เกิดใหม่เป็นนางร้ายตัวแม่จะแคร์เพื่อ!?

โอ้ กลับลำไม่ทันแล้ว 18+          นครหลวงต้าจิน จวนเซียว ณ ห้องหอเรือนสุ่ยเซียน        หญิงสาวผู้มาจากโลกอื่น นางพยายามเหลือเกินที่จะปรับสายตารับภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า ด้วยแต่แรกเห็นเป็นเหงาดำใหญ่ที่โถมทับร่างบอบบาง ตามด้วยเสียงครางทุ้มต่ำ เสียงดังกล่าวบอกให้รู้ว่า เขากำลังทำเรื่องเข้าด้ายเข้าเข็ม ซึ่งเข็มของเขาเล่มใหญ่หัวทู่ และส่งผลให้ร่างกายงดงามคล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ        เจ็บ... อึดอัด กระนั้นก็ซาบซ่านจนแทบขาดใจ...อ๊า!        ยามนี้เสี่ยวไฉรู้แล้วว่าไม่ใช่ความฝัน เนื่องจากตอนแรกก็ชอบใจดีอยู่หรอก ทว่าหลังจากที่ถูกอีกฝ่ายแทรกความแข็งขันเข้าสู่ภายในร่างกายถี่ๆ ทุกอย่างแจ้งใจว่า ตอนนี้ มันใช่แค่การอ่านหนังสือนิยายเท่านั้น         และนอกจากกำลังขยับสะโพกพาขาที่สามสำรวจความสาวนาง คนชั่วแซ่เซียวยังบังอาจกัดหัวไหล่กลมมน เพื่อระบายโทสะ และความชิงชังที่เดือดพล่านท่วมใจเขา         ดังนั้นเสี่ยวไฉจึงล่วงรู้ว่านางทะลุมิติมาอยู่อีกโลกหนึ่งแล้วจริงๆ โลกในหนังสือ บทที่ 5 หน้า 129 ของนิยายเรื่อง        ‘วาสนานี้ใครครอง’        “เจ็บ... ข้าเจ็บ... อะ อื้อ จุก!”        เสียงดังกล่าว หากแม่ทัพหนุ่ม หรือเซียวเฮ่อป๋อคิดว่านางกำลังร้องขอความเมตตาจากเขา ฮึ ฝันไปเถอะ นางแค่ต้องการระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น นอกเหนือจากนั้น สายรัดเอวบ้าๆ ยังมัดแขนนางข้างหนึ่งไว้กับเสาหัวเตียง คนแซ่เซียวผู้นี้ซาดิสต์โดยแม้ มนุษย์ผู้ชายในนิยายอย่างเขา สมควรถูกจับตอน แล้วส่งไปเป็นนายโลมห้อยป้ายในเหมือง รองรับตัญหาจากผู้อื่น!        และฝ่ายนางก็ทะลุมิติมาเป็นสตรีที่น่าสมเพช ก่อเรื่องบัดซบอย่างที่สุด ด้วยเจ้าของร่างวางแผนเข้าห้องหอผิด!        แต่เดิมหยุนเมี่ยงต้องแต่งกับคุณชายใหญ่เซียวหมิงเซิน ที่ป่วยกระเสาะกระแส นั่งรถเข็น จากนั้นหยุนเมี่ยงจะกลายเป็นฮูหยินหม้าย ที่หน้าด้านตามเกาะแกะ สร้างความรำคาญต่อพระเอกของเรื่อง (แม่ทัพเซียว) จนเป็นเหตุให้นางเอกช้ำใจ หอบลูกหนีออกจากจวน ส่วนนางร้ายยังตามไปตบตีอีกฝ่ายไม่เลิกลา แต่กลับไม่เคยได้ความรักจากแม่ทัพเซียว สุดท้ายยังรับลูกธนูแทนเขา และต้องตายโดยที่เซียวเฮ่อป๋อ ไม่สนใจใยดี        ทว่าที่เรื่องกลับตาลบัตรเช่นนี้ เพราะเจ้าของร่างซึ่งก็คือ หยุนเมี่ยง เกิดรักแรกพบต่อแม่ทัพเซียว อันเป็นรักข้างเดียวที่น่าสงสารยิ่งนัก        ส่วนเซียวเฮ่อป๋อกลับมีใจให้สตรีต่ำต้อย อย่าง อิงเยี่ยหลิง ซึ่งแน่นอนสกุลเซียวคัดค้านหัวชนฝา แต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ เนื่องจากเซียวเฮ่อป๋อประกาศกร้าว อยากให้นางเป็นฮูหยินของตน        ถึงอย่างนั้น หยุนเมี่ยง ก็ใช้ลูกไม้โดยการให้สายลับนางที่ประปนอยู่ในจวนเซียววางยากำหนัดเซียวเฮ่อป๋อ จากนั้นทั้งคู่จะมีความสุขร่วมกัน ทว่าในเรื่องราวเดิม แผนดังกล่าวมิอาจสำเร็จ เพราะเซียวเฮ่อป๋อระวังตน ส่วนอิงเยี่ยหลิง ก็เป็นนางเอกที่ไม่ได้สมองทึ่ม ด้วยแม่ดอกบัวขาวที่แสนยากจนผู้นี้ อ่านออกเขียนได้ ซ้ำร้ายยังเป็นนางเอกที่ผู้เขียนวางไว้ให้เป็นหมอหญิงเสียด้วย!        ทว่าเมื่อเสี่ยวไฉทะลุมิติมาเป็นหยุนเมี่ยง นางก็ทำให้เรื่องนี้ก็เติมเต็มความฝันของตัวละครนางร้าย ให้กลายเป็นความจริง และยามนี้ หยุนเมี่ยงกำลังถูกร่างใหญ่โถมทับและใช้ความรุนแรงอันป่าเถื่อน กับกลีบดอกไม้งดงาม โดยไร้ความปรานี        “คืนเข้าหอ เจ้าจำเป็นต้องร้องให้ดังที่สุด ผู้อื่นจะได้รู้ว่า ข้ามีน้ำยามากพอ ที่จะทำให้สตรีแซ่หยุน ซึ่งใจกล้า และไร้ยางอาย สามารถตั้งครรภ์และสืบทอดทายาทให้ข้าได้”        ซึ่งเซียวเฮ่อป๋อได้สติหลังจากที่เขาแทรกขาที่สามเข้าสู่กลีบสวาทของหยุนเมี่ยง และเขาไม่อาจถอนตัวกลับลำได้แล้ว เพราะกลีบงามฉ่ำแฉะของนางดูดกลืนความแข็งแรงของเขาไว้ แม้จะมีการพยศอยู่บ้างเป็นระยะ ทว่าทั้งคู่เข้ากันได้ดี ตัวเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ขึ้นเตียงกับหยุนเมี่ยงช่างเร้าร่อน และถึงใจจนอยากสาดน้ำวิสุทธิ์อาบไปทั้งกลีบดอกไม้ ริมฝีปากอิ่มสวย หรือราดรดให้เปรอะเปื้อนเรือนร่างงดงามนี้        ทว่าเมื่อนางจงใจอยากเป็นของเซียวเฮ่อป๋อ ดังนั้นหยุนเมี่ยงก็จะเป็นได้แค่เพียง สตรีที่ให้กำเนิดทายาทสกุลเซียว แต่ไม่มีวันที่เขาจะยกย่องนางขึ้นเป็นฮูหยิน หรือแม้ตำแหน่งอนุ นางก็จะไม่มีวันได้รับโอกาสนั้น        ซึ่งเหมือนเขาจะใจร้ายอยู่มาก แต่แม่ทัพหนุ่มก็ให้ฐานะนางในสกุลเซียวได้เพียงเท่านี้จริงๆ        ในเมื่อนางเป็นผู้หญิงแพศยา ไร้ยางอาย ใครกันจะยกย่องให้ขึ้นเป็นสตรีข้างกาย        อีกทั้งขณะที่ขยับสะโพกใส่หยุนเมี่ยงอยู่นี้ ชายหนุ่มก็ละอายใจต่ออิงเยี่ยหลิง ป่านนี้นางจะทุกข์ใจเช่นไร ที่เขาเข้าห้องหอกับหยุนเมี่ยง ทิ้งให้นางเปล่าเปลี่ยวเพียงผู้เดียว ทว่าเขาก็ไม่อาจถอนลำยักษ์ออกจากสตรีที่นอนอยู่เบื้องล่างได้ เนื่องจากเพลิงพิศวาสกำลังเล่นงานอย่างหนัก และเซียวเฮ่อป๋ออาจถูกธาตุไฟเข้าแทรก เขาจำต้องปลดปล่อยออกมาให้มากที่สุด จากนั้น...ถึงจะไปขอโทษสตรีที่เขารัก        ฝ่ายเสี่ยวไฉ หรือตอนนี้ก็คือหยุนเมี่ยง อ้าปากค้าง แน่นอนนางเสียวสยิวส่วนหนึ่ง แต่ตอนนี้ ตกใจมากกว่า        โอ้ สิ่งที่เซียวเฮ่อป๋อพ่นออกจากริมฝีปากบางสีสด        คือวาจาเผ็ดร้อนของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าว และสามีของหยุนเมี่ยงหรอกหรือ        สมแล้วที่นางทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้ นั่นคงเป็นเพราะเจ้าของร่าง อยากให้นางร้าย ร้ายชนิดจัดเต็มกับแม่ทัพเซียว และเหล่าพวกคนดีย์นั่นเอง!        “ท่านกำลังแกผู้อื่น หากยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ จงเอาหนอนน่าเกลียดออกจากตัวข้า”        นางบอกเขาเช่นนั้น แต่แท้จริง หนอนของอีกฝ่ายกลับกลายงูยักษ์ที่ทั้งมันและลื่น เมื่อเขาขยับสะโพกอีกหนอย่างกลั่นแกล้ง คราวนี้หยุนเมี่ยงต้องผวาทั้งร่าง        นางซ่านสยิวจนแทบขาดใจ        ความรู้สึกดังกล่าวเหลวไหลสิ้นดี!        และนางเตรียมหวีดเสียงแหลมๆ ใส่หูเขา ทว่าแม่ทัพผู้นี้ กลับจู่โจมนางอย่างหนัก แน่นอนเขาติดใจการอุ่นเตียงกับหยุนเมี่ยงเสียแล้ว มิแน่อาจลืมเจ้าสาวตัวจริงที่ตอนนี้ถูกมัดมือมัดเท้า และส่งเข้าไปยังห้องหอของเซียวหมิงเซิน!        เรื่องนี้ช่างสาแก่ใจหยุนเมี่ยงนัก แม้คุณชายใหญ่เซียวจะพิการช่วงล่าง แต่เมื่อนางกวางถูกส่งเข้าไปยังถ้ำเสือแล้ว ฝ่ายนั้นยังจะรอดพ้นอีกหรือ        “ฮึ เป็นเจ้ามิใช่หรือ ที่ขวัญกล้าเทียมฟ้าอยากปีนขึ้นเตียงข้า ซึ่งครั้งนี้ก็ทำสำเร็จแล้ว และอย่าคิดว่า ข้าจะปล่อยให้ไปทำเรื่องระยำกับบุรุษใดได้อีก สำหรับพี่ใหญ่ เจ้าก็อย่าคิดว่า เขาจะให้อภัยเจ้าในเรื่องนี้”        ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอหน่วย เขาเหยียดหยามนางมากเกินไป อีกอย่างสกุลเซียวต่างหากที่หลอกลวงนางให้เดินไกลนับพันลี้ ผ่านความยากลำบากมิน้อย เมื่อมาถึงเมืองหลวง ก็ยังไม่ได้เข้าห้องหอทันที ต้องตรวจทั้งความบริสุทธิ์ รวมถึงเป็นฝ่ายนางที่นำสินสอดมากมายมาเติมเต็มสกุลเซียวด้วย          “ใช่ ข้าทำสิ่งใดย่อมกล้ารับ แต่สกุลเซียว เล่นสกปรกก่อน กล้าดีอย่างไร ถึงให้ข้ามาแต่งงานกับชายง่อย... และป่วยเป็นโรคร้าย เช่นนี้ไม่ถือว่าเป็นการลบหลู่เกียรติข้าหรอกหรือ”        หยุนเมี่ยงกล่าวอย่างทิ่มแทงใจดำชายหนุ่ม และยามนั้นเซียวเฮ่อป๋อรู้สึกขายหน้า ซึ่งชั่วขณะหนึ่งเขาไม่กล้าสู้สายตาของหยุนเมี่ยง        และเรื่องนี้เป็นความจริง ด้วยมารดาเขาจงใจให้เป็นเช่นนั้น เนื่องจากเพียงแค่ต้องการหาสตรีที่ฐานะดี มาเป็นลูกสะใภ้คนโต โดยปิดบังไม่ให้รู้ว่าเซียวหมิงเซินพิการ        ฝ่ายหยุนเมี่ยงก็คิดว่าการสู่ขอครั้งนี้ นางจะได้แต่งเข้าสกุลเซียวในฐานะฮูหยินท่านแม่ทัพ ทว่าทั้งหมดเป็นกับดักของแม่ผัวตัวร้าย ซึ่งมีนามว่า เจียวจิกยี้ จึงทำให้ครั้งนี้มีเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวถึงสองคน คือหยุนเมี่ยง กับ อิงเยี่ยหลิง        ในช่วงเวลานั้น ใบหน้าหล่อเหลาสั่นกระตุก เซียวเฮ่อป๋อแยกเขี้ยวขาววาบวับข่มขู่นาง ก่อนทำเรื่องบ้าบอ ด้วยการขบยอดถันซึ่งยามนี้เป็นสีชมพูเข้มจัดของหยุนเมี่ยง        “โอ๊ย ลูกหมา... ทะ ท่านเป็นได้แค่ลูกหมาหิวนมเท่านั้น เซียวเฮ่อป๋อ !”        นางหวีดร้องด้วยเสียงสั่นพร่า ขณะเดียวกันร่างกายกลับตอบสนองคนตัวโต กลีบงามๆ บีบรัดรุนแรง ท่อนลำของเขาจึงปวดอย่างหนัก        “อืม...อ่าส์ อะ อาเมี่ยง... จะ เจ้าอยากให้ข้าตายหรอกหรือ”        หยุนเมี่ยงนิ่งค้าง และคล้ายตกอยู่ในห้วงอารมณ์วาบไหว เขาส่งเสียงเจ็บปวดก็จริง แต่มันช่างแหบพร่าสยิวใจ อีกทั้งคำเรียกขานนางว่า ‘อาเมี่ยง...’ ก็ทำให้หัวใจหญิงสาวพองฟู        หยุนเมี่ยงเป็นนางร้าย และนางร้ายที่ตกหลุมรักพระเอกของเรื่องตั้งแต่แรกพบ!        เช่นนี้จะให้นางถอนใจ ถอนตัวจากเขาง่ายๆ คงต้องใช้เวลา        “โอ้ว... อ่าส์... อาเมี่ยง... กระทำต่ำช้าเช่นนี้ สกุลของเจ้าสอนให้ปรนนิบัติสามี ด้วยความหยาบคายหรือไร”        หญิงสาวตะลึงงันอีกหน เขาครางไม่เป็นภาษา และพูดเลื่อนเปื้อนสลับการด่าทอนาง หากมิวายบีบเนื้อตัวหยุนเมี่ยง และเคลื่อนความใหญ่โตแทงลึกลงไปอย่างต้องการหลั่งข้างในร่างกายงดงามนี้        สวรรค์โปรดรับรู้ บุรุษผู้นี้นอกจากนิยมความรุนแรง ยังปากร้าย ร้ายแม้กระทั่งช่วงเวลาอุ่นเตียง!        อึดใจต่อมา ริมฝีปากเขาเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากอิ่มสวยที่เผยออ้า        ดวงตากลมโตจ้องบุรุษที่หล่อเหลา และหัวคิ้วเข้ายู่ย่นเข้าหากัน ไอร้อนจากกายเขา ถ่ายทอดสู่นาง        “ทะ ท่านจะทำสิ่งใด”        “ปากล่างเจ้ากลืนของรักข้าแล้ว ... ปากบนเล่าไฉนจะปล่อยว่างไว้เช่นนั้น รู้หรือไม่ ลิ้นของข้า...จะทำให้เจ้าเรียกร้องหาลูกหมาตัวนี้ไปชั่วชีวิต”        หยุนเมี่ยงพยายามดึงสติของตน ด้วยก่อนหน้านี้เขายังดุเดือด และแสดงความป่าเถื่อนทั้งทางร่างกายกับวาจาต่อนาง แล้วเหตุใดจู่ๆ ทำเป็นมาพูดคำหวานชวนให้หลอนหูเช่นนี้ได้ มารยาของบุรุษ ยากแท้หยั่งถึงยิ่งนัก        “พิษราคะ กำลังเล่นงานท่าน!”        ในที่สุดหมิงเยี่ยนก็หาเหตุผลที่เข้าท่าที่สุดได้แล้ว        เซียวเฮ่อป๋อไม่ได้กล่าวคำใด ริมฝีปากเขาบดเบียดบนกลีบปากนาง และมันไม่ใช่แค่การจูบ แต่เขาได้แทรกลิ้นสากร้อนเข้าไปในโพรงปากหยุนเมี่ยง พร้อมฉกชิมความหวาน และความบริสุทธิ์จากร่างกายของนางอย่างคนที่หิวโหย และไม่รู้จักพอ!