21

1571 คำ

‘ไม่ดีก็ตรงที่ชอบทำให้ฉันขายหน้านี่แหละ’ เพราะแบบนี้ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจึงพยายามหลบไม่เผชิญหน้ากับเตวินโดยไม่จำเป็น เหตุเพราะอีกฝ่ายชอบทำประเจิดประเจ้อต่อหน้าสาธารณชน อาทิเช่น คุกเข่ามอบดอกไม้ให้เธอกลางโรงอาหารของมหาวิทยาลัย วันดีคืนดีก็ประกาศขอคบเธอออกไมค์ ไม่รู้ว่าเคยเป็นพระเอกลิเกเก่ามารึยังไง ถึงได้ชอบทำอะไรเลี่ยนๆ แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นคือพ่อคุณเดินตามเธอเป็นไม้กันหมาทุกครั้งที่ว่าง โชคดีที่เขากับเธอห่างกันถึงสามปี อีตาคุณพี่ขี้ตื๊อจึงจบออกไปก่อน เธอจึงได้มีเวลาหายใจหายคอเรียนต่อโดยไม่มีอะไรมากวนใจ เอ่อ...จะว่าไม่ก็ไม่เชิงหรอก เพราะดูเหมือนโลกมันจะกลมจนน่ากลัว เมื่ออีกฝ่ายดันได้ทำงานที่เดียวกับคุณป้าของเธอ ความเลี่ยนจึงยังแวะเวียนมาหาเธอเมื่อมีโอกาส “เอ่อ...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ดี แต่ฉันไม่ได้ชอบพี่ พี่เตเชื่อฉันนะ สักวันพี่จะต้องเจอคนที่ใช่ คนที่เป็นรักแท้ของพี่จริงๆ” เธอพูดปลอบพร้อมกับพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก “แต่มะลิคือรักแท้ของพี่” มือที่กำลังจะเป็นอิสระถูกกุมไว้แน่นอีกครั้ง ‘ให้ตายสิ อะไรนักหนาวะเนี่ย’ เธอสบถในใจขณะมองมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกุมเอาไว้อย่างอ่อนอกอ่อนใจ “พี่จะไม่ยอมแพ้ ตราบใดที่มะลิยังไม่แต่งงาน พี่ถือว่าพี่ยังมีสิทธิ์ พี่จะพิสูจน์ให้มะลิเห็นว่าพี่...คือคนที่คู่ควรกับมะลิที่สุด” จู่ๆ คนที่ทำท่าจะสิ้นหวังอยู่รอมร่อก็ลุกขึ้นมาฮึกเหิมซะงั้น นั่นก็เท่ากับว่าที่เธอลงทุนไปทั้งหมด...สูญเปล่าน่ะสิ ‘กรี๊ด...! เท่ากับว่าที่ฉันอุตส่าห์ลงทุนไปจูบผู้ชาย มันไม่ได้ผลเหรอเนี่ย ฮือ...! เปลืองตัวชะมัดเลย’ เธอกรีดร้องในใจราวกับคนสิ้นหวัง “มะลิ ขอโอกาสพี่สักครั้งนะ” เตวินกระตุกแขนเธอเบาๆ ด้วยสายตาเว้าวอน “เอ่อ...คือ...” เธออึกอักด้วยสีหน้าลำบากใจ “เลิกตอแยแฟนฉันสักที” ชีคหนุ่มปัดมือของเตวินออกแรงๆ ก่อนจะจับจูงเธอให้เดินออกมาด้วยกัน พลางหันไปสั่งคนของตัวเองเสียงเข้ม “จัดการอย่าให้หมอนั่นตามมาได้” สามองครักษ์ก้าวเข้ามาขวางทันทีที่เตวินทำท่าจะตามไป แน่นอนว่าเขาไม่มีทางที่จะฝ่าด่านกำแพงมนุษย์อย่างสามคนนี้ไปได้ สุดท้ายจึงทำได้เพียงตะโกนเรียกจนเธอเดินลับสายตาไป “อาลัยอาวรณ์มันนัก ก็กลับไปหามันสิ” จู่ๆ เขาก็หงุดหงิดขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเธอยังหันกลับไปมองทางเดิมบ่อยๆ “ได้เหรอ” เขาหันขวับมามองด้วยสายตาขุ่นขวาง “ฮ่าๆๆ ใครจะบ้ากลับไปเล่า กว่าจะหลุดพ้นออกมาได้แทบแย่” ดูเหมือนคำตอบของเธอจะเป็นที่น่าพอใจ เพราะมันทำให้สายตาดุๆ แปรเปลี่ยนเป็นยินดี ก่อนจะแอบหันไปอมยิ้มอีกทาง สุดท้ายก็ยังไม่วายหันมาค่อนขอดเธออีกที “ก็เห็นหันไปมองบ่อยๆ ก็นึกว่ายังอาลัยอาวรณ์กันอยู่” “ฉันหันไปมองว่าเขาตามมาไหมเหอะ จะได้วิ่งหนีทัน” ชีคหนุ่มเผลอยิ้มอีก “ยิ้มอะไร” เธอยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ ทำเอาอีกฝ่ายหุบยิ้มแทบไม่ทัน “ไร้สาระ ไปได้แล้ว” เขาก้าวฉับๆ นำออกไป ทำให้เธอจำต้องรีบเดินตาม จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ร้านขายโทรศัพท์มือถือ “จะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เหรอ” “อืม” เขาพยักหน้ารับ พลัน! ความงกของคุณเธอก็แล่นเข้ามาในหัว ‘เครื่องที่เขาใช้ยังใหม่อยู่เลย น่าจะเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดด้วย แล้วถ้าเราขอ...จะน่าเกลียดไหมนะ ไม่!’ เสียงค้านดังขึ้นมาในหัว ก่อนจะตามมาด้วย... ‘ไม่น่าเกลียดเลยสักนิด’ เอิ่ม! นั่นไม่ใช่เสียงค้านสินะ ขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับการพยายามเรียบเรียงคำพูด เพื่อให้ได้มาซึ่งโทรศัพท์เครื่องเก่าเครื่องนั้น เขาที่รับรู้ทุกอย่างได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้านและกลับออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นถุงกระดาษในมือให้กับคนที่ยังวุ่นวายกับความคิดตัวเองไม่เลิก “คะ?” เธอรับถุงนั่นมาด้วยสีหน้างุนงง “ฉันซื้อคืนให้ แทนเครื่องเก่าที่คนของฉันทำพัง” พูดจบ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ในถุงที่เธอถืออยู่ก็ดังขึ้น ทำให้เธอต้องรีบหยิบมันขึ้นมาดู “นั่นเบอร์ฉัน” เขาบอกสั้นๆ ก่อนกดวาง “คะ?” เธอยังทำหน้างงไม่เข้าใจว่าเขามีจุดประสงค์อะไร แต่พอหลุบมองของที่อยู่ในมือให้ชัดๆ ความสงสัยก่อนหน้าก็มลายหายพลัน “โห! รุ่นใหม่ล่าสุด ใหม่แบบใหม่แกะกล่องด้วย” เธอดีใจจนออกนอกหน้า อดนึกถึงเครื่องเก่าที่ถูกฮารีฟเขวี้ยงทิ้งไปเมื่อวันก่อนไม่ได้ ‘เครื่องวันนั้นมันเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับเครื่องที่อยู่ในมือฉันตอนนี้ บ้าบอ! มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มซะอีก เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าหลอกให้เราดีใจ แล้วสุดท้ายก็เอาคืนหรอกนะ’ เธอหันขวับไปจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “ถ้าไม่อยากได้ก็เอาคืนมา” เขายื่นมือจะไปคว้าถุงคืน แต่เธอกลับเบี่ยงถุงนั่นหลบ “อยากได้สิ แต่คุณห้ามเอาคืนนะ” พรสวรรค์เอาถุงนั่นมากอดไว้แน่น ราวกับว่าหวงแหนนักหนา “อืม!” เขาทำเสียงติดรำคาญ แต่กลับแอบหันไปอมยิ้มอีกทาง พลันก็ต้องรีบหันกลับมา เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ “อย่างอื่นเธออาจจะคิดขายมันได้ แต่ถ้าคิดจะขายเครื่องนี้...เธอตายแน่” เขาขู่เสียงเขียว ในขณะที่เธอกลับทำหน้ายุ่งไม่เข้าใจ “เอ้า! อย่างอื่นขายได้ แล้วทำไมเครื่องนี้ถึงขายไม่ได้ล่ะ” เธอถามตรงๆ เพราะถ้าจะพูดกันตรงๆ เธอมีความคิดที่จะขายมันจริงๆ นั่นแหละ “ก็...ก็มันมีเบอร์ฉันอยู่ไง” “หืม! งั้นเอาเบอร์คุณออกก็ได้” ว่าแล้วเธอก็ทำท่าจะลบเบอร์เขาทิ้งอย่างจริงจัง “นี่ ถ้าลบเธอตายแน่” เขาขู่อีกครั้ง ให้ตายสิ นี่ใจคอแม่คุณจะขายทุกอย่างที่เขาซื้อให้เลยรึไง “เอ้า!” เธออุทานหน้ายุ่ง “ไม่รู้แหละ ฉันบอกว่าห้ามขายก็คือห้ามขาย ถ้าเธอกล้าขัดคำสั่งฉัน เราได้เห็นดีกัน” “แบบนี้ก็ได้เหรอ เอาแต่ใจชะมัด ทำอย่างกับว่าหลังจากนี้เราจะติดต่อกันอีกอย่างนั้นแหละ” เธอบ่นงึมงำ แต่มันกลับทำให้คนที่ได้ยินด้วยสะอึก เมื่อเธอ...ไม่คิดแม้แต่จะอยากติดต่อกับเขาอีก “เป็นอะไรของเขา เอาแต่นั่งทำหน้าบูด ไม่พูดไม่จา” หลังกลับมาจากงานละลายทรัพย์ เขาก็เอาแต่นั่งนิ่งหน้าตึง ไม่พูดไม่คุยจนเธอต้องบ่นงึมงำ ‘หรือว่าเขาเสียดายตังค์ที่ซื้อของให้เรา’ ความงกแล่นปราดเข้ามาในหัวให้เธอต้องหันไปมองข้าวของที่ตั้งกองเอาไว้ด้วยความหวงแหน ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงลิบขึ้นมากอดไว้แนบอก “บอกว่าจะให้ก็ต้องให้ ก็เป็นลูกผู้ชายนี่เนอะ พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น” เธอพูดขึ้นลอยๆ แต่จงใจให้เข้าหูคนที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยเฉพาะ แต่แล้วจู่ๆ คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นแบบปุบปับทำเอาเธอหน้าเสีย “โกรธฉันเหรอ” เธอลุกขึ้นถามคนที่ยืนหันหลังให้ ในขณะที่เขาเพียงชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อ ไม่แม้แต่จะหันมาตอบในสิ่งที่เธอถาม “ฉันเอาแค่ครึ่งเดียวก็ได้” เธอรีบตอบอย่างไว ถึงแม้ว่าข้างในจะรู้เสียดายมากแค่ไหนก็ตาม แต่ให้ตายเถอะ นี่เธอยอมขนาดนี้แล้ว แต่เขากลับไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ เธอจึงจำต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด “ไม่เอาแล้วก็ได้” เธอตัดใจตอบออกไปพร้อมกระโจนเข้าไปจับชายเสื้อเขาพร้อมกับกระตุกมันเบาๆ ซึ่งดูเหมือนมันจะได้ผล เมื่อเขายอมหยุด ถึงแม้จะไม่หันมามองหน้ากัน แต่ก็ยังดีที่เขายอมปริปากพูดออกมาสักที “เธอคิดว่าที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเรื่องของราคาไม่เท่าไหร่นั่น?” ไอ้คำว่าไม่เท่าไหร่ของเขามันทำเอาเธอถึงกับตาโต “จะบอกอะไรให้นะ ต่อให้ฉันซื้อของให้เธอมากกว่านี้สักสิบเท่า หรือจะให้ฉันซื้อห้างนั่นทั้งห้างให้เธอ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ที่ฉัน.......ช่างเถอะ เธอจะสนใจทำไม ในเมื่อมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” เขาบอกก่อนจะผละเดินต่อ ติดก็ตรงที่ชายเสื้อยังถูกแม่คุณดึงรั้งเอาไว้นี่แหละ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more