไหมถ้าคิดจะรักชานส์ แต่ถ้าแบบนั้นคง...
“ผมขอโทษ” ชานส์พิงเคาน์เตอร์
เธอมองเขาไม่พูดอะไร เดินเข้าไปหากอดเขาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ชายคนนี้จนปลักกับฝันร้ายที่เกิดจากน้ำมือของคนชั่ว แม้พี่ชายเขาจะร้ายแค่ไหน ถ้าคนพวกนั้นไม่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ชานส์อาจจะยิ้นให้เธอได้เห็น แต่หมายความว่าหล่อนอาจจะไม่ได้เจอชานส์ มือเธอวางตรงหัวใจเขา เขากุมมือเธอขึ้นจูบนี้เป็นครั้งแรกที่แตะต้องผู้หญิงนอกจากแม่ของเขา
“ทุกอย่างจะผ่านไป”
เขายิ้ม ดึงเธอเขามาแนบกายยิ่งขึ้น เขาจูบเธอ ริมฝีปากเธอช่างอวลอิ่มยิ่งนัก เขาอุ้มเธอจัดเธอให้ลงนอนบนโต๊ะอาหารเขาคร่อมเธอมือข้างที่ว่างป้วนเปี้ยนตรงชายเสื้อเธอ เรจีน่าร้องครางใส่ปากเขามือทั้งสองข้างจิกเข้าที่ไหล่ เขาไล่จากปากไปที่เนินอก ปลดกระดุมของเธอทุกเม็ดพร้อมกับบราของเธอ เขาลงงับหน้าอกของเธอ เธอหวีดร้องเสียวสาบส่านไปถึงข้างล่าง
ชานส์ปลดกระดุมกางเกงเธอกระชากมันออก ลูบไล้ขาอ่อนไปจนถึงจุดอ่อนไหว เรจีน่าร้องครางออกมา เขาจูบที่จุดอ่อนไหว เธอจับผมเขารู้สึกเสียวส่านทั้งตัว
“ชานส์คะ...ฉัน” เธอเปลี่ยนจากจับผมเขามาจับบ่าล่ำของเขา เธอครางหนักกว่าเดิมเมื่อชานส์ละเลงจุดอ่อนไหวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ชานส์กลับขึ้นมาคร่อมเธอตามเดิมพรมจูบเธอที่ริมฝีปากสวยของเธอ ตอนนี้เขาอยู่ตรงกลางเรียบร้อย เขาใช้มือจับของเขาเพื่อใส่เข้าไปเมื่ออยู่ตรงตำแหน่งที่ต้องการ เขาดันตัวเขาไปในตัวเธอรวดเดียว เรจีน่าจิกไหล่เขาเต็มแรง เขาเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ก่อนเริ่มความเร็วขึ้น เขากอดเธอไว้แน่นไม่ลดความเร็ว ส่วนเธอตอบรับทุกจังหวะของเขา กระทั้งพวกเขาถึงที่หมายพร้อมกันชานส์ดันตัวออกหอบหายใจ เขายกตัวขึ้นจับผมเธอทัดใบหู ยิ้มออกมาเธอหลับไป เขาสวมกางเกงแล้วอุ้มเธอขึ้นไปบนห้องนอนของเขา ล้มตัวลงนอนข้างเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กอดผู้หญิงที่ตัวเองรัก รู้สึกอิ่มเอมตั้งแต่เขาเจอกับความกลัว
เย็นนี้เกิดเรื่องยุ่งที่ร้านอาหาร ผู้จัดการโทรหาชานส์ให้เขารีบไปเพราะขาดพนักงาน ใจหนึ่งอยากไปแต่ใจหนึ่งอยากอยู่เป็นเพื่อนเรจีน่า
“ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณไปเถอะ”
เขาจูบเธอ “ผมจะรีบกลับนะ”
เธอเดินไปส่งเขาที่ประตูหน้าบ้านรอจนเขาขับรถออกไปเธอจึงกลับเข้าไปในบ้าน ชานส์ขับช้า ๆ มองจนแน่ใจว่าเธอกลับเข้าบ้านแล้วเร่งความเร็วรถไปที่ร้านอาหาร ยี่สิบนาทีเขามาถึง เขาจอดในลานดับเครื่องลงจากรถรีบวิ่งเข้าหลังร้าน เขาเปลี่ยนชุดแล้วออกไปช่วยเพื่อนร่วมงาน
“โทษทีช้าไปหน่อย”
“ชั่งเถอะ ตอนนี้รับออเดอร์จากลูกค้าซะ”
ชานส์มองทั่วร้านวันนี้ดูคนเยอะเป็นพิเศษ เขาหันไปถามเพื่อนร่วมงาน
“วันนี้มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่หนิแต่งงเหมือนกันจู่ ๆ คนก็เข้ามาร้านอย่างกับห่าฝน”
เขาเลิกคิดแล้วรีบทำงานพอเสร็จแล้วจะได้รีบกลับไปหาเรจีน่า
เรจีน่าลูบหน้าตัวเองทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนอนกับชานส์ โฮวินสันต์ คิดถึงเมื่อตอนที่พวกเขาร่วมรักกันหน้าเธอก็แดงแปรด จนถึงตอนนี้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวามาก ๆ เริ่มไม่เข้าในตัวเองแล้วสิ เธอส่ายหน้าเลิกผ้าห่มกำลังจะลุกไปห้องน้ำ เธอยิ้ม...ชานส์...เขาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำไว้ให้ เธอหยิบมาสวมแล้วเข้าห้องน้ำ
เธอชงนมอุ่นดื่มนั่งดูทีวีช่องโปรดของเธอ คิดไปเองหรือเปล่าว่าเธอรู้สึกเหมือนอยู่บ้านแล้วยิ้มให้ตัวเองอีกรอบ
“ชักเลอะเลือนแล้วสิ”
เธอดูทีวีสลับกับนาฬิกาถึงเพิ่งจะผ่านไปสามสิบนาทีแต่มันเหมือนผ่านไปสามชั่วโมง เธอนั่งกอดเข่า
“เหงาจัง” เธอนึกถึงโคจิม่า
ถึงตอนนี้โคจิม่าจะอาการดีขึ้นแล้วไงซะเขาต้องพักฟื้นอีก เขาถูกส่งตัวกลับไปพักฟื้นที่บ้านที่เขตจี ดีหน่อยที่ไม่มีปัญหาเรื่องการเดินทาง
เสียงมือถือเธอดัง เธอกดรับ “เจ้าหน้าที่คราวิ่นค่ะ”
“เรจีน่าผมเอง” ปลายสายมีเสียงอู้อี้
“ชานส์ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย”
“แปปนะ” เสียงเหมือนเขาเข้าไปในห้อง “ได้ยินหรือยัง”
“ค่ะ”
“ผมอาจจะกลับมืดหน่อยที่ร้านคนเยอะมาก คุณทำอาหารทานได้เลยนะ ล็อคแต่กลอนนะผมเอากุญแจสำรองมาด้วย ผมต้องไปแล้วจะรีบกลับนะ”
“ค่ะรีบกลับนะ”
เธอวางสาย “ฉันจะรอนะ” ไม่ทันไรเครื่องตอบรับก็ดังขึ้น
“ชานส์ฉันเอง” วิเรีย “พรุ่งนี้คุณว่างไหมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย รายละเอียดไว้ไปถึงฉันจะเล่าให้ฟัง” สายตัดไป
เรจีน่าใจคอไม่ดี เรื่องระหว่างชานส์กับวิเรียเธอรู้แค่ว่าพวกเขาไม่กินเส้นกันเพราะหล่อนทำให้แฮร์รี่เกือบตกงาน ความเจ็บกอบกุมจิตใจอยากให้ชานส์กลับมาเดี๋ยวนี้เลย อยากถามให้รู้เรื่องว่ามันหมายความว่ายังไง
‘พวกเขาคงไม่ได้มีอะไรกัน...ใช่ไหม’
ชานส์กลับเข้าบ้านเกือบห้าทุ่ม เขารีบวิ่งเข้าบ้านล็อคประตูรีบร้อย เขาไม่อยากอาบน้ำมีสิ่งที่อยากทำมากกว่านั้น เขาขึ้นไปที่ห้องนอนค่อย ๆ เปิดประตู เรจีน่ากำลังหลับสนิท เขาลงนอนข้างเธอพรบจูบซอกคอเธอ เรจีน่าครางประท้วง
“เฮ้คนสวย” ชานส์จับเธอผลิกหันมาหาเขา
“คุณกลับมาแล้ว” เธอขยี้ตา
เขาคร่อมเธอค่อย ๆ เล้าโลมเธอ ไม่อยากให้คืนนี้จบลงเลย
เช้านี้ชานส์ภาวนาให้มีแต่เรื่องดี ๆ เกิดขึ้น แล้วก็มีจริง ๆ เขากับเรจีน่ากำลังเตรียมอาหารเช้า เธอกำลังทำไข่คนส่วนเขาปิ้งขนมปังก่อนหันไปจัดจานบนโต๊ะ เขาเข้าไปกอดเธอ
“เฮ้ ฉันทำอาหารอยู่นะ”
“แบบนี้ก็ทำได้” เขาหอบแก้มเธอ เธอหัวเราะคิกคัก หลังจากทานอะไรเสร็จวันนี้เขาจะพาเธอไปทำงานที่ร้านอาหารที่เธอชอบแล้วจะไปทานอาหารข้างนอก กลับถึงบ้านก็นอนดูทีวีด้วยกัน คืนนี้ตั้งใจจะนอนกอดเธอทั้งคืน ถ้าไม่นับเสียงกริ่งประตูที่ดังขัดจังหวะ เขาถอนหายใจ เดินไปเปิดประตู
“ไง”
“เวเรีย มีอะไร” เขามองเธอแต่หัวจรดเท้า “ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
ชุดที่เธอใส่วาบหวิวมาก แทบจะเห็นส่วนที่ชวนน้ำลายสอลอมล่อ สำหรับเขามัน...
“เมื่อคืนนี้ฉันส่งข้อความ” หล่อนยืนอวดหน้าอกเธอ “จะให้สาวสวยยืนรอข้างนอกหรือไง”
เขามองหน้าเธอ “คุณควรกลับไป เดี๋ยวผมก็ไปทำงานแล้ว”
“ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เหรอแต่ผมไม่”
“ไม่เอาน่า...ทำไมเรา...”
“ชานส์คะ” เรจีน่าออกมาจากครัว
วิเรียพูดเสียงแข็ง “หล่อนมาทำอะไรที่นี่” แล้วมองชานส์ “คุณกับเรจีน่า”
ชานส์เริ่มเบื่อ “คำถามนั้นต้องถามคุณมากกว่านะ คุณมาทำอะไรวิเรีย ต้องการอะไรอีก”
วิเรียเริ่มน้ำตาคลอ “ทำไมถึงเป็นหล่อน” เริ่มตะโกน “ทำไมไม่เป็นฉัน!”
“ไม่ใช่เรื่องที่คุณมายุ่งวิเรีย คุณมีคนที่พึ่งพาแล้วหนิ ไปจากบ้านผม”
วิเรียสะอื้น พยักหน้ามองเขาอย่างมุ่งร้าย
“ได้! แล้วคุณจะเสียใจ” หล่อนเดินกระทืบเท้าจากไป
“ชานส์” เรจีน่าแตะไหล่เขา
เขากัดฟัน โมโห...เขาไม่เคยโมโหใครเท่านี้มาก่อน เขากระแทกปิดประตูจนเรจีน่าสะดุ้ง
“จริงหรือเปล่าที่เธอพูด”
“เธอส่งข้อความมาจริง”
“แล้วทำไมไม่บอกผม” เขามองเธอ
เรจีน่ากระอักกระอ่วน เธอไม่รู้จะพูดอะไร เธอก้มหน้า
“ขอโทษค่ะ”
เขาไม่พูดอะไร ดึงเธอเข้ามากอด “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีก ต้องบอกผมนะ เราจะไม่มีความลับต่อกันอีก”
“ฉันกลัว...กลัว...”
“ผมกับหล่อนไม่ได้มีอะไรกัน หล่อนไม่มีค่าให้เราเก็บมาคิดหรอก” เขาเอาหน้าผากชนกับหน้าผากเธอ “เรื่องของเราสำคัญกว่า”
เธอร้องไห้ “จริงนะ”
“นอกซะจากว่าคุณจะให้ผมโกหก นอกซะจากคุณจะให้มันเป็นเพียงความฝัน”
เธอส่ายหน้า กอดเขาแน่น ไหล่เขาเปียกชุ่มน้ำตาของเธอ
“อยู่กับฉัน อยู่ข้างฉัน”
“จนคุณจากผมไม่ได้เลยล่ะ”
วิเรียวิ่งเข้าตรอก ๆ หนึ่งก่อนหยุด แล้วร้องออกมา เธอไม่เคยร้องแบบนี้มาก่อนในชีวิต ชีวิตของเธอมีแต่สิ่งโสมม โตขึ้นมาในครอบครัวที่ทำทุกอย่างเพื่อเงิน แน่นอนหล่อนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตดีขึ้น อยากลืมเรื่องราวต่าง ๆ ที่พ่อแม่เธอทำให้เจอแต่เรื่องเลวร้าย เธอพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้เข้าเรียนในที่ดี ๆ ได้งานดี ๆ จนประสบความสำเร็จได้มาทำงานที่สถานนีนี้ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่หล่อนนอนกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนเพื่อยกฐานะตัวเธอให้ดีขึ้น ตั้งใจว่าอยากหลุดพ้นจากสิ่งที่ตนได้ทำเพราะชานส์
เธอเจอเขาครั้งแรกตอนที่ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนเตรียมด้านกฎหมาย ชานส์ฮอตมาในบรรดาสาว ๆ แต่เขาแสดงออกชัดเจน ไม่สนใจใครเลย มุ่งแต่จะเรียนให้จบ นั้นทำให้เธอชอบเขา แต่ด้วยสิ่งที่เธอเป็นอาจไม่มีโอกาสจะรู้จักเขาด้วยซ้ำ ไม่เพียงแค่ชานส์ยังมีเดวิดกับแฮร์รี่ที่ฮอตไม่แพ้กัน เธอเคยคิดจะนอนกับแฮร์รี่แต่เขาก็ไม่สนเธอ เธอพยายามหวานเสน่ห์ใส่ทั้งสามแต่ไม่เป็นผลเลย เธอล้มเลิกความตั้งใจจนได้มาเจอพวกเขาในที่ทำงานเดียวกัน
แน่นอนว่าเธออยากเข้าไปอยู่ในหัวใจชานส์ ดังนั้นจึงทำทุกวิถีทางที่ทำให้เขาสนใจกลับกลายเป็นว่าทำให้เขาเกลียดเธอแม้แต่วันนี้ สิ่งที่เขาทำเห็นเลยว่าไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิด นังเอฟบีไอนั้นมีดีอะไรนักหนา เพียงแค่หน้าอกมันเหรอที่ใหญ่กว่าเธอ
“ฉันจะทำให้รู้เองชานส์ ว่าถ้าคุณปฏิเสธฉัน...มันจะเกิดอะไรขึ้น”
- ผู้เขียน
