รินรวีสังเกตเห็นว่าสีหน้าของมารดาสามีที่ลุกขึ้นแล้วเดินไปในห้องครัวนั้นไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ใช่เรื่องของเธอจะไปใส่ใจเรื่องของผู้ใหญ่ละเอียดมากกว่านั้น
ครั้นเมื่อเข้าครัวทำข้าวต้มกุ้งเสร็จสรรพให้สาวใช้นำมาเสิร์ฟทั้งสามคน คุณนิ่มนวลอดนึกถึงลูกชายไม่ได้ จึงเดินเข้าไปปลุกเพื่อให้เขาลุกมาทานด้วยกัน จึงพบว่าปรัณย์ลูกชายคนเดียวมานอนที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง จนนางขมวดคิ้ว หรือความสงสัยของนางชักจะเป็นจริงขึ้นมาเสียแล้ว
กวาดสายตามองลูกชายคนเดียวที่หลับนิ่งสนิท ทั้งๆที่เวลานี้หกโมงครึ่งเข้าแล้ว ลูกชายคนเดียวของเธอยังหลับอุตุเหมือนเด็กไร้เดียงสา ทั้งๆที่จะเป็นพ่อคนแล้วนะ
“คุณแม่” ปรัณย์รู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่ เขายังหลับแต่เพราะมีความรู้สึกถึงฝีเท้าที่เดินมารบกวน ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย
“ทำไม มานอนที่นี่ ทั้งๆที่ควรจะลุกได้แล้ว แกนี่ไม่ได้สักครึ่งของหนูรวีอย่างที่คุณย่าแกพูดไว้เลยนะปรัณย์”
เมื่อมารดาพูดเรื
