‘ไวเหลือเกิน’
แม้จะรู้ว่าชีวิตของทุกคนต้องจากลาลับดับสิ้นเมื่อถึงแก่กาล แต่มัชฌิมาทำใจยอมรับกับสิ่งที่เพิ่งสูญเสียนี้ไม่ได้
หญิงสาวนั่งมองภาพของผู้เป็นป้าที่ประดับเอาไว้หน้าบันไดเมรุด้วยดวงตาแดงกล่ำ ใบหน้าของท่านคงรอยยิ้มอบอุ่นแบบนี้เสมอตั้งแต่จำความได้ ดวงตาทอแววเอื้ออารี ไม่เฉพาะแค่เธอกับลูก แต่ท่านมีให้ทุกคนก่อนจะถอนสะอื้นเบือนสายตาไปมองรอบๆ บุตรสาวเล่นกับเด็กมายอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ดีเหมือนกันจะได้ไม่เจ็บปวดกับการสูญเสียแบบที่เธอเป็น
บรรดาแขกเหรื่อกลับไปจนหมดแล้ว มีเพียงคนงานไม่กี่คนกำลังเก็บข้าวของที่เหลือที่ซึ่งธรรศว่าจ้างมาเขาเป็นธุระในงานทั้งหมด
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านมีโรคประจำตัวเยอะขนาดนี้ ซ้ำร้ายยังไม่ไปรับยาตามกำหนดอีกด้วย แม้จะเป็นบุคลากรทางการแพทย์ แต่นิสัยดื้อดึงไม่เลือกฐานะหรืออาชีพเลยจริงๆ ท่านใช้สมุนไพรตามบ้านในการรักษาตัวเอง และจากไปในวันที่เธอม
