เขาไม่รู้ว่ารินรวียังติดค้างในสิ่งที่เขาทำกับหล่อนไว้ในอดีต ปรัณย์รู้แต่ว่าตอนนี้เขายิ้มแห้งๆใส่หล่อน แต่ไม่เป็นไร คนอย่างปรัณย์ทู่ซี้หาเรื่องก็เป็น
“ไม่เป็นไร ฉันลืมไปแล้ว”
“เอ๊ะ จะลืมได้ยังไงง่าย” รินรวีตำหนิเขาอีก
“ก็ช่างปะไรน่า ลืมก็คือว่าลืม” เขาเสียงแข็งแบบรวนๆ จนรินรวีคาดเดาถึงตัวเขาไม่ออก หล่อนมีความรู้สึกว่ าเขาเริ่มจะเปลี่ยนแปลงไปในบางสิ่งบางอย่าง
แล้วนี่หล่อนจะทำกับเขาแบบไหนดีหนอ จะเล่นงานเขายังไงดี กับคนเอาแต่เรื่อง หาเรื่อง เอาแต่ใจ รินรวีจะเพิกเฉยไม่ได้ ปรัณย์เองก็ทำเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ หล่อนยังเจ็บในสิ่งที่เขากระทำต่อหล่อนคราวนั้น
“ผัวะ” รินรวีผลักอกหนานุ่มของเขาออกไป
“อย่ามานอนใกล้”
“ไม่ให้นอนใกล้เมีย จะให้นอนใกล้ใครจ้ะ”
“ไม่ใช่เมีย” รินรวีอู้อี้ตอบเขา
“เราไม่เคยรู้จักกันเลยต่างหากล่ะ”
“แน่ใจ”
เมื่อเขาถามคำนี้และหล่อนตอบกลับไปแล้ว เป็นคำตอบ
