หยุนเมี่ยงออกวิ่งอย่าวงรวดเร็ว หูได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอีกฝั่งด้านหนึ่งของเรือน หากนางไม่สนใจ เนื่องจากห่างออกไป คือจงลี่ซึ่งว่ายน้ำอยู่ พร้อมชี้บอกให้นางรีบตรงไปสระน้ำท้ายเรือนสุ่ยเซียน
“คุณชายน้อย ลอยน้ำไปทางนู้นแล้วเจ้าค่ะ”
“เหนิงเกอตกน้ำ!”
“ใช่เจ้าค่ะ... แต่เหมือนว่า...” จงลี่ยังตะโกนไม่ทันจบประโยคดี ด้วยมีงูตัวใหญ่เคลื่อนไหวในน้ำมาหานาง ขณะเดียวกัน บ่าวใช้อีกสองคนที่แอบอยู่ตรงพุ่มไม้ โยนหินเข้าใส่จงลี่อย่างหมาลอบกัน
“เรือนสุ่ยเซียนข้าดูแลอยู่ ผู้ใดไม่อยากถูกโบยจนตัวตาย จงไสหัวกลับหลุมเดิมของเจ้าไปเสีย ไม่อยากนั้น แม้แต่เป็นวิญญาณข้าก็จับใส่ไห แล้วปิดยันต์ถ่วงน้ำให้ไม่ได้ผุดได้เกิด”
เสียงหยุนเมี่ยงดัง และถ้อยคำน่ากลัวยิ่งนัก
ร่างสูงใหญ่สืบเท้ามายืนข้างหยุนเมี่ยง ก่อนหน้านี้เขาส่งสัญญาณมือให้คนของตน โดยที่หยุนเมี่ยงไม่ทันสังเกต และสายเงาสีดำที่วูบผ่านไปอย่างรวดเร็วคือทหารลับที
