ตอนที่ 12
2671 คำ
แผนที่ที่รอยให้มา พวกผู้บริหารเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะตั้งแต่เริ่มตามตัวรอย เขามักใช้วิธีต่าง ๆ นา ๆ ปั่นหัวเหล่าเจ้าหน้าที่ตลอดเวลา แผนการแต่ละอย่างแยบยลเก็ตมไปด้วยความเจ้าเล่ห์
สำหรับชานส์ เขาเชื่อ...รอยเป็นคนที่พูดจริงทำจริง ไม่คืนคำ เป็นนิสัยอีกอย่างที่ไม่ค่อยมีใครรู้ และจากจุดที่รอยกากบาททำให้เขาคิดถูก เขตจีเป็นต้นไปจะเริ่มเข้าตัวเมือง คนอย่างรอยจะไม่มีวันเข้าตัวเมืองเด็ดขาด มันสะดุดตาไป กระนั้นรอยก็ยังสามารถเข้าไปได้โดยไม่มีใครเห็นตัวเขาเลย จุดกากบาทอยู่ที่เขตซีปลายจมูกเจ้าหน้าที่ด้วยซ้ำเพราะตรงจุดนั้นเป็นตึกร้างที่เคยเป็นห้างสรรพสินค้าเก่าอยู่เลยไปไม่กี่ช่วงตึกจากจุดตรวจจับคนเข้าเมือง มีผู้คนเดินเพ่นพ่านตลอดทั้งวัน แต่กลับไม่มีใครเห็นสิ่งผิดปกติแม้แต่น้อย
ชานส์ไม่ได้ไปด้วย เขารอข่าวจากเดวิดอยู่ที่บ้าน หลังจากช่วยสามคนนั้นได้คงหาเวลาถอดคำใบ้ที่รอยให้ไว้ แค่นี้ก็เหลือเฟือที่รอยจะไปหาเหยื่อคนสุดท้าย
เสียงนาฬิกาเตือนบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว การตามหาตัวเจ้าหน้าที่ทั้งสามน่าจะเสร็จแล้วแต่ทำไมเดวิดถึงไม่โทรมาบอกสักที เขากระวนกระวายหนักขึ้นทุกที ใจหนึ่งอยากไปตามหาพวกเขาด้วยตัวเขาเอง แต่อีกใจเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้อีกแล้ว เขาเตรียมตัวเข้านอน เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นพอดี
“บ้านโฮวินสันต์ครับ”
“ผมเอง คุณเป็นไงบ้าง” เดวิดพูดเหมือนกำลังกระซิบ
“ไม่เท่าไหร่ แฮร์รี่มีแค่แผลฟกช้ำ แผลถลอกนิดหน่อย เอฟบีไอสองพี่น้องก็เหมือนกัน ดูแล้วพี่ชายคุณจะดูแลพวกเขาอย่างดีนะ
“เขาไม่ฆ่าสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก อย่างที่บอกพวกเขาขว้างทางรอยก็เท่านั้น”
“อืม...ดึกมากแล้วผมไม่รบกวนคุณละ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหานะ ราตรีสวัสดิ์”
“โอเคราตรีสวัสดิ์” ชานส์กล่าวลาเดวิด วางโทรศัพท์แล้วเดินตรงไปโต๊ะที่เขาวางรูปภาพ “ไปถึงแล้วสินะ” เมื่อการแก้แค้นสิ้นสุดลงทีนี้ถึงเวลาทวงคืนชีวิตของรอยแล้ว
ฉันแฝงตัวเป็นพนักงานทำความสะอาดเกือบสองวันแล้ว แน่นอนว่าเจอเป้าหมายแล้วแต่ยังหาโอกาสเข้าใกล้ไม่ได้ ถึงเจ็บใจแต่คงต้องทนไปก่อน ขณะที่ฉันกำลังเช็ดกระจก มือใหญ่หนาของมันแตะที่ไหล่ฉัน ทำเอาสะดุ้งเฮือก ฉันหันกลับไปมอง
“อา...เอ่อ...ท่านประธานาธิบดี”
“ไง ได้ข่าวว่าคุณพึ่งมาทำได้สองวันแต่ขยันทำหน้าดู”
“ครับ...ผมต้องหาเลี้ยงครอบครัว ต้องทำงานหนักหน่อย”
เขาครุ่นคิด “ครอบครัวคุณอยู่แถวไหน เผื่อมีอะไรขาดตกบ่งพร่องผมจะได้ช่วยคุณได้”
“เอ่อ...ครอบครัวผมอยู่เขตซี...”
“อะไรนะ! นี่อย่าบอกนะว่ามาตั้งไกล อย่างงั้นถ้าคุณมีอะไรที่อยากได้” เขาแตะไหล่ฉัน “บอกผมได้นะ”
“ขอบคุณครับท่าน”
มันเดินกลับไปดีที่มันไม่เห็นหน้าฉัน ฉันถอนหายใจโล่งอกแล้วมันก็หันมาอีกรอบ
“คุณบอกว่าครอบครัวคุณอยู่เขตซี ตอนนี้คุณก็มาอาศัยที่เขตเคคนเดียวน่ะสิ”
ฉันพยักหน้า ปากหมวกปิดหน้ามันพอดีแต่ฉันยังเห็นอยู่ เห็นว่ามันยิ้มตรงมุมปากก่อนเดินจากไป
ฉันเงยหน้ามองมันทำไมนึกไม่ถึงนะ ว่าเจ้าประธานาธิบดีคนนี้เจ้าชู้ไม่ใช่เล่น มีเมียสาม ลูกอีกสี่ ฉันยิ้ม
“แบบนี้ก็ไม่เลว” หาทางเข้าใกล้ได้แล้ว
ชานส์ตื่นแต่เช้ามืด ไม่ใช่เพราะฝนที่ตกตั้งแต่เช้ามืด แต่เป็นเสียงฟ้าร้องดังไปทั่ว ทำให้เขานอนไม่หลับ ทำให้เขานึกถึงตอนเด็กที่รอยมักปลอบใจเขาเวลาเขากรีดร้องสู้เสียงฟ้าร้อง เขาลุกนั่งมองนอกหน้าต่าง ฟ้าครึมมากแถมฝนไม่มีถ้าทีว่าจะหยุดตกด้วย เขานั่งมองสายฝนอยู่แบบนั้น จนนาฬิกาปลุกดังขึ้น เขากดปิดแล้วลงไปข้างล่างและเหมือนรู้ใจ พอดีลงไปโทรศัพท์บ้านดังทันที
“บ้านโฮวินสันต์ครับ”
“ผมเอง...โทษทีจะเข้าไปหาช้าหน่อย” เสียงเหมือนเดวิดโทรจากในรถ
“ไม่เป็นไรวันหลังก็ได้”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว แต่คงยังพาคุณไปเอารถไม่ได้ มีคนมาด้วย แล้วเจอกัน”
ตัดสายดื้อ ๆ “ใครมาด้วย” ชานส์กระซิบ
ฝนซาลงเยอะแล้วแต่ถนนหนทางยังติดอยู่ เดวิดขับลัดเลาะไปตามทางลัด โชคดีที่วันนี้มันโล่งไม่งั้นไม่ถึงบ้านของชานส์แน่
“ขนาดฝนซาแล้วนะเนี่ย”
“ธรรมดาตรงนี้เป็นเขตหมู่บ้าน รถเยอะด้วย บางครั้งฝนไม่ตกก็ยังติดเลย” เดวิดหักพวงมาลัยเข้าซอยหนึ่ง “ถึงแล้ว”
ชานส์ได้ยินเสียงเครื่องยนต์หน้าบ้าน เขาเดินออกไปเปิดประตู เดวิดกับคนคนหนึ่งลงจากรถ
“คุณคราวิ่น”
เรจีน่าพยักหน้าให้เขา ใบหน้าเธอมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยไม่ได้ซูบผอมแต่ก็ดูอิดโรย เดวิดเดินนำเรจีน่าไปมาหาเขา เดวิดพยักหน้าให้เขา
“เธออยากมาเจอนาย หวังว่านายจะต้อนรับเธอนะ”
“คุณจะไปไหน”
“ไปขอหมายเอารถคุณออกจากลานจอดน่ะสิ ต้องไปดูอีกว่าคุณจะเอารถออกได้เมื่อไหร่ ไปล่ะ” เดวิดลาชานส์ก่อนหันไปลาเรจีน่า กลับขึ้นรถแล้วออกไปถนนใหญ่
“เอ่อ...เข้ามาก่อนสิครับ” เขาทำตัวเลิกลั่ก ให้ตายสิไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านเขามาก่อน
เรจีน่าขอบคุณแล้วเดินเข้ามาในบ้าน เธอมองรอบบ้านอันใหญ่โตของชานส์
“บ้านคุณสวยจัง”
“ขอบคุณครับ”
“อยากมีแบบนี้มั้งจัง แต่อยู่คนเดียวคงวังเวงน่าดู” เธอเดินดูทั่วบ้าน ชานส์มองการกระทำของเธฮ เขายิ้มหัวเราะในใจไม่เคยเห็นมุมนี้ของหญิงสาวมาก่อน เดิมทีเธออยู่ในมาดของสาวเอฟบีไอผู้เงียบครึมแต่มาวันนี้คือหญิงสาวที่ใสซื่อที่สนใจสิ่งของรอบตัว
“คุณมีอะไรจะคุยกับผมเหรอ” เขามาหยุดข้างหลังเธอ
เธอเลิกสนใจรูปแขวนหันกลับมากอดเขา ชานส์นิ่งขึงทำตัวไม่ถูก เขาอยากให้ใครสักคนมาช่วยจังเลย
“เกิดอะไรขึ้น”
เธอไม่ตอบ...กอดเขาแน่ขึ้น
“เรจีน่า”
“ผู้กำกับดีนให้ฉันมาอยู่กับคุณที่นี่” เธอพูดทั้ง ๆ ที่ซบกับอกเขา
“ท่านให้คุณมาอยู่ที่นี่...”
เธอพยักหน้าผละออกเพื่อพูด “หลังกลับมาฉันกับพี่โคจิม่านอนดูอาการที่โรงพยาบาล ผู้อำนวยการโรจินเข้ามา เขาเยื่ยมแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่พวกเราโดนจับตัวไปแต่เขาบอก...เขาบอกว่าเอฟบีไอขอให้ยกเลิกการค้นหาตัวฉันกับพี่เพราะพวกเขาไม่ต้องการคนที่ไร้ความสามารถมาทำงาน พอพี่โคจิม่าหลับเขาก็มากระซิบบอกฉันว่า...”
“ว่าอะไร”
“เขา...เขาบอกว่าถ้าฉันนอนกับเขา...เขาจะช่วยฉันกับพี่และจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครด้วย” เธอสะอื้น “พอผู้กำกับดีนมาเยี่ยมฉันเล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟัง ท่านบอกให้ฉันมาอยู่กับคุณจะดีกว่าถ้าให้ฉันอยู่กับพี่ที่ตอนนี้ยังนอนป่วยอยู่”
“พี่คุณ...”
“ไม่...พี่ไม่รู้เรื่องนี้” เธอขยุ้มเสื้อเขา “ขอร้องล่ะอย่าบอกพี่ได้ไหมจะ...จะให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่อย่าบอกใคร นอกจากคุณ เมอร์ริซ่า ผู้กำกับดีนก็ไม่มีใครแล้วที่รู้ว่าฉันอยู่ไหน ได้โปรดขอร้องล่ะ” เธอร้องหนักขึ้น
“ชู่วว์...ผมอยู่นี้ ๆ” ชานส์ดึงเธอมากอด “ผมอยู่นี้ ที่นี่คุณจะปลอดภัย คุณมีผม เดวิด ท่านผู้กำกับแม้แต่แฮร์รี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณพวกเขาไม่ปล่อยคนที่ทำอันตรายกับคุณรอยนวลแน่...แน่นอนว่าผมด้วย”
“จริงนะ...จริง ๆ นะ” เธอมองเขาคาดคั้น
ชานส์พยักหน้า เธอซบลงกับอกเขาเธอกระซิบขอบคุณเขา ชานส์ลูบหลังให้เธอหยุดร้องจนเธอหลับไปทั้งอย่างนั้น เธอเจอเรื่องร้ายมาพอแล้วถึงเวลาที่ต้องพักบ้างแล้วล่ะ เขาอุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องนอนข้างห้องของเขา ห่มผ้าห่มให้เธอ เขาตั้งใจจะอยู่กับเธอจนกว่าจะตื่นเพื่อให้แน่ใจว่าเขารักษาคำพูดที่ให้ไว้ ความโกรธเริ่มครอบงำเขากัดฟันตัวเอง พยายามระงัยโทสะ
“เข้าใจความรู้สึกของนายเลยล่ะรอย”
ผู้กำกับดีนมองเจ้าหน้าที่แต่ละนายในห้องปฏิบัติการ ตอนนี้เรื่องการค้นหาจบลงแล้วต่อมาก็คือค้นหาว่าใครคือคนที่เป็นคำใบ้ของรอย
“เจออะไรบ้างไหม” โรจินเดินมาหยุดดู
“คิดจะทำอะไรกันแน่โรจิน”
“ผมทำอะไร...”
“อย่ามาแกล้งไขสือ คุณพูดอะไรกับคุณหนูเรจีน่า”
“คุณหนูเหรอ”
“ฮึพูดอย่างนี้ไม่รู้สินะว่าพวกเขาเป็นใคร รู้ตัวมั้งไหมว่าก่อเรื่องอะไรขึ้นน่ะ”
“ผมไม่ได้ทำอะไร” โรจินแสร้งทำเป็นดูเหล่าเจ้าหน้าที่
“คุณน่ะไม่แต่วิเรียไม่แน่”
โรจินหันขวับมองเขา ผู้กำกับดีนเดิมเลี่ยงมาด้านนอกกันไม่ให้พวกสอดรู้ว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่ โรจินอยากหนีจากตรงนี้แต่ถ้าทำคงเสียชื่อผู้อำนวยการหมด จำใจต้องเดินตามไปเงียบ ๆ
“พูดมา”
“หล่อนไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”
“เกี่ยวหรือไม่ผมตัดสินใจเอง” ผู้กำกับดีนกอดอกสายตาคมกริบจ้องโรจินไม่วางตา “เมื่อกี้ที่ผมบอกไป คุณบอกพวกเขาว่าเอฟบีไอต้องการให้ยกเลิกการค้นหางั้นเหรอ”
“แล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าคุณเป็นพวกเขาจะยังตามหาทั้งที่...”
“นั้นไม่ใช่คำตอบที่ดีเลยท่านผู้อำนวยการ” ผู้กำกับดีนพูดเสียงต่ำ “รู้ไหมว่าสองพี่น้องนั้นเป็นลูกใคร พวกเขาเป็นลูกของหนึ่งในผู้อำนวยการระดับสูงของเอฟบีไอ แอนโทนี่ คราวิ่น” เขาหรี่ตา “ไม่รู้ล่ะสิ”
ได้ยินดังนั้นโรจินเข่าแทบทรุด เขานึกไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
“พระเจ้า...”
“ใช่และนั้นหมายความว่าแอนโทนี่เป็นผู้บังคับบัญชาของพวกเขา เกรียตติศัพท์ของแอนโทนี่คนนี้คุณน่าจะรู้มาบ้างแล้ว ยังจะบอกว่าพวกเขาต้องการให้ยกเลิกอยู่ไหม”
โรจินพูดไม่ออก เขาอ้าปาก
“ถือว่าเป็นดวงของคุณที่ผมยังอุตสาห์เห็นความเป็นเพื่อนไม่ได้บอกพวกเขา ฉะนั้นถ้าคุณคิดจะทำอะไรกับสองพี่น้องนั้นอีก” ผู้กำกับดียื่นหน้ามากระซิบข้างหู “จะไม่มีครั้งที่สองอีก” ผู้กำกับดีนเดินจากไป โรจินถอยหลังติดกำแพง
“ซวย...คราวนี้ซวยแน่”
เย็นมากแล้วกว่าเรจีน่าจะตื่น เธอขยับตัว พอลืมตาเห็นชานส์นั่งหลับอยู่ข้างเตียง เขารักษาคำพูดแม้จะอยู่ในบ้านเขาก็ยังอยู่เป็นเพื่อนเธอ
เธอเขย่าแขนเขา “ชานส์คะ”
ชานส์บิดขี้เกียจแล้วมองเธอ “ตื่นแล้วเหรอ โอเคขึ้นไหม”
เธอพยักหน้า ปัดผมที่ล่วงปรกหน้า ทั้งคู่นั่งอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ถ้าไม่เปิดประเด็นได้นั่งเขิลกันอยู่อย่างนี้ทั้งวันแน่
“เอ่อ...คุณอยากดื่มอะไรไหม ผมจะได้เอามาให้”
“น้ำเปล่าก็ได้ค่ะ”
ชานส์พยักหน้า “ผมจะรีบเอาขึ้นมาให้”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันจะลงไปด้วย”
ชานส์เตรียมข้าวเย็น เขาให้เธอนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นแต่ไม่ยอมเขาเลยให้เธอจัดเตรียมโต๊ะสำหรับทานอาหาร
“ไว้แน่นะ” ชานส์เดินไปหาเธอ
“ค่ะไม่อยากอยู่เฉย ๆ มันฟุ่งซ่านน่ะ”
“ถ้าคุณจัดเสร็จแล้ว มาช่วยผมนะ”
“คุณทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะ”
“อยู่คนเดียวทำอะไรได้ก็ต้องทำ”
ทั้งคู่ทางอาหารเย็นอย่างสนุกสนาน เขาเล่าเรื่องสมัยตอนที่เขายังทำงานอยู่ที่สถานนีส่วนเธอก็เล่าเรื่องตอนที่เข้าทำงานใหม่ ๆ ที่สำนักงานเอฟบีไอ ทั้งคู่คุยสนุกปากจนเลยเวลาไปพอควร เธออาสาล้างจานให้
“คนอย่างคุณเนี่ยนะสอบตก!” เธอมองชานส์ไม่เชื่อสายตา
“จริงสะ ตอนเรียนมหาลัยผมตกวิชาคหะกรรม ต้องเรียนใหม่ทั้งสองวิชาแน่นอนผมต้องเรียนเพิ่มถ้าอยากจะจบพร้อมพวกเพื่อนคนอื่น”
“เท่ากับว่าไม่ได้หยุดเลยน่ะสิ”
“ก็ต้องอย่างนั้นแหละ ทำไงได้ผมต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ส่งตัวเองเรียนจนไม่มีเวลาไปฝึกปฏิบัติ เลยถูกปรับตก”
“ยังคิดอยู่เลยถ้าคุณตกจริง ๆ ฉันคงงงหาดู คุณทำอาหารอร่อยขนาดนี้”
“ฮ่า ๆ...ตาคุณมั้ง”
“ฉันอยากเป็นพยาบาลแต่เพราะสอบติดด้านกฎหมายเลยหมดโอกาสเรียนต่อด้านเภสัช”
“เสียดายแทน”
เธอหัวเราะก่อนจามออกมาเพราะผมเธอละกับจมูก เธอยกมือที่เปื้อนฟองน้ำยาล้างจานเช็ดปลายจมูก มีฟองติดอยู่ที่ปลายจมูกเธอ
ชานส์ล้างมือแล้วหยิบผ้าเช็คที่จมูกเธอ ทั้งคู่จ้องตากัน ชานส์เป็นฝ่ายหลบ
“ที่เหลือผมทำเองคุณไปพักข้างบนเถอะ”
เธอพยักหน้าล้างไม้ล้างมือแต่ก่อนออกจากห้องครัว เธอยื่นหน้าหอมแก้มเขา
“ขอบคุณค่ะ...” เธอวิ่งออกไปขึ้นไปข้างบน
ชานส์ยืนนิ่งก่อนหัวเราะหน้าแดงอยู่คนเดียว
ฉันกำลังเก็บข้าวของเตรียมตัวกับห้องพัก ฉันหันกลับไปชนกับร่างใหญ่หนา แขนล่ำโอบตัวฉัน
‘เวร...ดีนะที่ใส่หมวกไว้’
“ท่าน...มีอะไรให้ช่วย...”
“มีสิ” มันรัดตัวฉันแน่นขึ้น “คืนอยู่เป็นเพื่อนผมหน่อย เมียสุดที่รักของผมไม่มีคนไหนอยู่กับผมเลยคืนนี้”
“ผมต้อง...รีบกลับ” ฉันพยายามดิ้นจากแขนล่ำนี้
มันดันฉันติดกำแพง ฉันร้องออกมาเพราะหลังกระแทก มันถอดหมวกฉันออก มือจับหน้าฉันส่วนอีกข้างรัดตัวฉันไว้
“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกต้องมาที่นี่”
ฉันเงียบทำให้หัวสมองโล่งที่สุด “ก็มีคิดบ้าง”
“แกฉลาดแต่ดันทุรังไปหน่อย คงฆ่าสนุกไปหลายคนแล้วสิ”
“เฉพาะกับคนที่เกี่ยวข้องกับไอแก่...ที่เหลือให้พวกเจ้าหน้าที่จัดการก็หมดเรื่อง”
มันหัวเราะในคอ จับหน้าฉันเอียงเพื่อที่มันจะดมคอฉัน...แล้วเลีย...แม่งเอ้ยขยะแขยงชมัด ฉันกับมันอยู่ท่านี้...ไม่อยากคิดเล้ย
“ดู ๆ ไปแกก็ไม่เลว หน้าตาแกก็ใช้ได้น่าลองเหมือนกัน” มันคลอเคลียลำคอฉันอีกรอบ “เรามา...ต่อลองกันไหม ผ่อนคลายหน่อย...” มันไล้จากคอฉันมาที่ปากฉันแทน “มาสงบศึกกัน”
“ฝันไปเถอะ”
มันอุ้มฉันวางบนเครื่องซักผ้ามันแทรกตัวมาอยู่หว่างขาฉัน กระชากแขนเสื้อฉันจนกระดุมหลุดไปเม็ดหนึ่ง เห็นไหล่เปลือยเปล่า
“แบบนี้ก็ไม่เลว...ว่าไหม”
- ผู้เขียน
