หญิงสาวเปิดตู้เย็นหาอะไรมาทำเรื่อยเปื่อย ผลไม้ที่มีก็เอามาปอกแล้วเรียงใส่จานอย่างสวยงามจนคนที่นั่งมองหล่อนทำอยู่เพลินๆ นั้นต้องเอ่ยชวนหล่อนคุยขึ้นมาเพราะหล่อนทำเพลินจนไม่สนใจเขาจริงๆ
“หิวแล้ว”
“เดี๋ยวเด็กก็จัดของขึ้นโต๊ะแล้วล่ะค่ะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว” หล่อนบอกเขายิ้มๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่อ่อนเยาว์กว่าวัยจนคลับคล้ายว่าเขานั้นอยู่ในช่วงอายุรุ่นๆ เดียวกันกับหล่อนทั้งที่เขาอายุมากกว่าหล่อนเกือบห้าปีนั้นบอกว่าหิวจริงๆ
“ก็อยากกินอะไรรองท้องก่อนนี่ครับ รอพี่ใหญ่อีกนิดก็ได้... แคนตาลูปที่อยู่ในมือนั่นป้อนก่อนไม่ได้หรือไง... ขอชิมสักชิ้นหน่อยสิ” เขาอ้อนหล่อนเอาเสียดื้อๆ
“หยิบกินเองสิคะ...”
“ไม่เอา... พี่ขี้เกียจ ป้อนหน่อยสิ นะครับ” เสียงออดอ้อนเหมือนเด็ก และดวงตาคมเข้มที่มองมาจนทำให้หล่อนแทบละลายนั่นทำให้หล่อนยอมใจอ่อนหยิบแคนตาลูปลูกกลมที่ตักไว้เตรียมทำแคนตาลูปนมสดของโปรดเขานั้นต้องยื่นมาป้
