DON'T FEEL กฎของแฟนเลว

DON'T FEEL 01 ****************************** “ไปไหนมา?” ฉันที่เพิ่งกลับเข้ามาที่ห้องก็ต้องหันไปมองที่มาของเสียงแต่ก็พบกับความมืด เมื่อไม่มีใครเปิดไฟในห้อง ตอนแรกคิดว่าไม่มีคนอยู่ในห้องไงและคิดว่าพี่เดียวน่าจะยังไม่กลับมา แต่น้ำเสียงเมื่อกี้มันทำให้ฉันจำได้โดยที่ไม่ต้องเปิดไฟเลยล่ะว่าเป็นเสียงของใคร ไม่นานไฟในห้องก็สว่างขึ้นมาทันทีทำให้ฉันมองเห็นสีหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของฉันเอง พี่เดียวจ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่วาวโรจน์จนดูน่ากลัวเหมือนว่าฉันไปทำอะไรผิดมา ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ และที่ฉันต้องกลับดึกมันก็เป็นเพราะเขาหรือเปล่า ฉันโทรบอกให้เขาไปรับที่มหาลัยเพราะรถฉันเสีย แต่เขาก็ไม่รับสายฉันเลย โทรไปเกือบร้อยสายเลยมั้ง ไหนจะไลน์ไปหาเขาอีกเขาอ่านแล้วก็ไม่คิดที่จะตอบกลับมาด้วย แล้วนี่ยังมาถามอีกเหรอว่าฉันไปไหนมาทั้งที่ก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว “แพรไลน์บอกพี่เดียวแล้วไงคะว่ารถเสียกลับไม่ได้ กว่าจะเรียกแท็กซี่กลับมาก็นานเหมือนกันเพราะคนเลิกงานกันเยอะ ไหนจะรถติดอีก” “บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามกลับดึกเพราะพี่ไม่ชอบ” พี่เดียวขึ้นเสียงใส่ฉันเหมือนเขาไม่สนใจเลยว่าฉันเจอปัญหาอะไรมา เขาแทบไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง พอเขาไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ฉันหมดเลย จะบอกอะไรให้นะว่าไอ้คำว่าแฟนที่เราสองคนใช้เรียกกันน่ะมันไม่ได้มีคำว่ารักอยู่ในนั้นเลย เพราะเขาแทบไม่ได้มอบความรักให้ฉันเลย สิ่งที่เขาทำมันเรียกว่าโคตรเลว และฉันคิดว่าคงไม่มีแฟนที่ไหนเขาใช้ความรักด้วยการทำรุนแรงกับแฟนตัวเองหรอก “หรืออยากลองดี?” “เปล่าค่ะ แพรขอโทษ” ฉันรีบขอโทษคนตรงหน้าทันทีเมื่อเห็นหวายในมือของเขาที่ถือเอาไว้แน่นแบบนี้ ไม่บอกก็รู้ว่าเขาเอามาทำอะไร เขาก็คงจะเอามาใช้ลงโทษฉันไง ไม่คิดเลยนะว่าเขาจะกล้าทำร้ายฉันแบบนี้ คนที่เขาเคยบอกรักและบอกว่าจะดูแลให้ดีไม่ยอมให้ใครได้มาทำร้ายหรือรังแกฉันได้ แต่คนที่กำลังทำร้ายฉันอยู่มันก็คือตัวเขาเองนั่นแหละ ฉันโตมากับยายสองคน ก่อนที่ยายจะเสียพี่เดียวก็ให้สัญญากับยายฉันว่าเขาจะดูแลฉันรักฉันเป็นอย่างดี แต่แล้วสิ่งที่เขาพูดมามันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย เราสองคนคบกันมาสี่ปีแล้ว เขาแสนดีกับฉันแค่หกเดือนแรกเท่านั้นแหละ เพราะหลังจากนั้นมาเขาก็กลายเป็นแฟนที่โคตรเลวของฉันเลย แล้วรู้มั้ยว่าเพราะอะไรฉันถึงได้อยู่กับเขาแบบนี้ทั้งที่เขาทำร้ายฉัน มันเป็นเพราะว่าเขาขู่ฉันไง ถ้าฉันคิดที่จะหนีเขา เขาจะทำให้ฉันอยู่ไม่ได้เลย เขาจะระรานคนรอบข้างฉันทุกคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วย ฉันเองก็พอจะรู้ว่าพี่เดียวเป็นคนที่มีอิทธิพลอยู่เหมือนกัน ใครที่คิดจะมีเรื่องกับเขาน่ะต้องกลับไปคิดมาใหม่แล้วล่ะ เพราะคนที่เขารู้จักก็เป็นคนใหญ่คนโต ก็เลยไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับเขาไง และมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไปจากเขาไม่ได้ ถ้าถามถึงเรื่องความรักฉันไม่มีให้เขาหรอกนะเพราะฉันหมดรักเขาไปนานแล้ว และคิดว่าเขาเองก็คงไม่ได้รักฉันเหมือนกัน เพราะถ้าเขารักฉันเขาก็คงไม่อยากเห็นฉันเจ็บเพราะเขาหรอก “แพรจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ” “เมื่อก่อนแพรก็พูดแบบนี้กับพี่ แต่ก็ทำอีกไม่ใช่ไง?” “แต่แพรไม่ได้หายไปเหมือนเมื่อก่อนนะคะ วันนี้แพรโทรหาพี่เดียวแล้วก็ไลน์หาด้วย แพรจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ” ฉันมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวเพราะกลัวว่าเขาจะฟาดหวายในมือมาโดนตัวฉัน ที่ฉันกลัวมากขนาดนี้เพราะฉันเคยโดนเขาทำมาแล้วไงและมันก็เป็นอะไรที่โคตรเจ็บและทรมานมากเลย เคยคิดเหมือนกันนะว่าถ้าเขาจะทำรุนแรงกับฉันขนาดนี้ก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ดีกว่าจะต้องมาทรมานกันให้อยู่เหมือนตายทั้งเป็น อยู่แบบหวาดระแวงไปเรื่อยๆ แบบนี้ ชีวิตของฉันมันเหมือนอยู่วันต่อวัน ต้องคอยดูว่าวันไหนเขาจะทำร้ายฉันบ้าง วันไหนที่เขาอารมณ์ดีตามใจฉัน “หายโกรธแพรนะคะ” “ถ้าพี่ไม่ทำโทษแพร ครั้งต่อไปแพรก็จะทำอีกสิ” เขาเดินเข้าใกล้ฉันแล้วจับปลายคางฉันให้เงยหน้ามองสบตากับเขา และฉันก็เห็นว่าสายตาของเขานั่นมันอำมหิตมากแค่ไหนที่พร้อมจะฆ่าแฟนตัวเองให้ตายทั้งเป็นแบบนี้ ฉันเคยถามเขาเหมือนกันนะว่าถ้าไม่รักกันแล้วทำไมไม่ปล่อยกันไป จะกักขังฉันเอาไว้แบบนี้ทำไม และคำตอบของเขาก็คือมันเป็นกฎของการเป็นแฟนกันของเขาเอง กฎที่ว่าก็คือต่อให้เขาจะเลวแค่ไหนฉันก็ต้องรักเขาและห้ามไปรักคนอื่นหรือมีใจให้คนอื่น ถ้าเกิดว่าฉันทำไม่ได้เขาจะทำทุกอย่างที่จะให้ฉันกลับมาเป็นของเขาเหมือนเดิม ฉันจะไปได้ก็ต่อเมื่อเขาเป็นคนปล่อยฉันเอง ไม่ใช่ให้ฉันก้าวขาออกไปจากชีวิตเขาโดยที่เขาไม่ได้สั่ง “อยากให้พี่ทำโทษแพรแบบไหนดีล่ะหืม?” “พี่เดียว...” “รถเสียมันเป็นข้อแก้ตัวที่มึงไม่อยากกลับเข้าห้องมามากกว่า” รอยยิ้มบนหน้าของพี่เดียวหายไปทันทีก่อนที่เขาจะกระชากผมฉันอย่างแรงแล้วดึงเข้าหาตัวเขา การกระทำของเขามันโคตรเลวและรุนแรงกับฉันมาก ฉันบอกแล้วไงว่าความรักของเขาที่มีให้ฉันมันไม่ได้เรียกว่ารักหรอก เพราะถ้าเขารักฉันเขาก็คงไม่ทำแบบนี้ แต่ที่เขาทำมันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้รักฉันแล้วมากกว่า อะไรที่เขาไม่พอใจเขาก็มาลงที่ฉันหมดเลย ใจร้ายมากเลยผู้ชายคนนี้ อะไรที่ทำให้ฉันเจ็บและเสียใจเขาพร้อมที่จะทำหมดเลย ยกเว้นความสุขที่เขาให้ฉันไม่ได้ “มึงก็รู้ว่ากูไม่ให้มึงกลับดึกแต่มึงก็เลือกที่จะทำแบบนี้ มึงก็ต้องรู้ดิว่ามึงจะโดนอะไร” “แพรขอโทษ ฮึก แพรเจ็บค่ะพี่เดียว” “กูก็ทำให้มึงเจ็บไงมึงจะได้ไม่ทำผิดอีก” พี่เดียวกระชากผมฉันแล้วพาเข้ามาในห้องนอนก่อนจะโยนตัวฉันไปที่เตียงอย่างแรง โดยที่เขาไม่สนใจเลยว่าฉันจะเจ็บมากแค่ไหน ฉันหันไปมองพี่เดียวที่เดินตามเข้ามาหาฉัน ก่อนที่ในมือของเขานั้นจะเปลี่ยนเป็นเชือกเส้นหนามากทำให้ฉันตกใจที่เขาจะใช้เชือกกับฉัน ฉันเคยถูกเขาทำร้ายด้วยเชือกมาแล้วและมันก็เป็นอะไรที่ทรมานมาก รู้มั้ยว่าเขาทำร้ายฉันยังไง เขาเอาเชือกมารัดคอฉันจนเกือบหายใจไม่ออก ยิ่งใกล้จะขาดอากาศหายใจเขาถึงยอมคลายเชือกออกน่ะมันเป็นอะไรที่โหดร้ายเกินไป สิ่งที่เขาทำกับฉันไม่ใช่ว่าฉันไม่ทำอะไรเลยนะ ฉันไปแจ้งตำรวจแล้วแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือพี่เดียวไม่โดนข้อหาอะไรเลย หลังจากนั้นฉันก็เลยเลือกที่จะอยู่กับเขาต่อไป พยายามตามใจเขาทุกอย่าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องทำร้ายฉันให้เจ็บไปมากกว่านี้ และวันนี้วันที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย รถเสียมันกลายเป็นความผิดของฉันเหรอเขาถึงมาลงโทษฉันแบบนี้ “พี่จะทำโทษแพรยังไงดีนะ” “แพรขอโทษ” ฉันยังคงพูดประโยคเดิมเพื่อให้เขารู้ว่าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ทั้งยกมือไหว้และก้มกราบเขาแล้วจนศักดิ์ศรีตัวเองแทบไม่มีอยู่แล้ว ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แทบไม่ใช่คนแล้วด้วย กลายเป็นสัตว์เลี้ยงที่เขาจะจูงไปไหนมาไหนก็ได้ พี่เดียวยื่นหน้าเข้ามาจูบปากฉันแล้วผละออกก่อนจะบอกว่าเขาไม่ได้คิดจะเอาเชือกมารัดคอฉันเหมือนที่เคยทำหรอก แต่เขาจะลงโทษฉันด้วยการมัดล่ามขาฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันออกไปไหนทั้งนั้น “จำเอาไว้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เวลาที่พี่สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ เพราะถ้าขัดคำสั่งคนที่ต้องเจ็บมันก็คือตัวแพรเองนะ” พูดจบพี่เดียวก็กระชากขาฉันอย่างแรงแล้วใช้เชือกมัดขาฉันเอาไว้กับขาเตียงไม่ให้ฉันออกไปไหนได้จนกว่าเขาจะหายโกรธแล้วจะกลับเข้ามาปล่อยฉันเอง และการมัดของเขาก็มัดแน่นมากจนผิวเนื้อของฉันเสียดสีกับเชือกและมันแดงเถือกไปหมดแล้ว ใจร้ายมากเลยผู้ชายคนนี้