บรรยากาศอันเงียบเชียบในห้องของนางเพียงใจผู้เป็นย่าของรินรดาดูน่าครั่นคร้ามมากเมื่อยามกลางคืน การตกแต่งห้องด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สักทองแบบโบราณกับผ้าม่านสีน้ำตาลเข้ม กลิ่นกำยานที่คนจุดจงใจให้หอมแต่มันทำให้ห้องดูอึมครึมได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วยามเมื่อผู้เป็นย่านั่งหน้าเคร่งรอต้อนรับหล่อนอยู่บนเก้าอี้โยกไม้สัก... ยิ่งทำให้หญิงสาวอยากจะถอยออกมาจากห้องที่ให้ความรู้สึกแย่ราวกับเดินเข้าแดนประหาร... ถ้าไม่ติดเรื่องที่หล่อนสงสัยว่าย่าเรียกหล่อนมาต่อว่าด้วยเหตุอันใดเนื่องจากหล่อนเชื่อว่าหล่อนไม่ได้ทำความผิดอะไรมา หล่อนก็จะไม่ได้มีเหตุผลมาเหยียบบ้านนี้แน่
ย่ารินรดาเป็นผู้ดีเก่า เจ้ายศเจ้าย่าง แต่ก็เป็นคนที่ไม่ถูกกับหล่อนและแม่หล่อนมาแต่ไหนแต่ไร ภาพความทรงจำที่งดงามระหว่างหล่อนกับผู้เป็นย่าไม่มีสักกระผีก ตอนเป็นเด็กผู้เป็นย่าจะดูแลแต่ระรินทิพย์ไม่ค่อยสนใจหล่อน... พบหน้ากันแต่ละครั้งก็มีแต่ดุด่า หล่อนเข้
