ซ่อนดวงใจใต้รอยรัก

6

“สวย...ม้าก...มาก...เลยค่าคุณลุง”

เสียงเล็กแจ้วๆพร้อมดวงตาโตใสเป็นประกาย เพียงแค่เห็นฝายน้ำที่กั้นไล่ระดับอย่างเป็นระเบียบด้วยวัสดุจากธรรมชาติก็ทำให้หัวใจดวงใหญ่ๆอีกสองดวงสดชื่นขึ้นตามๆกัน

“คุณลุงเคยมาที่นี่เหรอคะ มากับใครคะ”

ธรรศยิ้มให้เด็กหญิง ก่อนปรายตามองไปทางเธอ

“ถามคุณแม่ดูสิครับ”

มัชฌิมาสบตาดำดุของธรรศที่โบ้ยคำถามของลูกมาที่เธอ

“ใครพาคุณแม่มาคะ”

เธอเงียบไปอึดใจก่อนตอบลูก

“คุณยายค่ะ”

“แล้วคุณแม่ก็พาคุณลุงมาอีกทีใช่ไหมคะ”

“ถึงแล้วครับคนสวย”

ธรรศขัดยิ้มๆ เธอไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์ใดหรือไม่กับการโบ้ยคำถามของลูกมาที่เธอ

ฝายที่นี่มีความลึกเริ่มต้นที่ระดับเอวของเด็กหญิง และไล่ระดับลึกลงไปจนถึงอกของผู้ใหญ่ แรกเริ่มเด็กหญิงพอใจยังคงพอใจกับน้ำตื้นๆ แต่แล้วก็ชักดื้อดึงจะไปตรงที่ลึกกว่านั้น

คนเป็นแม่ได้แต่ร้องห้ามอย่างเหนื่อยอ่อน

“พอใจ ตรงนั้นไปไม่ได้นะลูก มันอันตราย”

แต่แม่ตัวดีแทนที่จะหยุดกับมองหาแนวร่วม อ้อนเสียงหวาน“คุณลุงขา…”

ธรรศยิ้มแล้วเข้ามาโอบอุ้มบุตรสาวของเธอ พาลงไปตรงที่ลึกกว่านั้น แม้ระดับน้ำจะแค่เอวของเขาแต่หัวอกคนเป็นแม่ก็อดห่วงไม่ได้

และเมื่อธรรศเดินสะดุดอะไรที่ใต้น้ำก็ทำเอาเธอใจเสีย ยังดีที่เขาไม่ได้ปล่อยมือจากลูกของเธอ แต่มัชฌิมานั้นทนไม่ได้อยู่ดี หากลูกเธอจมน้ำขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ

จึงต้องตามลงไปบ้าง ระดับน้ำตรงที่ธรรศอยู่สูงถึงระดับหน้าอกของเธอ มัชฌิมายื่นแขนออกไปเพื่อจะเอาตัวบุตรสาวกลับขึ้นฝั่ง

“มาค่ะ ให้คุณแม่อุ้มดีกว่า”

ห่างจากเขาหนึ่งช่วงแขนไม่กล้าไปใกล้มากกว่านี้ เพราะระยะขนาดนี้ยังทำเอาเธอใจสั่นจนนึกโมโหตัวเอง

            ธรรศยิ้มมุมปาก ทำท่าส่งเด็กหญิงให้โดยการละร่างน้อยบนผิวน้ำมาทางเธอ แต่แล้วก็ชักมือพาร่างน้อยกลับก่อนถึงมือเธอเพียงเสี้ยว สร้างเสียงหัวเราะถูกอกถูกใจจากเจ้าตัวน้อยลั่นคุ้งน้ำ แต่คนเป็นแม่ชักยัวะขึ้นมาทุกที

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างต้องการระงับอารมณ์

“พี่ธรรศคะ ส่งพอใจมาให้อุ่นเถอะค่ะ”

“อยากไปหาคุณแม่ไหมครับคนเก่ง”

เขายกลูกของเธอขึ้นสบตาแล้วถาม เด็กหญิงยิ้มตาหยีก่อนจะส่ายหน้า หัวเราะสนุกสนาน เมื่อคุณลุงพาเล่นอะไรแผลงๆอีกครั้ง

คราวนี้มัฌชิมาจึงลุแก่โทสะ เข้าไปคว้าบุตรสาวมาไว้กับตัวจนได้ แล้วหันหลังตั้งใจจะเดินกลับขึ้นฝั่ง เธอจะไม่ให้เขาอุ้มลูกของเธออีกแล้ว

ฉับพลัน

“อุ๊ย!”

เธอเกิดสะดุดบางสิ่งที่ใต้น้ำเช่นกัน คงเป็นรากไม้ที่ยื่นออกมาอันเดียวกับที่ธรรศเคยสะดุดมาก่อนหน้านี้แน่

และธรรศก็ไวนัก

มือหนาใหญ่คว้าหมับกับตัวเธอไว้ทันก่อนที่ทั้งแม่และลูกจะถลาลงน้ำทั้งคู่

แม้น้ำจะเย็นสบาย แต่มือหนาใหญ่ของเขาที่ประคับประครองพอดิบพอดีตรงทรวงอิ่มนั้นอุ่นร้อนจนแทบไหม้สร้างความตื่นตัวให้คนทั้งคู่ ใบหน้าสวยหวานร้อนฉ่าราวกับถูกนาบด้วยแผ่นเหล็กอังไฟ

เมื่อลมหายใจผ่าวของเขาเป่ารดที่ต้นคอระหง ธรรศกระซิบบอกข้างหู ทำเอาขนอ่อนทั่วเรือนกายลุกพึ่บพั่บขึ้นมาในทันที

“ส่งลูกมา พี่อุ้มเอง”

“ไม่ค่ะ อุ่นจะพาลูกไปเอง พี่ธรรศ ปะ... ปล่อยอุ่นสิคะ”

เสียงหวานสั่นพร่าเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ว่ามือของเขายังประครองอยู่ตรงก้อนกลมเต็มอิ่มของเธอ

ธรรศปล่อยอย่างทันท่วงที รู้สึกถึงบางอย่างของตัวเองที่ตื่นตัวภายใต้ผืนน้ำ เลือดในกายของเขาไม่เคยร้อนมานานแล้วตั้งแต่ความสัมพันธ์ครั้งนั้น

เมื่อขึ้นมาจากน้ำแล้วจึงตัดสินใจเดินตรงกลับบ้านทันที ต่างคนต่างเงียบกันทั้งคู่ ยกเว้นแต่แม่ตัวน้อยที่ยังคงเจื้อยแจ้วตลอดทาง

            เปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้วก็ตั้งใจจะออกไปดูแลคุณป้าต่อที่โรงพยาบาล บุตรสาวของเธอหลับทันทีที่ขึ้นรถ แต่พอถึงโรงพยาบาลก็ลืมตาตื่นขึ้น จึงพากันไปยังห้องเยี่ยม ที่อยู่ตรงข้างๆลานจอดรถนั่น

เปิดประตูเข้ามาแล้ว ภายในห้องกลับว่างเปล่า จึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ เรียก แต่กลับเงียบสนิท

พยาบาลประจำวอร์ดเปิดประตูเข้ามาหลังจากนั้น มัชฌิมาจึงถามขึ้น

“คุณป้าไปไหนแล้วละคะ”

            พยาบาลคนนั้นบอกหน้าเครียด

“สัญญาณชีพของท่านแย่ลงค่ะ คุณหมอเลยย้ายเข้าไอซียูไปแล้ว”