“ยายจะมาอยู่กรุงเทพ สักเดือนๆกว่า หรือไม่ก็เดือนครึ่ง แล้วหลังจากนั้นยายกับตาของหนูก็จะกลับไปบ้านสวนเหมือนเคยล่ะหลาน”
“รวีคงคิดถึงคุณตาคุณยายอย่างมากเลยค่ะ” คุณทับทิมยกมือลูบที่ศีรษะของหลานสาวลูกสาวของทัศนาวรรณที่ท่านเลี้ยงดูมาก่อน
“โถทูนหัวของยาย คงคิดถึงยายมากใช่ไหมลูก ตาปรัณย์คิดอย่างนี้บ้างก็ดี” เพราะท่านไม่เคยเห็นหลานชายคนนี้แสดงความรักต่อนางเลย บางทีการเหินห่างของหลานชายอย่างนี้ ทำให้นางโกรธเอาได้ มันจึงเป็นภาพลักษณะอึมครึมในครอบครัวใหญ่ที่ดูเหมือนความสัมพันธ์นั้นชักจะห่างเหินไปทุกที
“ตาปราบก็มีลูกคนเดียว ยายเองก็เหงานะลูก อยากจะมีลูกหลานเป็นเพื่อนคุย ก็พอดีได้หนูนี่ล่ะ วันหยุดเมื่อใด นึกถึงยายกับตาบ้างนะ” ท่านพูดของท่านถูก ลูกหลานอยู่อย่างนี้ ไม่ค่อยจะแวะไปเยี่ยมเยียนบุพการีที่อยู่ต่างจังหวัดเลย
ท่านถามถึงหลานชายที่ท่านรักอีกคน แต่หลานชายคนนี้ไม่เห็นเหมือนอย่างท่าน ไม่เคยได้
