หลังจากที่ไม่ยอมกลับบ้านเลยนอกจากจะมีเรื่องคอขาดบาดตาย รินรดาก็ถูกผู้เป็นย่าเรียกตัวกลับบ้านด้วยถ้อยคำที่ทำให้หล่อนงงมาก ไม่มีคำว่าคิดถึง ไม่มีถ้อยคำที่คนเป็นย่าควรจะพูดดีๆ กับหลานที่นานๆ ถึงจะพบกันครั้งหนึ่ง... ท่านโทรศัพท์มาบอกเพียงแค่ประโยคเดียวที่ทำให้หล่อนงง แล้วก็วางสายไป
“แกจะไม่อยากมาเหยียบที่บ้านนี้แค่ไหนฉันไม่สน แต่เย็นนี้แกต้องมาอธิบายเรื่องที่แกทำระยำตำบอนให้นามสกุลฉันเสียชื่อเสียง... เย็นนี้ฉันจะรอ”
ประโยคเสียดแทงจากคนเป็นย่าทำให้หล่อนต้องมาที่บ้านอโณทัยทั้งๆ ที่หล่อนไม่พร้อมจะมาเท่าไหร่
เมื่อรถหล่อนมาจอดในยามที่มืดแล้วหล่อนจึงเห็นรถยนต์สามคันที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่ในความมืดรางๆ และรถเต็มโรงรถจนรถหล่อนไม่มีที่จอดต้องขับวนไปจอดที่หลังบ้านแถวๆ บ้านพักคนใช้แทน...
“รถใครเต็มหน้าบ้านไปหมดหรือคะแม่นิ่ม” รินรดาถามแม่นมที่มาต้อนรับหล่อน เดิมแม่นิ่มเป็นแม่นมที่ดูแลหล่อน แต่เมื่อมีระริน
